Czego samotna mama nie powie na głos (ale każda czasem tak myśli)

Agata Komorowska na swoim blogu opisuje bycie matką 15-letniego Aleksa, 10-letniego Krystiana z zespołem Downa, 5-letniej adoptowanej Ady i 15-letniego Michała, dla którego Agata jest rodziną zastępczą. Autorka książki „Anioły mówią szeptem”. Jej blog znajdziesz na: Agatakomorowska.pl Sylwia Niemczyk: Wydałaś niedawno książkę o aniołach, ale przecież to o Tobie czytelniczki Twojego bloga mówią: anioł. Agata Komorowska: To miłe, ale do anioła mi daleko. Chociaż z drugiej strony… Myślę, że każdy z nas może być dla kogoś aniołem. Być może, jeśli komuś moje doświadczenia dodały otuchy albo pomogły podjąć jakąś życiową decyzję, to dla niego byłam właśnie aniołem. Masz kogoś konkretnego na myśli? – Mam na myśli np. tę moją czytelniczkę, która napisała, że dzięki mnie zaczęła się starać o adopcję dziecka. Albo inną, która odważyła się założyć rodzinę zastępczą, bo stwierdziła, że skoro ja, po depresji i rozwodzie, jakoś sobie radzę z czwórką dzieci, z których w dodatku jedno ma zespół Downa, a dwojga innych nie urodziłam sama – to ona też sobie jakoś poradzi. Na blogu piszesz, że jesteś wdzięczna za całą swoją czwórkę. – Głęboko wierzę, że poprzez każde z moich dzieci Bóg chciał mi coś pokazać. Tak było np. z Krystianem, który urodził się z zespołem Downa. Pamiętam, jak kilkanaście lat temu na basenie często spotykałam rodzinę z dzieckiem z zespołem Downa. Zastanawiałam się, po co oni je tam ciągną: i jemu to nie pomoże, i oni się umęczą. Miałam stereotypowe wyobrażenie życia z niepełnosprawnym dzieckiem – po czym bum! Po paru latach sama urodziłam takie dziecko i przekonałam się, że życie z nim może być wspaniałe. Jednak w swoim głośnym liście „W imieniu dzieci skazanych na życie” przyznajesz, że nie wiesz, co byś zrobiła, gdybyś wtedy, gdy byłaś w ciąży, wiedziała, że nosisz...

Haley DePass ma 24 lata i samotnie wychowuje synka. Ta młoda mama próbuje pokazać innym mamom, że samotne macierzyństwo, chociaż jest trudne, nie jest gorsze od wychowywania dziecka razem z jego tatą. Przeczytajcie wpis, który opublikowała Haley. Zgadzacie się z nią? Jestem samotną matką, przestańcie mi współczuć! Bycie samotną mamą nie oznacza, że mój syn coś traci, bo nie ma z nami jego taty. Myślę, że większość samotnych mam zna to spojrzenie, kiedy mówią, że nie są już w związku z ojcem dziecka. Jako samotna mama, spojrzenie "oj, jesteś taka biedna" dostaję za każdy razem, kiedy mówię, że ojciec mojego syna nie jest już zaangażowany w nasze życie. Szczerze mówiąc, kiedy poznaję kogoś nowego, wyjaśnienie tej sytuacji jest czymś, czego się potwornie boję. Zazwyczaj pojawia się wtedy pytanie "Cóż, a czy on w ogóle angażuje się w życie dziecka". Nienawidzę tego pytania szczególnie dlatego, że kiedy mówię o naszej sytuacji – że ojciec mojego syna właściwie w ogóle nie tego nie robi – ludzie odpowiadają "przynajmniej ma twojego tatę i twoich braci, będzie miał porządne męskie wzorce ". Nie zaprzeczam, mój tata i moi bracia będą wspaniałymi męskimi wzorcami dla mojego syna (już są), ale chcę zaznaczyć, że inni nie mają prawa decydować o obecności mężczyzny w życiu mojego syna. Z jakichś powodów, społeczeństwo przypomina mi na każdym kroku, że moim obowiązkiem, jako samotnej matki, jest wprowadzić do życia mojego syna silną męską osobowość, skoro jego ojciec nią nie jest. Przepraszam, ale chrzanić to! Kto powiedział, że ja nie mogę nauczyć mojego syna, co to znaczy " być prawdziwym mężczyzną "? Kto powiedział, że mój syn musi dorastać w tym bzdurnym przekonaniu? Mam wrażenie, że nasze społeczeństwo ma coś nie tak z głową. Uważa, że przez to, że jestem kobietą, nie mogą nauczyć mojego syna, co to znaczy być...

Na swoich blogach młode mamy dzielą się trudami swego macierzyństwa . Prawie każda poczuła, że to nie jest bułka z masłem, ale tak naprawdę najtrudniejsza rola w ich życiu. Są zmęczone, złe, zaniedbane i mają wiele pretensji. Dobrze, że potrafią o tym mówić głośno. Umęczona mężatka nigdy nie zrozumie samotnej matki Amerykanka Vanessa Nichols z portalu Scary Mommy jest samotną matką. I nie ukrywa, że nie rozumie tych, które narzekają na swój los, bo siedzą z dziećmi w domu non stop. W tym czasie ich mąż zasuwa w pracy do nocy, 60 godzin tygodniowo, aby na ten dom zarobić. Vanessę drażni to, że takie mamy narzekają na samotność. I nazywają siebie samotnymi matkami . Nie jesteś samotna, bo... - Przestańcie – zwraca się do nich. I zadaje konkretne pytania: –Twojego męża nie ma 5 dni w tygodniu, ponieważ jest w pracy? Nie jesteś samotną matką – odpowiada blogerka. – Twój mąż pracuje nocą, a ty w dzień? Nie jesteś samotną matką. - Twój mąż nie gotuje, sprząta, nie zajmuje się dziećmi? Nie jesteś samotną matką. Wystarczy, że twój mąż zaangażuje się w cokolwiek, co dotyczy waszego związku i już nie jesteś samotną matką – odpowiada blogerka. Vanessa nie jest nastawiona wrogo do zapracowanych matek siedzących w domu , stara się zrozumieć stan ich ducha. - To jedna z najcięższych prac na tej planecie. Bycie rodzicem często jest ciężkie - stwierdza. Ale jej jest jeszcze trudniej, nie ma partnera i jest mamą 7 dni w tygodniu . Wszystko spoczywa na jej barkach: pieniądze na dom, wychowanie dzieci . - Zarządzam dwoma biznesami, pracuję 55 godzin tygodniowo i zapewniam 90 procent finansów mojego dziecka – rozlicza się blogerka. - Nie mogę wyjść, jeśli mam dość bycia mamą. Ponieważ jestem singlem. Jestem sama, zdana tylko na siebie – żali się. - Małżeństwo z pewnością nie jest powieścią romantyczną, a wychowanie dzieci nie...