Nowe patyki i patyczki – recenzja audiobooka

Agata Komorowska na swoim blogu opisuje bycie matką 15-letniego Aleksa, 10-letniego Krystiana z zespołem Downa, 5-letniej adoptowanej Ady i 15-letniego Michała, dla którego Agata jest rodziną zastępczą. Autorka książki „Anioły mówią szeptem”. Jej blog znajdziesz na: Agatakomorowska.pl Sylwia Niemczyk: Wydałaś niedawno książkę o aniołach, ale przecież to o Tobie czytelniczki Twojego bloga mówią: anioł. Agata Komorowska: To miłe, ale do anioła mi daleko. Chociaż z drugiej strony… Myślę, że każdy z nas może być dla kogoś aniołem. Być może, jeśli komuś moje doświadczenia dodały otuchy albo pomogły podjąć jakąś życiową decyzję, to dla niego byłam właśnie aniołem. Masz kogoś konkretnego na myśli? – Mam na myśli np. tę moją czytelniczkę, która napisała, że dzięki mnie zaczęła się starać o adopcję dziecka. Albo inną, która odważyła się założyć rodzinę zastępczą, bo stwierdziła, że skoro ja, po depresji i rozwodzie, jakoś sobie radzę z czwórką dzieci, z których w dodatku jedno ma zespół Downa, a dwojga innych nie urodziłam sama – to ona też sobie jakoś poradzi. Na blogu piszesz, że jesteś wdzięczna za całą swoją czwórkę. – Głęboko wierzę, że poprzez każde z moich dzieci Bóg chciał mi coś pokazać. Tak było np. z Krystianem, który urodził się z zespołem Downa. Pamiętam, jak kilkanaście lat temu na basenie często spotykałam rodzinę z dzieckiem z zespołem Downa. Zastanawiałam się, po co oni je tam ciągną: i jemu to nie pomoże, i oni się umęczą. Miałam stereotypowe wyobrażenie życia z niepełnosprawnym dzieckiem – po czym bum! Po paru latach sama urodziłam takie dziecko i przekonałam się, że życie z nim może być wspaniałe. Jednak w swoim głośnym liście „W imieniu dzieci skazanych na życie” przyznajesz, że nie wiesz, co byś zrobiła, gdybyś wtedy, gdy byłaś w ciąży, wiedziała, że nosisz...

Jesteś zmęczona po nieprzespanej nocy , twoje dziecko było niegrzeczne, padasz ze zmęczenia? Pomyśl o najpiękniejszym na świecie słowie "mama" i przeczytaj opowiadanie Bruno Ferrero : o wszystkich mamach. Czytaj też: Miłość mamy - wiersz do wydruku dla mamy   Jak Bóg stworzył matkę Dobry Bóg zdecydował, że stworzy... MATKĘ. Męczył się z tym już od sześciu dni, kiedy pojawił się przed Nim anioł i zapytał: - To na nią tracisz tak dużo czasu, tak? Bóg rzekł:  -  Owszem, ale czy przeczytałeś dokładnie to zarządzenie? Posłuchaj, ona musi nadawać się do mycia, prania, lecz nie może być z plastiku... powinna składać się ze stu osiemdziesięciu części, z których każda musi być wymienialna... żywić się kawą i resztkami jedzenia z poprzedniego dnia... umieć pocałować w taki sposób, by wyleczyć wszystko - od bolącej skaleczonej nogi aż po złamane serce... no i musi mieć do pracy sześć par rąk. Anioł z niedowierzaniem potrząsnął głową:   –  Sześć par? – Tak! Ale cała trudność nie polega na rękach – rzekł dobry Bóg. – Najbardziej skomplikowane są trzy pary oczu, które musi posiadać mama.   – Tak dużo? Bóg przytaknął: – Jedna para, by widzieć wszystko przez zamknięte drzwi, zamiast pytać: "Dzieci, co tam wyprawiacie?". Druga para ma być umieszczona z tyłu głowy, aby mogła widzieć to, czego nie powinna oglądać, ale o czym koniecznie musi wiedzieć. I jeszcze jedna para, żeby po kryjomu przesłać spojrzenie synowi, który wpadł w tarapaty: "Rozumiem to i kocham cię". – Panie – rzekł anioł, kładąc Boga rękę na ramieniu. – Połóż się spać. Jutro też jest dzień. – Nie mogę – odparł Bóg. –  A zresztą, już prawie skończyłem. Udało mi się osiągnąć to, że sama zdrowieje , jeśli jest chora, że potrafi przygotować sobotnio-niedzielny obiad na sześć osób z pół...

Bruno Ferrero napisał niezwykłe opowiadanie o matkach: jedna z mam na swoim blogu napisała o tym opowiadaniu, że dało jej siłę. To opowiadanie o macierzyństwie innym niż wszystkie. Dla dziecka mama jest najważniejsza, każdego dnia. Niezależnie, czy twoje dziecko mówi słowo "mama", czy nie potrafi go wypowiedzieć.   W jaki sposób Pan Bóg wybiera matki niepełnosprawnych dzieci?   Postaraj się wyobrazić sobie Boga, który daje wskazówki swym aniołom zapisującym wszystko w swej olbrzymiej księdze.   –  Małecka Maria – syn. Święty patron – Mateusz. – Kurkowiak Barbara – córka. Patronka – Święta Cecylia. –  Michalewska Janina: bliźniaki. – Święty patron... niech będzie Gerard. – Wreszcie – mówi do Anioła z uśmiechem jakieś imię. – Tej damy Dziecko Niepełnosprawne.   A na to ciekawski anioł: – Dlaczego właśnie tej, Panie? Jest taka szczęśliwa.   – Właśnie tylko dlatego – mówi uśmiechnięty Bóg. – Czy mógłbym powierzyć chore dziecko kobiecie, która nie wie czym jest radość? Byłoby to okrutne.   –  Ale czy będzie miała cierpliwość? – pyta anioł. –  Nie chcę, aby miała nazbyt dużo cierpliwości, bo utonęłaby w morzu łez, roztkliwiając się nad sobą i nad swoim bólem. A tak, jak jej tylko przejdzie szok i bunt, będzie potrafiła sobie ze wszystkim poradzić.   – Panie, wydaje mi się, że ta kobieta nie wierzy nawet w Ciebie. Bóg uśmiechnął się: – To nieważne. Mogę temu przeciwdziałać. Ta kobieta jest doskonała. Posiada w sobie właściwą ilość egoizmu.   Anioł nie mógł uwierzyć własnym uszom. – Egoizmu? Czyżby egoizm był cnotą?    Bóg przytaknął. – Jeśli nie będzie potrafiła od czasu do czasu...