Nocne dylematy

Marzysz o tym, by malec wreszcie przeniósł się z waszego małżeńskiego łóżka do swojego pokoju? Specjalnie dla ciebie – krok po kroku – wielki plan przeprowadzki szkraba pod własną kołderkę. Maluszek od urodzenia śpi z wami, bo tak było łatwiej go karmić piersią i utulić podczas kolki. Jednak teraz wszystkim zrobiło się niewygodnie, bo ruchliwy smyk wierci się i kopie przez sen. Po wielu nieprzespanych nocach podjęłaś decyzję – czas na przeprowadzkę do własnego łóżka! Musisz być jednak pewna, że jesteś na taką zmianę gotowa. Gdy masz wątpliwości, postępujesz niekonsekwentnie. Pamiętaj też, że wrażliwe dziecko potrzebuje więcej czasu, by oswoiło się z nową sytuacją. Ale dzięki naszemu planowi na pewno się uda! Przygotuj przytulny pokoik Przed pierwszymi urodzinami maluszka lepiej ustawcie jego łóżeczko w waszej sypialni. Osobny pokój to dobre rozwiązanie dla co najmniej rocznego malca, który rzadziej się budzi. Wybierz różne przedmioty, które twój szkrab skojarzy ze spaniem: ciepła kołderka, smoczek (jeśli go używa), lampka. Potem przygotuj coś zupełnie nowego, co od tej pory będzie mu zawsze towarzyszyło podczas zasypiania i gdy się obudzi. Może to być przytulanka, kolorowa poduszka lub kocyk. Połóż malca do łóżeczka Przygotuj się na gwałtowny sprzeciw. Szkrab na pewno nie zgodzi się „bez walki” na wielką przeprowadzkę. Pogłaszcz go i powiedz łagodnym, a zarazem stanowczym tonem, że od dziś będzie spał razem z misiem (lub inną przytulanką) w swoim łóżeczku. Po krótkim czasie (góra pół minuty) pożegnaj dziecko czule, zgaś światło i wyjdź z pokoju, zostawiając za sobą lekko uchylone drzwi. Wytrzymaj... jedną minutę Maluch na pewno będzie cię wołał, płakał, krzyczał i tupał. Oczywiście nie możesz go w takiej sytuacji zostawić samego. Zaglądaj do niego często, by nie czuł się opuszczony i...

Jakie są zalety pozwalania dziecku na spanie z nami? Jeśli oboje pracujecie w ciągu dnia, wspólne spanie stanowi dodatkowy czas spędzany z dzieckiem. Bliskość i poczucie bezpieczeństwa w nocy może pomóc w stworzeniu silniejszej relacji między wami i dzieckiem. Niektóre badanie sugerują, że dzieci śpiące z rodzicami częściej ssą pierś, jednocześnie mniej zakłócając sen matki niż dzieci śpiące osobno. Matki dzielące łóżko z dzieckiem karmią je piersią dłużej, być może dlatego, że karmienie piersią w łóżku jest łatwiejsze niż wstawanie i przygotowywanie mieszanki dla dziecka. Niemowlęta sypiające z rodzicami zazwyczaj mają krótsze okresy czuwania w nocy niż te, które śpią osobno, mogą też znacząco mniej płakać. Spanie blisko dziecka pozwala na szybka reakcję jeśli zacznie ono w nocy kaszleć lub płakać. Niektórzy uważają, że dzieci sypiające z rodzicami w niemowlęctwie stają się bardziej samodzielne i pewnie siebie w wieku wczesno-dziecięcym. Jako dorośli mają wyższą samoocenę, lepiej radzą sobie ze stresem i lepiej czuja się w relacjach intymnych niż dorośli, którzy w niemowlęctwie sypiali osobno. Należy jednak pamiętać, że samo spanie z rodzicami lub samemu nie może uczynić z dziecka określonego typu osoby. Niektóre badania sugerują również, że dzieci które sypiają w łóżku rodziców budzą się rzadziej i szybciej zasypiają niż dzieci sypiające samodzielnie w innym pokoju. Jednakże niektóre dzieci po prostu potrafią szybciej uspokoić się i zasnąć niż inne. Z tego względu myląca może być opinia, że spanie wspólnie z rodzicami może wpłynąć na to, kiedy dziecko zacznie przesypiać noc. Jakie są wady pozwalania dziecku na spanie z nami w jednym łóżku? Dzielenie łóżka z wiercącym się, kopiącym i postękującym niemowlęciem wymaga przyzwyczajenia, możecie więc nie wysypiać się tak dobrze, jak w przypadku gdy...

Opowieści o ludziach spacerujących we śnie po krawędzi dachu w świetle księżyca bardziej należą do świata literatury i filmu niż rzeczywistości. Choć lunatycy nie odczuwają lęku przestrzeni, zwykle mają nieskoordynowane ruchy, potykają się, więc nie mogliby wykonywać takich ewolucji. Najczęściej lunatykują dzieci w wieku 4–12 lat i w większości są to chłopcy. Co najmniej połowa maluchów choć raz w życiu krążyła nocą po mieszkaniu, a około 15 procent robi to regularnie. Słowo „somnambulizm” (fachowa nazwa lunatykowania) pochodzi od łacińskich słów somnus – sen oraz ambulus – chodzący, co wyjaśnia istotę problemu – człowiek chodzi we śnie. Z kolei termin lunatykowanie wywodzi się od łacińskiego lunar, czyli księżyc. Nazwa ta odzwierciedla hipotezę, zgodnie z którą światło księżyca pobudza wytwarzanie hormonów odpowiedzialnych za regulację snu i czuwania. Nie jest ona jednak potwierdzona. Lunatykowanie występuje w fazie snu głębokiego, który w wieku dziecięcym trwa dłużej niż u dorosłych. Dziecko wstaje z łóżka, wydaje się, że jest świadome, bo ma otwarte oczy, a czynności wykonuje automatycznie. Czasem chce przejść przez zamknięte drzwi, czasem je otwiera, idzie w kierunku światła, ale nie jest to regułą. Może też siedzieć na łóżku, niewyraźnie mówić, bawić się zabawkami. Potem zwykle kładzie się spać. Skłonna do lunatykowania pięcioletnia Marysia pewnej nocy wypchnęła z łóżka młodszą siostrę i ułożyła się w łóżeczku dwulatki. Rano nie pamiętała nic. Nie bardzo wiadomo, co powoduje tę skłonność. U dzieci brana jest pod uwagę niedojrzałość układu nerwowego i wysoka gorączka. Ostatnio mówi się też o związku lunatykowania z dziedzicznością, bo w niektórych rodzinach pojawia się ono częściej. Nie wyjaśnia to wszystkiego. Somnambulizm nadal kryje wiele tajemnic. Lunatyk pod...