Trójka – znaczenie liczby

Szóstka – znaczenie liczby Twoją Szóstką opiekuje się planeta miłości: Wenus. Szóstka ma wielkie serce, jest wrażliwa, delikatna i bardzo uczuciowa . Od najmłodszych lat patrzy na świat przez różowe okulary. Kocha wszystkich ludzi, bez wyjątku. Ma rozbrajający uśmiech, który rzadko znika z jej buzi. Szóstka nie buntuje się , grzecznie i chętnie robi to, o co się ją poprosi. Wystarczy raz powiedzieć, że źle się zachowała, następnym razem już tak nie postąpi. Jako starsza siostra chętnie opiekuje się młodszym rodzeństwem. Lubi też zajmować się zwierzętami , jest gotowa przyprowadzić do domu każdego bezdomnego psiaka, kota lub ptaka ze złamanym skrzydełkiem. Szóstka w przedszkolu i szkole Nie potrafi patrzeć obojętnie na czyjeś cierpienie. Pragnie, by wszystkie istoty na świecie były zdrowe i szczęśliwe. Jest lubiana przez rówieśników. Najlepiej czuje się w towarzystwie dzieci podobnych do niej: spokojnych, wrażliwych, delikatnych. Małe rozrabiaki, dzieci złośliwe, hałaśliwe i agresywne nigdy nie zdobędą jej sympatii. Unika rywalizacji , bójek i kłótni, zawsze woli dogadać się z kimś, a nie walczyć. W szkole radzi sobie całkiem nieźle, pod warunkiem, że nauczyciele użyją metody marchweki, a nie kija. Bierze się do pracy, kiedy jest chwalona i dostaje dobre stopnie, a nie wtedy, gdy nauczyciel obniży jej ocenę. Jak postępować z Szóstką Nigdy nie wydawaj jej poleceń, tylko spokojnie proś o coś. Szóstka nie znosi krzyków i awantur, bardzo przeżywa surowe kary wymyślone przez rodziców. Denerwuje się nawet wówczas gdy zwracasz jej uwagę podniesionym głosem. Jednak naprawdę bardzo się stara, by zasłużyć na pochwały. Doceniaj jej wysiłki, chwal talent do rysowania albo recytowania wierszy, a osiągnie jeszcze więcej. Pamiętaj, że to mała przylepka, która chce być ciągle przytulana i całowana. Jeśli za rzadko okazujesz jej uczucia,...

Kiedy zapytałam znajomego, ile chciałby mieć dzieci, odpowiedział mi:  – Dwoje to lepiej niż jedno, troje to lepiej niż dwoje, a czwórka dzieci to lepiej niż trójka. A piątka czy szóstka to już w ogóle super! Czy tak samo by mówił, gdyby znał wyniki najnowszych badań naukowców z PAN, UJ i Uniwersytetu Yale w USA? Najpewniej nie. Badania te (znajdziesz je tutaj ), opublikowane kilka tygodni temu, wykazały, że kobiety, które urodziły czworo albo więcej dzieci, po menopauzie są bardziej podatne na choroby i szybciej się starzeją! Skąd taka zależność? Według naukowców, występujące w ciąży i okresie karmienia piersią zmiany metaboliczne, mogą po menopauzie skutkować tzw. stresem oksydacyjnym – i to właśnie ten stres jest bezpośrednią przyczyną uszkodzeń komórkowych oraz szybszego starzenia się organizmu.  Co to jest stres oksydacyjny? Mówiąc najprościej, to taki stan, kiedy w organizmie jest dużo wolnych rodników a mało enzymów, które mogłyby te rodniki neutralizować. Wolne rodniki z kolei to takie substancje, które utleniają (a to oznacza: niszczą) wszystko, co spotkają na swojej drodze, m.in. cząsteczki DNA i błony komórkowe. Mogą być przyczyną np. miażdżycy, nowotworów i właśnie – przyśpieszonego starzenia się.  W ramach badania, naukowcy przebadali 100 kobiet z Beskidu Wyspowego. Ich badania wykazały, że u kobiet, które urodziły ponad czwórkę dzieci, poziom stresu oksydacyjnego jest znacznie wyższy niż u matek mniejszej liczby dzieci. Większe też były uszkodzenia DNA w komórkach.   Czy w takim razie czwórka to jednak gorzej niż trójka?  Mój znajomy, mówiąc o tym, że lepiej mieć więcej dzieci niż mniej, miał jednak sporo racji. Posiadanie i karmienie piersią większej liczby dzieci niesie korzyści dla zdrowia (m.in. zmniejsza ryzyko raka jajnika czy piersi), ale jak się okazuje, wiąże się też z kosztami,...

Słyszy się często,  że jedynacy są rozpieszczeni i przemądrzali, że  nie potrafią się dzielić i obrażają bez powodu. Że stale chcą być w centrum uwagi. Najczęściej spotykane etykietki: egoista, samolub, pępek świata. Tymczasem jak piszą Jill Pitkeathley i David Emerson, autorzy książki "Jedynacy",  takie dzieci nie są ani mniej zepsute niż pozostałe. "Rozpuszczenie jest wynikiem postawy rodziców, a nie struktury rodziny; rodzice z taką skłonnością mogą równie dobrze zepsuć jedno dziecko jak całą gromadkę" – wyjaśniają. Ze stereotypami trudno jednak walczyć, bo ci, którzy je powtarzają i tak wiedzą swoje.  "Samolub" – powiedzą, gdy zobaczą jedynaka, który jak lew broni swojego nowego rowerka.  Gdyby zobaczyliby w tej sytuacji smyka z trójką rodzeństwa , pokiwaliby ze zrozumieniem głowami i powiedzieli "Nic dziwnego, że walczy o swoje". Polecamy także: Coraz więcej jedynaków Jedynacy nie są ani lepsi, ani gorsi Autorzy książki proponują prosty eksperyment: gdy znajdziesz się w dużej grupie osób, poszukaj tej, która jest najbardziej odpowiedzialna, najlepiej zorganizowana, najpoważniejsza, najrzadziej się spóźnia, nie lubi sporów i dyskusji. To najprawdopodobniej jedynak. - Coś w tym jest.  Mój czteroletni syn w ogóle nie umie się kłócić. Woli się wycofać, tak jakby się bał. A mąż raczej zarwie noc niż zawali termin – mówi mama i żona jedynaka, Iwona. Jedynacy nie są ani lepsi, ani gorsi, lecz po prostu trochę inni, bo mają na koncie inne doświadczenia. Nie muszą z nikim rywalizować o zabawki czy własny kawałek podłogi, więc na ogół potrzebują dla siebie nieco więcej przestrzeni i cenią własną prywatność. Nie muszą dzień w dzień przy pomocy sprytu albo mocniejszych argumentów ustalać "kto tu rządzi", więc tego, jak radzić sobie w konfliktowych sytuacjach muszą się uczyć poza domem. Biorą za...