Niemowlęce nawyki

Trudno oczekiwać, że brzdąc zrezygnuje ze ssania paluszka czy budzenia się w nocy tylko dlatego, że po pierwszych urodzinach przestał być niemowlęciem. To wciąż malutkie dziecko, które potrzebuje Twojej bliskości, lubi ssać pierś, nie zawsze przesypia całą noc. Z niektórymi takimi nawykami lepiej zacząć się żegnać. Należy do nich ssanie smoczka. Teraz z każdym tygodniem będzie trudniej odzwyczaić od niego malucha! A pamiętaj, że przedłużające się ssanie smoczka może źle wpływać na rozwój uzębienia i zgryz. Nie warto też przedłużać podawania zupek, kaszek czy soczków z butelki. Roczne dziecko może do napojów używać kubka z dzióbkiem lub zwykłego. Gęściejsze posiłki podawaj łyżeczką. Karmienie zupką czy kaszką przez smoczek to wygodne rozwiązanie, ale maluch musi jeść gęściejsze posiłki, by poznawać nowe konsystencje. Warto mu dawać łyżeczkę do rączki, by przyzwyczajał się do samodzielności. Nie zapominaj o konsekwencjach podawania słodkich posiłków i napojów przed spaniem. Pamiętaj myciu ząbków! Roczne dziecko nie musi już ssać piersi w nocy. Ten nawyk jest raczej związany z potrzebą przytulenia się do mamy niż z głodem. Możesz więc, gdy brzdąc budzi się kilka razy w nocy, głaskać go, tulić, ale nie karmić. Niestety, od nocnych karmień zwykle najtrudniej malca odzwyczaić. Jeśli bardzo Ci nie przeszkadzają albo pracujesz i nie chcesz odbierać dziecku nocnych karmień, możesz nadal podawać pierś nocą. Jeśli malec nadal nie śpi we własnym łóżeczku, też warto pomyśleć o zmianie. Jak odzwyczajać? Niezależnie od tego, czy chcesz, żeby malec zapomniał o smoczku, piciu kaszki z butelki, czy też zaczął sam zasypiać, warto pamiętać o kilku zasadach. - Nie wprowadzaj kilku zmian naraz. Jeśli przenosisz dziecko do jego łóżeczka, to nie próbuj w tym samym czasie pozbawiać go smoczka albo nocnego karmienia. To...

Czy rzeczywiście pielęgnujemy w nich dziewczynkach cechy, które uczynią z nich nowoczesne, potrafiące stawić czoła rzeczywistości kobiety? Wydaje się, że nie ma nic bardziej oczywistego niż pragnienie, by dziewczynka wyrosła na mądrą i niezależną osobę. A jednak przestaje to być oczywiste, gdy zastanowimy się, jak wychowujemy córki. Czy rzeczywiście pielęgnujemy w nich cechy, które uczynią z nich nowoczesne, potrafiące stawić czoła rzeczywistości kobiety? Niezależna, więc… Często zdarza się, że małe dziewczynki, które od pierwszych lat życia wyraziście demonstrują swoje zdanie, które upierają się przy własnych decyzjach (nawet jeśli chodzi tylko o włożenie czerwonej bluzki zamiast kłującego swetra), które bronią swojej własności, które przejawiają niezależność i upór – są określane mianem niegrzecznych. A niegrzeczna znaczy zła, trudna, krnąbrna. Wciąż pokutuje pewien ideał wychowawczy, z którego trudno wyzwolić się nawet mądrym rodzicom: mała dziewczynka powinna być posłuszna i milutka. A przecież kiedy nasza córka stanie się nastolatką, a potem wkroczy w dorosłość, będziemy chcieli, by odważnie podejmowała decyzje dotyczące nauki, pracy, by osiągała sukcesy zawodowe, radziła sobie w rywalizacji z mężczyznami, nie czuła się od nich gorsza czy słabsza. Tylko jak ma się to udać komuś, kogo od pierwszych lat życia chwali się za grzeczność i posłuszeństwo? Z uległej panienki nie wyrośnie niezależna kobieta! Co powiedzą inni Od chłopca większość z nas, czasem nieświadomie, bardziej oczekuje buntu i jest skłonna pobłażliwiej traktować jego nieposłuszeństwo. Bo to przecież chłopak! Dziewczynkę nakłaniamy do uległości (żeby nie była taką buntowniczą chłopaczarą) – często w imię niesprawiania innym przykrości. „Zjedz jeszcze jedną łyżeczkę, inaczej mamusi będzie przykro”,...

Marzysz, by Twoje maleństwo jak najlepiej się rozwijało. Poświęcasz mu każdą wolną chwilę, wciąż wymyślasz nowe zajęcia. Łatwo możesz jednak „przedobrzyć” i sprawić, że wspólne zabawy zamiast sprawić radość – zmęczą. Po ciężkim dniu pracy wpadasz do domu. Dawniej wyciągnęłabyś się na kanapie z gazetą w ręku, ale teraz nie możesz sobie na to pozwolić. Przecież czeka stęsknione dziecko! Najpierw kwadrans z zabawką edukacyjną, potem parę minut z piankową książeczką, teraz klocki, a na koniec piłeczka. Jesteś zmęczona, ale dumna z siebie. Tylko dlaczego Twój maluch zamiast cieszyć się z zabawy, coraz więcej płacze? Uwaga, pułapka! Nie ma wątpliwości, że rozwój maluszka zależy od sposobu, w jaki stymulują go rodzice. Dzieci, którym mama i tata poświęcają wiele uwagi, są zdolniejsze, ciekawsze świata, bardziej otwarte na ludzi. Ale powinnaś wiedzieć, że możesz przesadzić z liczbą bodźców, którymi zasypujesz swojego malucha. Niemowlę nie korzysta wtedy z tych atrakcji, czuje się za to zmęczone i rozdrażnione. Z czasem możesz dostrzec u niego sygnały alarmowe: Niepokój – gdy wokół malca jest głośno lub dużo ruchu. Obojętność – kiedy przynosisz mu nową zabawkę, dziecko tylko patrzy się na nią. Nie cieszy się z prezentu, nie bawi się nim. Brak koncentracji – zbyt wiele bodźców sprawi, że malec na niczym się nie skupi. Przy takiej ciągłej stymulacji maluch w końcu „wyłącza się”. Zamiast rozwijać się, przestaje reagować na Twoje coraz bardziej oryginalne pomysły. „Idź” za dzieckiem Jak więc spędzać wspólne popołudnia z niemowlakiem, by były przyjemne i rozwijające? To zależy od wieku dziecka. Prof. Remo Largo, pediatra z dziecięcego szpitala w Zurichu, przekonuje w książce „Wiek niemowlęcy”, że maluch, który nie skończył trzech miesięcy, często nie...