Zadbaj o prawidłową postawę dziecka

Co to jest gniazdko i dlaczego warto układać wcześniaka w gniazdku? Gniazdko to materac wypełniony kuleczkami styropianowymi, który pozwala na zachowanie zgięciowej pozycji ciała, zbliżonej do tej, w jakiej dziecko przebywało w macicy. Wcześniaki często mają rączki i nóżki wyprostowane: co jest nienaturalne. Dzięki korzystaniu z gniazdka, dziecko może wrócić do tego ułożenia wewnątrzmacicznego, zbliżając ręce do siebie. To z kolei pozwala na wyciszenie i uspokojenie organizmu. Gdy – będąc w takim gniazdku — dziecko kopnie czy ruszy łokciem, to trafia na opór, podobnie jak w macicy, wywołując reakcję zgięciową. Gniazdko pozwala też na układanie dziecka w różnych pozycjach: na prawym, lewym boku, na brzuchu, na plecach – oczywiście jeśli z medycznego punktu widzenia jest to możliwe. Dlaczego dla rozwoju wcześniaka ważne jest kangurowanie? Kangurowanie, czyli noszenie dziecka jak najbliżej siebie, w bliskim kontakcie skóra do skóry przyspiesza rozwój wcześniaka. Kangurowane wcześniaki szybciej przybierają na wadze i szybciej mogą opuścić szpital. Czytaj też: Kangurowanie przynosi bezcenne korzyści Ważniejsze jest kangurowanie przez mamę czy przez tatę? Dla wcześniaka ważne jest kangurowanie zarówno przez mamę, jak przez tatę. Dzięki temu, że dziecko jest kangurowane przez mamę, czuje jej bliskość, słyszy dobrze znane bicie serca mamy, czuje jej oddech, słyszy dobrze sobie znany głos. Co ciekawe: ciało mamy potrafi regulować temperaturę ciała dziecka, do jest bardzo ważne w przypadku wcześniaka. Bardzo ważne jest też kangurowanie przez ojca: naukowcy okryli, że kangurowanie wcześniaka przez tatę wpływa na lepsze przyswajanie glukozy przez organizm dziecka. A to ma wpływ na rozwój mózgu dziecka. Jak postępować z wcześniakiem po powrocie do domu? Przede wszystkim zalecam, żeby rodzice nadal układali dziecko w gniazdku. Warto...

Dzieci z zaburzeniami integracji sensorycznej  niektórzy postrzegają jako niegrzeczne. Tymczasem ich „złe zachowanie” wynika z niewłaściwej obróbki informacji, w której mózg się... trochę pogubił. Bywa też, że takie dzieci są uważane „dziwne”, ponieważ nie chcą lepić z plasteliny, nie chcą chodzić boso, nie dają się czesać. Również przez to, że unikają kontaktu z niektórymi kształtami, fakturami, przedmiotami, wolniej się rozwijają. Przy zaburzeniach integracji sensorycznej wskazana jest odpowiednia terapia, jednak pierwszym krokiem jest diagnoza takich zaburzeń.  Spis treści : Zaburzenia integracji sensorycznej - co to jest? Nadwrażliwość i podwrażliwość sensoryczna Zaburzenia czucia głębokiego Najczęstsze objawy zaburzeń integracji sensorycznej u dziecka   Inne objawy zaburzeń integracji sensorycznej Zaburzenia integracji sensorycznej – przyczyny Zaburzenia integracji sensorycznej u dorosłych Zaburzenia integracji sensorycznej - test Zaburzenia integracji sensorycznej - co to? Zaburzenia integracji sensorycznej to nieprawidłowości w funkcjonowaniu systemu nerwowego dziecka lub osoby dorosłej, przejawiają się one reakcją, która jest nieadekwatna do sytuacji, w której się znajduje.  Zaburzenia SI nie wynikają z wad narządu słuchu czy wzroku, ale niewłaściwej organizacji bodźców przez układ nerwowy. Te dysfunkcje mogą wystąpić u dzieci zdrowych (w normie intelektualnej), ale też u dzieci z niepełnosprawnością intelektualną lub ruchową, autyzmem , mózgowym porażeniem dziecięcym. Nasilenie objawów może być różne. Pierwsze objawy zaburzeń integracji sensorycznej można zauważyć już u niemowląt – występuje wtedy płaczliwość u dziecka , niepokój, a także problemy z ssaniem. Gdy takie zaburzenia zostaną...

Gdybyś spróbowała (do czego nie namawiamy) posadzić bez podparcia  3 lub 4-miesięczne dziecko, to od razu przechyliłoby się na boczek i przewróciło albo złożyło w pół (tułów poleciałby do przodu, na nóżki). W tym wieku mięśnie brzuszka i te wokół kręgosłupa nie są jeszcze na tyle mocne, by utrzymać tułów w pionie. Na to potrzeba czasu i gimnastyki. Zobacz, jak wyglądają kolejne etapy nauki siadania i jak można w nich pomóc dziecku. 5 miesiąc - przygotowania do siedzenia Dziecko ułożone np. w leżaczku może próbować przyjąć pozycję bardziej pionową: stara się unieść główkę i oderwać plecki od oparcia – ciągnie w ten sposób tułów do siedzenia. Pamiętaj, by maluch był zawsze przypięty w leżaczku (inaczej przy próbach dźwignięcia plecków łatwo może z niego wypaść). Jak pomóc dziecku w nauce siadania? Codziennie układaj dziecko na brzuszku . W tej pozycji, unosząc coraz pewniej główkę, a potem także klatkę piersiową, niemowlę systematycznie ćwiczy mięśnie karku oraz niższych partii plecków. Tak samo przygotowuje się do siadania (i do nauki wielu innych umiejętności ruchowych ). Gdy niemowlę leży na brzuszku, z głową i ramionami wyżej od reszty ciała, unosi główkę, często razem z ramionkami, opierając się na łokciach.   Podawaj dwa palce leżącemu na pleckach maluchowi , wtedy całą górną połowę ciała będzie ciągnąć do siadu. Dziecko nie utrzyma się jeszcze samo w takiej pozycji, więc trzeba je ponownie położyć. Nie będzie mu się to podobać, bo chciałoby wciąż robić coś, co jest nowe, fascynujące i takie przyjemne. Powtarzaj te ćwiczenia przy różnych okazjach – są dla malucha nie tylko wielką frajdą, ale też dobrym treningiem mięśni grzbietu i brzucha . Ciesz się, że twój maluszek jest taki sprawny, silny i chętny do podejmowania nowych wyzwań. Pamiętaj jednak,...