Nigdy nie będę taką matką!

Bycie mamą nie jest łatwe "Bycie rodzicem jest trudne. Nieważne, jak będziesz przygotowana, ile przeczytasz książek, ile razy doświadczysz porodu i tego wszystkiego. To trudniejsze, niż możesz sobie wyobrazić. Wszyscy chcemy być lepszymi rodzicami, ale jesteśmy przy tym dla siebie bardzo surowi. Co więcej, mamy wobec siebie chore, niemożliwe do zrealizowania wymagania. Karcimy się, kiedy nam się nie uda. Dlatego też chcę podzielić się z wami sekretem. Jest jedna, mała rzecz, którą zrobiłam dla siebie, żeby być lepszym rodzicem. Wy też powinnyście to zrobić... Wybaczyłam sobie " – napisała Steph Montgomery, mama 4 dzieci. Żadna mama nie jest idealna Steph wymienia wszystkie rzeczy, przez które czuła się złą, bezwartościową matką. Miała problemy z laktacją i nie mogła karmić piersią. Gdy jej małżeństwo się rozpadło, poczuła, że zawiodła swoje dzieci. Gdy była w drugiej ciąży, kilka tygodni przed porodem lekarze zadecydowali o konieczności przeprowadzenia cesarskiego cięcia . Poczuła, że jest złą matką dla swojego dziecka, jeszcze zanim się urodziło. Gdy związała się z mężczyzną z dziećmi i została macochą, poczucie winy wzrosło. Doświadczenia, które opisuje Steph, dotyczą wielu mam. Z pewnością wśród was są mamy, które czują się gorsze, bo miały cesarkę lub nie mogły karmić piersią . Są też takie, które zaprowadziły do przedszkola zakatarzone dziecko albo zaszczepiły malca, a teraz mają wątpliwości, czy to była słuszna decyzja. Posłuchajcie rady Steph. To najlepsze, co można zrobić, żeby stać się lepszym rodzicem. Wybaczcie sobie . Tylko wtedy dacie swoim dzieciom 101% siebie i swojej miłości. Posłuchacie tej rady? Czytaj także:   Ty tez czasem jesteś najgorszym rodzicem świata źródło: romper.com

3-letni Roo lubi bawić się ciężarówkami, układać puzzle i jeść śliwki . Jak twierdzi jego mama, lubi też nosić tiulowe spódniczki. Do tej pory Roo mówił, że w spódniczkach tutu czuje się „piękny i dzielny” i nie stanowiły one dla nas żadnego problemu. Jednak spotkanie z nieznajomym mężczyzną w zeszłym tygodniu sprawiło, że opuściła go odwaga, a zastąpił ją lęk. Rozczarowana mama postanowiła stanąć w obronie praw chłopca i zamieściła na Facebooku post, który wywołał wielką dyskusję w social mediach. „Mój syn nosił spódniczkę do kościoła. Nosił ją też do sklepu spożywczego. Zakładał ją do pociągu czy do zabaw w piaskownicy. W naszym świecie nie stanowiło to problemu. Nie raz w dobrej wierze pytano mnie o to. Odpowiadałam, że dla mnie jest to ok. Było tak do wczoraj” - napisała matka chłopca na Fb. "Podczas wczorajszego spaceru do parku, zostaliśmy zaczepieni przez kogoś, kto chciał się dowiedzieć, dlaczego mój syn ma na sobie spódnicę. Nie znałam go, ale odniosłam wrażenie, że obserwował nas przez jakiś czas.  - Chcę tylko wiedzieć – powiedział mężczyzna – dlaczego robisz to swojemu synowi. On nie był ciekaw odpowiedzi. Chciał się upewnić, że oboje wiemy, że to, co robi mój syn – na co mu powalam - jest złe.  - Nie powinnaś tego robić – powiedział i zwrócił się bezpośrednio do mojego syna - Jesteś chłopcem. Ona jest złą matką. To jest znęcanie się nad dziećmi . Zrobił nam zdjęcie, mimo że prosiłam, by tego nie robił. Groził mi: „Teraz wszyscy się dowiedzą” - powiedział - „Zobaczysz”. Matka zgłosiła zajście na policji. Całe zdarzenie odcisnęło się jednak na psychice chłopca. „Mimo to mój syn nie czuje się bezpieczny. Chce wiedzieć i pyta: „Czy ten mężczyzna wróci? Ten zły mężczyzna? Czy zamierza jeszcze wykrzyczeć więcej niemiłych rzeczy o mojej spódnicy? Czy on będzie mi...

"A nie mówiłam...?" - ile razy usłyszałaś to od swojej mamy? A ile razy ty, gdy ona powiedziała: „A nie mówiłam?”, obiecałaś sobie, że nigdy nie będziesz taka jak ona? Scena pierwsza: trzydziestoparoletnia mama dwóch dziewczynek dzwoni do rodzinnego domu. Modli się, by odebrał tata, a nie mama. Bo gdy z nią rozmawia, natychmiast się denerwuje. – Krytykuje mnie – tłumaczy swoją niechęć. Scena druga: opowiadam o swojej mamie. Dwie koleżanki są zdziwione, że tak ciepło o niej mówię. Że one o swoich nigdy w ten sposób… Nie mogą się dogadać, nie tolerują, niszczą się, nie cierpią być w tym samym pomieszczeniu. Wtedy to ja się dziwię. Opowiadam o tym Julicie Wojciechowskiej, psycholożce. Trudno mi uwierzyć, że nie da się stworzyć zdrowych relacji z własną mamą. Czemu tak wiele matek ma pretensje do córek? Niektórym matkom trudno zaakceptować to, że ich córki, gdy dorastają, wybierają inną drogę, niż one im wskazywały. Że mają inne upodobania, wartości, pomysł na życie, karierę, wychowanie dziecka czy prowadzenie domu. Córka wymyka im się spod kontroli, nie potrzebuje już jej opieki. Staje się niezależna, wybiera to, co jest ważne dla niej, a nie dla matki. To trudny moment dla tej drugiej. Teoretycznie matka powinna zaakceptować to, że córka nie jest jej wierną kopią. Zaufać jej, ale też i sobie: „Tak wychowałam swoje dziecko, że jakąkolwiek podejmie decyzję, będzie ona dla niego dobra”. Jeśli matka nie podoła temu, to pojawia się konflikt. Każdy inny wybór córki potraktuje jak krytykę. Bo nie rozumie, że inny nie oznacza gorszy. Ani tego, że dziecko, chcąc określić własną tożsamość, musi oderwać się od mamy i określić ją po swojemu. Czyli brak matczynej zgody na inność córki oznacza początek pretensji? O wszystko. Że córka wybrała nie tego chłopaka, co powinna. Że nie poszła do tej szkoły, którą doradzała matka. A gdy...