Jestem jedną z tych, co to w poprzednim życiu, czyli przed narodzeniem dziecka, zarzekały się, że dziecka nigdy nie urodzą. Bądź też używają enigmatycznego hasła wytrychu „będę je mieć KIEDYŚ” – kiedyś czyli – kiedy kupię mieszkanie, kanarka, konia, samochód, wyjadę na wymarzone wakacje, skończę upragnione studia, awansuję i kaktus wyrośnie mi na dłoni.
Kaktus nie wyrósł, ale brzuch tak. Jego zawartość przewartościowała całe moje życie. Macierzyńska przygoda bez scenariusza trwa już prawie osiem miesięcy.
Przez cały ten czas usilnie szukam kompromisu między byciem wystarczająco dobrą mamą, a wystarczająco szczęśliwym i choć odrobinę wyspanym człowiekiem. Staram się być uważna - z refleksem snajpera chwytam swoje okulary, które Lentośka z gracją zrzuca mi z japy, a jak już uda mi się je zatrzymać na nosie, to korzystam- patrzę uważnie, obserwuję, a spostrzeżeniami z macierzyńskiego pola bitwy dzielę się na blogu.
Obśmiewam swoją macierzyńską, surrealistyczną rzeczywistość, kwestie dla mnie ważne rozkładam na części pierwsze, a przede wszystkim staram się pozostać sobą. Zakochaną w swojej córce, bardziej pokorną, mniej histeryczną, ale sobą. Pyskatą, sarkastyczną, robiącą sobie jaja ze wszystkiego Radomską.
foto: archiwum rodzinne
Dobrze mi w „nowej skórze” i chyba jestem dobrym przykładem na to, że ciąża nie jest dla ustatkowanych, wybranych i gotowych psychicznie i emocjonalnie ludzi (słyszałam bajki o tym, że tacy istnieją) - siedzę w wagoniku swojego rollercoastera i staram się jak najczęściej drzeć z radości, a nie ze strachu. Dzięki Lence jestem szczęśliwsza,a dzięki pisaniu spełniona. Poza byciem mamą planuję bycie pisarką, żoną, wolontariuszką i... wyspanym człowiekiem. Ale to wszystko za chwilę, na razie chcę się nachapać córą. Nie obijam się jednak, a uczę pilnie. Ona codziennie uczy mnie więcej niż ktokolwiek i kiedykolwiek.
Polecamy blog Oli Radomskiej: Radomskie Macierzyństwo.
Czytaj także: Tydzień z blogerką – wywiad z Olą Radomską
Mama sześciorga dzieci, a przy okazji kobieta sukcesu. Fakt, jestem chyba najbardziej znaną mamą sześciorga dzieci w Polsce. Mimo że jestem prezesem klubu piłkarskiego Warta Poznań, to za swój największy sukces uważam rodzinę. Szóstka dzieci kojarzy się w Polsce albo z patologia, albo z ultrakatolicką rodziną. U nas to był świadomy wybór. Pani też pochodzi z wielodzietnej rodziny? Jestem jedynaczką, mąż też nie ma rodzeństwa. Początkowo planowaliśmy czworo dzieci. Ale za czwartym razem pojawiły się bliźniaki. Śmialiśmy się, że dzieci najlepiej chowa się parami. Udało się! Dziś mamy: Amelię (10 lat), Igora (osiem lat), Anastazję (pięć lat), bliźniaki Aurelię i Borysa (dwa lata) oraz najmłodszego Ernesta, który ma rok. Czyli dotyczą pani najbardziej palące tematy: posyłanie sześciolatków do szkół czy program 500+. Amelia chodziła do zerówki, Igor też się załapał. Anastazja miała iść już do pierwszej klasy, ale skoro mamy wybór, to skorzystamy z zerówki. Uważam, że dzięki niej dziecko naprawdę wiele zyskuje. Pięciolatki, które idą prosto do szkoły, często sobie w niej nie radzą. A program 500+ popieram, bo to pieniądze, które można przeznaczyć na edukację dzieci. Choć jestem przeciwniczką rozdawania tylu pieniędzy, by nie opłacało się wracać do pracy. Pani wróciła do pracy dość szybko. Po każdej ciąży dawałam sobie trzy–cztery miesiące, by pobyć tylko z dzieckiem i tyle też karmiłam piersią. Później wprowadzałam mleko modyfikowane i wracałam do swoich obowiązków, ćwiczeń na siłowni. Mogłam zrobić coś dla siebie. Jest pani dowodem, że nawet po pięciu ciążach można mieć świetną sylwetkę. Nie rozumiem, co jest w tym trudnego. Czy kobietom się nie chce, szukają wymówek? Zawsze, kiedy przestawałam karmić piersią, przechodziłam na dietę i zaczynałam w miarę regularne treningi na siłowni. Kiedy odzyskam dawną...
„Potworaki usypiaki” to Pani pierwsza książka dla dzieci. Skąd pomysł, by stworzyć właśnie coś dla najmłodszych? To był pomysł moich menadżerek. Pomyślałam, że spróbuję, jak się nie uda, to trudno. Zagadnęłam moją Zosię, co by ją zainteresowało, o czym chciałaby przeczytać. Okazało się, że o potworach. Pisałam głównie nocami, kiedy wszyscy już spali, a następnego dnia konsultowałam to z córką, która stała się współautorką tych opowieści. Czasami się na coś nie zgadzała, dorzucała swoje pomysły. To książka, która porusza problemy bliskie rodzicom i dzieciom w każdym wieku. Zgadza się. Niektóre z nich pojawiały się w życiu moich dzieci i stały się inspiracją. Poszperałam też w poradnikach psychologicznych, żeby sprawdzić, z czym inni mają kłopoty. Napisałam 18 historii, traktujących m.in. o braku tolerancji, kłamstwie, umiejętności dzielenia się, mówienia „nie” czy trudności w powiedzeniu „przepraszam”. Jest Pani kochającą, ale bardzo rozsądną mamą. Ma Pani receptę, jak zostać mamą idealną? Ktoś taki jak matka idealna nie istnieje. Staram się być sprawiedliwą, co przy dwójce dzieci bywa trudne. Zwłaszcza kiedy ma się w domu syna i córkę, których oprócz różnicy płci dzieli też różnica wieku. Przerabiam więc nieustanne porównywanie się i rozliczanie, czy na pewno rozdałam po równo. To dla mnie jedna z najtrudniejszych rzeczy, dlatego jestem chodzącym wyrzutem sumienia. Czyli matka nieidealna? Zdarza mi się popełniać błędy, ale często mówię dzieciom „przepraszam” i przyznaję się do winy, jeśli nawaliłam czy ich w czymś zawiodłam. Ale Zosia i Staś mnie rozgrzeszają. Mówią: „Spoko, mamo, nic się nie stało”. Jest Pani typem matki przyjaciółki? Mama to mama, nie podejmuję się roli przyjaciółki moich dzieci. Bo z przyjaciółmi ma się inne relacje niż z dzieciakami. Potrzebne są granice,...
Chcemy być może nie perfekcyjne, ale po prostu dobre dla swoich dzieci. Czasem jednak utrzymanie nerwów na wodzy, zwłaszcza gdy nad naszymi chmurami zbierają się burzowe chmury i wszyscy mają do nas o coś pretensje, jest naprawdę trudne. Często jest tak, że zdajemy sobie sprawę z naszych słabości i niedoskonałości, ale nie jest łatwo z nimi walczyć. Dla dobra dzieci jednak warto! Posłuchajcie, co napisała mama, która zdaje sobie sprawę, że swoim zachowaniem krzywdzi dzieci. " Przeprowadzaliśmy się z mężem do nowego mieszkania. Bałagan, chaos i dwójka dzieci do ogarnięcia w trudnym wieku 3 i 4 lata. Wszystko gdzieś poginęło, a mąż pilnie czegoś szukał. Próbowałam mu pomóc, ale dzieci akurat zaczęły się kłócić i bić o zabawki. No i niestety znowu na nie nakrzyczałam... Nie chciałam , ale moja głowa nieomal eksplodowała z nerwów i jeszcze dałam im klapsa. Chciałabym powiedzieć, że było to po raz pierwszy, kiedy straciłam nad sobą kontrolę, ale tak nie było... Jestem człowiekiem i popełniam błędy. Widzę życie przez negatywną soczewkę. Gdy w pracy czeka mnie trudniejszy okres, nie spędzam wystarczająco dużo czasu z dziećmi. One niestety często odczuwają wszelkie problemy w domu, czy w pracy, bo widzą znerwicowaną, zamyśloną mamę, która jest nieobecna myślami. To mnie boli, bo chciałabym dać dziecku wszystko co najlepsze, nie chcę być dla nich szorstka i opryskliwa. Obraz mojego życia jako kobiety, żony, pracownika, a jako matki, jest zamazany. Wiem jaki mam problem, a to już dużo, bo łatwiej nad nim pracować. Kiedy mam lepszy dzień, biorę głęboki wdech i staram się skupić na dzieciach. Obiecuję sobie, że zacznę się martwić problemami, gdy dzieci pójdą spać . Po złym dniu, zawsze idę do dzieci, tłumaczę im, że mama źle się zachowała, bo miała zły dzień i przepraszam je za to. Przepraszam, że nie zawsze jestem dobrą...
