Nieświadomie wychowujemy dzieci na narcyzów...

Praktyczne umiejętności Nastolatki o dwóch lewych rękach nie biorą się znikąd. Prawda jest taka, że to my, rodzice, wychowujemy dzieci i to, jakimi ludźmi się staną, w dużej mierze zależy od nas. Jeśli nie chcesz, by twoje dziecko wyrosło na kogoś, kto nie potrafi zrobić sobie kolacji,  potyka się o stosy ubrań i oczekuje, że wszyscy będą wokół niego skakać, zadbaj o to już teraz. Naprawdę warto! Dobre nawyki Dziecko, które ma obowiązki,  nabiera dobrych nawyków . Gdy podrośnie, nie będzie musiało lawirować między stojącymi na podłodze brudnymi kubkami. Nie zastanawiając się nad tym, będzie po prostu odnosiło je do kuchni i wkładało do zmywarki. Nie będzie traktowało wielu obowiązków jak uciążliwych czynności, które trzeba wykonywać codziennie, tylko jak naturalne konsekwencje różnych zdarzeń (wypiłem kakao, więc kubek trzeba umyć, bo inaczej za chwilę nie będzie czystych naczyń i zapanuje nieporządek ). Czytaj też: Obowiązki przedszkolaka – jak zachęcić kilkulatka do pomagania w domu? Samodzielność Nauczycielki przedszkolne alarmują, że nie jest z tym najlepiej. Dzieci nie potrafią radzić sobie z ubieraniem , utrzymywaniem porządku wokół siebie, czasem nawet z jedzeniem. Wszystko dlatego, że są stale wyręczane.  Kilkulatek, który ma obowiązki, staje się bardziej zaradny  (a więc i pewny siebie ), potrafi zadbać o siebie i swoje otoczenie. Samodzielność dziecka przynosi korzyści także tobie – masz więcej czasu dla siebie, jesteś spokojniejsza, nie musisz ciągle dziecko upominać, strofować, wygłaszać mu kazań. Odpowiedzialność Dziecko, które ma obowiązki, uczy się tego, że od niego zależy coś ważnego: „Jeśli nie naleję wody do psiej miski, Scooby nie będzie miał co pić”.  Uczy się także tego, że i ono  powinno dawać coś od siebie, działać dla wspólnego dobra. Bo przecież porządek w...

Czy takie dziecko trzymane pod kloszem, którego przez wiele lat omijały wszelkie smutne wiadomości i żyło w wyidealizowanym świecie, będzie umiało poradzić sobie, gdy już schowamy parasol ochronny? Może jednak warto stopniowo przekazywać mu niezwykle ważną lekcję życiową – że życie czasem jest nie fair? Że choć się staramy z wszystkich sił, to może to nie mieć wpływu na wynik, że ludzie ranią się nawzajem, że jest zazdrość i nienawiść? Oto 8 smutnych prawd życiowych, których nie powinniśmy ukrywać przed dziećmi. Powinniśmy nauczyć ich, jak sobie radzić w ich obliczu! 1. Czasem próbuje się ze wszystkich sił, a jednak może się nie udać . Możesz nie wygrać wyścigu, nie zająć pierwszego miejsca w konkursie, ale ważne jest to, że próbujesz i starasz się. Uczmy dzieci, by były dumne ze swoich wysiłków, jeżeli dają z siebie 100%. Jak nauczyć dziecko przegrywać? 2. Spotkasz ludzi, którzy mogą cię nie lubić, czasem nawet bez żadnego powodu . To ważne, by nauczyć dziecko, że nie musi być lubiane przez wszystkich i nie musi się starać wszystkim przypodobać. Niech lgną do ludzi, z którymi mają o czym rozmawiać i czują się bezpieczne. 3. Czasem te dzieci, które nie uczą się zbyt dużo, mają lepsze oceny, wypracowane ściąganiem, sprytem, lub znajomościami. Nauczmy dzieci, by wiedziały, że wiedza nabyta w szkole będzie bardzo przydatna w przyszłości i okaże się w dorosłym życiu, kto się pilnie uczył, a kto nie. 4. Przegrałeś, chociaż powinieneś wygrać, bo byłeś najlepszy? Czasem ludzie, którzy nas oceniają mają inne kryteria niż nam się wydaje. Jeżeli dziecko jest pewne swoich racji, niech walczy o sprawiedliwość. Niech ma poczucie, że zrobił wszystko co mógł. 5. Nie będziesz przynależeć zawsze do wszystkich grup i to jest w porządku . Kolega zaprosił innych na urodziny , a Twojego synka nie? Wytłumacz mu, że...

No, podziel się! No, daj zabawkę koledze! Musisz nauczyć się dzielić! Czemu nie chcesz dać zabawki dziewczynce? Powinniśmy się dzielić. I to uczucie zakłopotania, które się pojawia nie wiadomo skąd, kiedy twoje dziecko nie chce oddać zabawki innemu… Czy na pewno jestem dobrą matką? Takie i inne hasła słyszymy wciąż dookoła już od najmłodszych lat. Słyszymy je od naszych rodziców, a później sami powtarzamy je jak mantrę i kierujemy do naszych dzieci. Nawet się zbytnio nad nimi nie zastanawiamy, po prostu te słowa są w naszych głowach zakodowane, wypowiadamy je automatycznie, wychodzą z naszych ust niemal bezwiednie. Czy dzielenie się ma rzeczywiście sens? Czy kiedykolwiek zastanawialiście się nad sensem dzielenia się? Nad koniecznością uczenia dzieci dzielenia się? Czy to jest rzeczywiście tak niezbędne, by nauczyć takiego zachowania w każdej możliwej sytuacji i na okrągło? Podczas każdego wyjścia na plac zabaw, w przedszkolu, na urodzinach, u rodziny, po prostu wszędzie i to niezależnie od sytuacji? Jedna z mam, Alanya Kolberg, postanowiła to przerwać i zaapelować do rodziców, by odrobinę… pomyśleli i zastanowili się nad sensem tego co robią, co mówią i czego uczą własne dzieci. A wszystko to po jednej z wypraw na plac zabaw, z własnym synem, Carsonem. Co się tam wydarzyło? Zwyczajna codzienna sytuacja jakich rodzice i dzieci doświadczają po raz milionowy. Chłopiec zabrał ze sobą do parku kilka figurek-zabawek typu "transformers", by pobawić się nimi z przyjaciółmi, z którymi tam był umówiony. Jak tylko weszli do parku, do Carsona podeszła grupa obcych, nie znanych mu, chłopców, która zażądała, by dał im się pobawić swoimi zabawkami... I co się stało dalej? Kto tu jest źle wychowany? Moje dziecko czy inni?! Chłopiec spojrzał na swoją mamę wymownie z pytaniem w oczach, a ona po prostu wyjaśniła, że nie musi się dzielić. „Możesz im...