Czy jesteś nadopiekuńczym ojcem?

Zdalnie sterowany czołg, karabin maszynowy z celownikiem, zestaw z kamizelką kuloodporną i hełmem, miecz strzelający dyskami... To nie jest wykaz wyposażenia oddziału komandosów, lecz niewielka część oferty zabawek militarnych dla dzieci. Chcesz czy nie, twoja pociecha zetknie się z nimi, choćby w  sklepie albo u kolegi. Co wtedy? Zdania na temat zabawek i zabaw militarnych są podzielone, także wśród psychologów.  Przeciwnicy mówią im twardo NIE. Przekonują, że plastikowe pistolety i inne śmiercionośne sprzęty rozbudzają w dzieciach agresję. Za taką opinią idą niekiedy konkretne rozwiązania: po strzelaninie na norweskiej wyspie Utoya kilka sieci sklepów z zabawkami w tym kraju wycofało ze sprzedaży pistolety-zabawki. Zwolennicy nie widzą w plastikowej broni i zabawach w strzelanie nic złego. Wspominają jak sami bawili się w czterech pancernych, policjantów i złodziei, szeryfów. Podkreślają, że jakoś nie wyrośli na bandytów. Co w takim razie robić? Zapytaliśmy o zdanie Beatę Płażewską, psycholożkę dziecięcą . Oto jej rady:   Nie demonizuj zabawek militarnych... Jak świat światem chłopcy, zwłaszcza ci bardziej ekspansywni i nastawieni na rywalizację, lubili zabawki i zabawy związane z bronią. Jeśli nie mieli pod ręką stosownego rekwizytu, strzelali z patyka albo z palca. To po prostu etap rozwoju.     ... ani ich nie lekceważ Czym innym jest podwórkowa strzelanina między berkiem a budowaniem szałasu, a czym innym fiksowanie się na zabawach bronią: skupianie się wyłącznie na nich, gromadzenie całego arsenału. Strzelanie z palca czy pistoletu z klocków to nie to samo, co koncentracja na zabawach doskonałymi replikami prawdziwej broni.     Nie proponuj zabawek militarnych I bez twojej inicjatywy dziecko pewnie zainteresuje się zabawkami militarnymi. Ale czy to właśnie ty musisz być dostawcą broni? Twoje zdanie na ten temat...

Już wyobrażasz sobie, jak na wieść o ciąży, Twój ukochany oszaleje ze szczęścia i pobiegnie do najbliższej kwiaciarni po bukiet. Całkiem możliwe, że tak właśnie się stanie. Jednak nie ma powodu do niepokoju, jeśli rzeczywistość będzie daleka od tego idealnego obrazka. Najpopularniejsza męska odpowiedź to: „Jesteś tego pewna?". Komentarz to tych słów wydaje się być zbędny. Jednak najbardziej interesujące jest to, co usłyszysz po Twoim: „A cóż to za pytanie?!" 1 typ: Tata-materialista „Oczywiście, że jestem szczęśliwy. Ale co my teraz zrobimy?" Inżynierzy, programiści, biznesmeni (ogólnie większość mężczyzn) są dalecy od romantyzmu. Niewątpliwie cieszą się na myśl o dziecku, ale nie są zadowoleni ze wszystkich obowiązków, jakie na nich spadną po pojawieniu się dziecka. Na przykład, decyzja gdzie jego żona będzie rodzić lub gdzie należy postawić dziecięce łóżeczko. Trudno wymagać od takiego taty zachwytów, podczas gdy jego głowa jest już zajęta zupełnie czymś innym. Weź pod uwagę i ten fakt, że mężczyznom z reguły trudniej jest wyrażać swoje emocje , gdyż tak są wychowani. Ale jednego możesz być pewna: mąż do szaleństwa pokocha Wasze dziecko i z pewnością zrobi wszystko, byście byli szczęśliwi. Nie powie o tym, ale to zrobi. Jeśli odniosłaś wrażenie, że przyszły tatuś wiadomość o ciąży przyjął dość chłodno, postaraj się zaangażować go w przebieg ciąży, np. chodząc razem na USG czy uczęszczając do szkoły rodzenia. Powiedz partnerowi, że jego obecność bardzo Ci pomaga. Niech na własne oczy zobaczy swoje dziecko na monitorze. Dla taty-materialisty to najlepszy sposób „terapii" ojcowskiej. Okaże się, że to nie Ty narzucasz mu swoje przeżycia, a uczucie do dziecka zrodzi się u przyszłego taty samoistnie. 2 typ: Tata-pracoholik „Kochanie, to wspaniale! Teraz będę musiał pracować jeszcze więcej..." Dla...

Mężczyzna stworzony jest do tego, by mieć dziecko. Tak, zostało to naukowo udowodnione przez amerykańskich (uwielbiam ich!) naukowców. Jak udało się zbadać, u wielu ojców w ciągu kilku tygodni poprzedzających poród matki ich dziecka stężenie prolaktyny , czyli hormonu kojarzonego z zachowaniami opiekuńczymi i karmieniem piersią, rośnie aż o 20 procent! A stężenie kortyzolu, hormonu stresu , dwukrotnie przewyższa normę, co zwiększa ogólne pobudzenie organizmu, ale też i wrażliwość. Później, w ciągu pierwszych tygodni po porodzie, stężenie „męskiego, agresywnego” testosteronu spada mniej więcej o jedną trzecią, natomiast znacząco rośnie poziom „miękkiego” estrogenu. Jakie są prawdziwe skutki tej biochemii? Męski mózg staje się gotowy na stworzenie emocjonalnej więzi z bezradnym potomkiem, który właśnie przyszedł na świat. Mężczyźni z niższym poziomem testosteronu lepiej rozpoznają krzyk dziecka. Nie są może tak dobrzy w rozpoznawaniu jego niuansów jak kobieta, ale reagują na niego równie szybko. Obniżenie stężenia testosteronu w pierwszych tygodniach po porodzie wiąże się ze zmniejszonym męskim popędem seksualnym . Połóg uniemożliwia współżycie. To fakty. Jest jeszcze jedna ciekawa hipoteza, która głosi, że to feromony wydzielane przez kobietę w czasie ciąży i połogu, działając poprzez zapach, wyposażają męskie mózgi w kobiece mechanizmy opieki nad noworodkiem . Mądrze i sprytnie wymyśliła to natura. Pomaga tacie już na starcie jego ojcostwa. A co tata robi z tym darem później? Jakim ojcem się staje?   Jakim tatą jesteś? TEST Na poniższe pytania odpowiedz TAK lub NIE : 1. Zdarza się, że sam widok twojego dziecka rozczula cię?     tak     nie 2. Czy jest przynajmniej kilka czynności, które uwielbiasz z nim robić?     tak     nie 3. Czy zdarzyło ci się kąpać, przewijać albo poić maluszka?     tak    ...