"Nienawidzę tego życia, nienawidzę macierzyństwa" – żadna mama nie przyzna się do takich myśli

Depresja poporodowa objawia się długotrwałym przygnębieniem , niepokojem i zdenerwowaniem. Lęki , które odczuwa mama, są nieuzasadnione. Podjęcie każdej, nawet błahej decyzji, budzi wątpliwości. Kobieta uważa się za złą matkę, która nie jest w stanie opiekować się dzieckiem. Przeczytaj list, który napisała do swojego synka mama cierpiąca na depresję poporodową . Swoją chorobę nazywa „podróżą” i w czuły, przejmujący sposób pokazuje, jaki wpływ na nią i jej synka miała choroba. List mamy cierpiącej na depresję poporodową "Drogi synku, Po Twoich narodzinach, zdiagnozowano u mnie depresję poporodową i stany lękowe . Proszę, nigdy nie myśl, że to Twoja wina – w żadnym wypadku tak nie jest. Nie musisz czuć się winny. Właściwie, chciałabym Ci podziękować. Dziękuję, że to znosisz i jesteś tu ze mną. Przepraszam, że nie uśmiecham się tak często, jakbym chciała. Musisz jednak wiedzieć, że Twój uśmiech przynosi mi radość każdego dnia. Dziękuję za wszystko, czego mnie nauczyłeś. Możesz tego jeszcze nie wiedzieć, ale dałeś mi najwspanialsze lekcje w moim życiu. Jako Twoja mama, mogę sprawiać wrażenie, że wiem wszystko, ale chcę, żebyś wiedział – nie wiem. Ciągle się uczę, każdego dnia, w każdej chwili. To działa w dwie strony, sam zobaczysz, nauczę Cię wszystkiego, co umiem, ale proszę, Ty nie przestawaj uczyć mnie. (…) Dziękuję, że jesteś dla mnie taki cierpliwy. Tyle razy chciałam się bardziej zaangażować, jednak przez depresję, ciężko mi było zrobić kolejny krok. Zawsze będę Ci wdzięczna za Twoją cierpliwość . Pamiętaj zawsze, że Cię kocham, czasem potrzebuję tylko trochę czasu. Dziękuję, że jesteś taki zdecydowany. Gdyby nie Twoje zdecydowanie, gdybyś nie wiedział, czego chcesz, byłabym całkowicie bezradna. Zdarzało się, że nie miałam bladego pojęcia, co robić, ale wiem, jak bardzo próbujesz mi...

Wiele kobiet powie: Nieważne jak, byle było zdrowe! Ta mama przez wiele miesięcy miała jednak odmienne zdanie. Na szczęście, do czasu! " Ta ciąża przebiegała bez żadnych komplikacji, podobnie jak pierwsza. Oczekiwałam, że poród także odbędzie się w podobny sposób. Byłam w szoku, gdy okazało się, że po 21 godzinach, zostanę pilnie odwieziona do sali operacyjnej na cesarkę. To były najbardziej przerażające minuty w moim życiu . Kiedy robi się cesarskie cięcie? Oczywiście byłam wdzięczna, że urodził się zdrowy synek, ale nigdy nie zaakceptowałam emocji, które temu towarzyszyły. Chciałam powiedzieć, że nie  jest dla mnie ważne, w jaki sposób mój syn pojawił się na świecie... Nawet powiedziałam to kilka razy na głos... Ale nie wierzyłam w to wcale! Chciałam uznać, że cesarskie cięcie jest dobrym rozwiązaniem, ale po prostu nie mogłam. Przez wiele miesięcy po narodzinach syna, rozmyślałam nad tym, jak moje dziecko przyszło na świat. Zastanawiałam się milion razy, co można było zrobić inaczej i czy dzięki temu, mogłabym urodzić naturalnie. Czy powinniśmy wywoływać poród tego dnia, czy poczekać jeszcze trochę? Myślałam też oczywiście nad tym, co by się stało, gdyby lekarze nie zrobili mi cesarki?  Takie myśli towarzyszyły mi przez cały 1. rok macierzyństwa. Zobacz film, a przestaniesz bać się porodu! Oczywiście część tych emocji mogę zrzucić na zmiany hormonalne w moim organizmie i na depresję poporodową. Ale nie wszystkie. Ja po prostu nie potrafiłam cieszyć się z cudu narodzin mojego dziecka, gdyż nie urodziłam go w sposób naturalny. Nie było to perfekcyjne. Płakałam, bo jego poród nie był cudowny i magiczny, tylko kojarzył mi się z płaczem, strachem i przerażeniem.  Że jego poród nie był taki jak sobie wymarzyłam. Że wzięłam go w objęcia dopiero następnego dnia, bo byłam na środkach przeciwbólowych. Że...

Próbujemy was przekonać, że każda mama jest piękna. Pokazujemy kobiety, które udowadniają, że nie trzeba mieć doskonałego ciała, żeby czuć się wspaniale. "Noście z dumą pociążowe rozstępy!" – apelowała jedna z mam, o których pisaliśmy. Tym razem przeczytajcie, co o swoim pociążowym ciele pisze Elisabeth, mama 3 chłopców.  "Okazuje się, że jednak nie lubię mojego ciała po ciąży" Kiedy urodził się mój pierwszy syn, popełniłam błąd: zabrałam do szpitala spodnie, w których chodziłam przed ciążą, żeby wrócić w nich do domu. Ledwo co wcisnęłam w nie uda, nie było mowy o zapięciu guzika, byłam zdruzgotana. Nie wiem, co wtedy myślałam. Przytyłam w ciąży ponad 20 kilogramów, które nie zniknęły w jakiś magiczny sposób, gdy tylko urodziłam. Po dwóch kolejnych porodach wciąż nie mogę założyć tych spodni. Myślałam, że dodatkowe kilogramy nie będą mi przeszkadzać. Okazało się jednak, że moje ciało po ciąży mi przeszkadza. Nasza kultura uczy nas, że powinniśmy wychwalać pociążowe ciało, jednak to prawo jest zarezerwowane wyłącznie dla kobiet, których ciała po ciąży wyglądają doskonale. Mamy publikują półnagie zdjęcia, pokazują sflaczały brzuszek, rozstępy , dodatkowy tłuszczyk. Te zdjęcia szybko stają się hitami sieci. Ludzie piszą, jak "prawdziwe" i jak "piękne" są takie kobiety. Mają racje: te matki są wspaniałe. Są silne, pewne siebie, błyszczą w swojej pociążowej chwale. Jako matki, kobiety, które dały życie, powinnyśmy czcić dodatkowe kilogramy, zdając sobie sprawę, że być może nigdy nie wrócimy do wagi sprzed ciąży. W pewnym projekcie fotograficznym biorą udział kobiety w samej bieliźnie, ze swoimi dziećmi, żeby pokazać, że niewyretuszowane macierzyństwo jest piękne. Mówią nam, że ciało po ciąży jest silne. Jest wspaniałe. Jest piękne. Ale to nie pomaga mi wcisnąć się w stare jeansy. [...]...