Zmęczenie bliźniakami

Rico, Oskar i głębocienie Andreas Steinhofel Ilustracje: Peter Schossow Wydawnictwo WAM Od 5. roku życia Cena: 29,90 zł "Rico, Oskar i głębocienie" zaczyna się od znalezienia na ulicy... makaronu. Znalazcą jest Rico, który postanawia sprawdzić, kto pozbył się w ten sposób makaronu. U pani Dahling, sąsiadki z drugiego piętra, ustalił, że to rigatoni w sosie z gorgonzoli. Chciał spytać pana Fitzke, mieszkającego piętro wyżej, czy może makaron należał do niego. Niestety, misja spaliła na panewce, gdyż pan Fitzke w złości zjadł pokazowy makaron. Prawda, że zaczyna się ciekawie? Dalej jest jeszcze barwniej, bo po drodze okazuje się, że Rico jest chłopcem głęboko utalentowanym (tak mówi o nim jego mama), któremu trudno się skupić, a gdy się zdenerwuje, to wszystko mu się plącze. Nie wie, gdzie jest lewa strona ani prawa, gdzie jest północ czy południe. Myśli dłużej niż inne dzieci i myśli inaczej, co sprawia, że to, co jest oczywiste dla dorosłych, dla niego nie jest. Np. dlaczego poziomki nazywają się poziomki, jeśli nie rosną poziomo tylko w pionie? Kto przyzna się, że zastanawiał się nad tym? Nie? A Rico tak. Dzięki niemu spojrzymy na świat inaczej, bo Rico frapują przedziwne rzeczy, zastanawia się nad słowami (i tłumaczy te, których nie rozumie, np. co to znaczy symulować, przechodzień, parawan). A do tego jest ciekawski i odważny, bo np. nie boi się stanąć przy balustradzie balkonu czy przejść na drugą strony jezdni. Ten strach nie jest obcy Oskarowi. To siedmioletni chłopiec, który spaceruje w kasku motocyklowym (z obawy, że coś może mu się stać). Oskar jest niezwykle zdolnym dzieckiem, wszystko wie, ale chodzi po świecie w przeświadczeniu, że matka go nie chciała, a i ojciec nie jest skory poświęcić mu więcej uwagi. No, więc ta dwójka zaprzyjaźnia się i rozwiązuje zagadkę kryminalną. Bo po Berlinie grasuje porywacz dzieci....

Obserwujemy naszego szkraba, cieszymy się z jego zalet, staramy się nie przeoczyć mocnych stron, porównujemy go do innych. Czasem nawet (mniej lub bardziej świadomie) wyznaczamy mu pewną ścieżkę, którą powinien kroczyć. Czy możemy jednak przewidzieć jego przyszłość? „To geniusz!” – z przekonaniem mówi dziadek o Kamilu. „Jest taka śliczna, że pewnie zostanie Miss Świata” – zachwycają się rodzice Laury. Małe dziecko to dla rodziców wielka niewiadoma. Patrząc na nie, zastanawiamy się, jakie będzie za dwadzieścia, trzydzieści lat. Kim zostanie? Jak będzie wyglądało? Czy zawsze będzie takie zdolne jak teraz? Czy w stwierdzeniach typu: „Moje dziecko to urodzony sportowiec/aktor/naukowiec” albo: „Ono na pewno wyrośnie na ślicznotkę/dwumetrowego koszykarza” jest ziarno prawdy? Jak możemy wpłynąć na przyszłość pociechy? A czego lepiej nie robić? O tym wszystkim rozmawialiśmy z panią prof. dr hab. Barbarą Hulanicką z Zakładu Antropologii PAN we Wrocławiu i z Beatą Chrzanowską, psychologiem, pedagogiem specjalnym. I teraz już wiemy... Jak poznać, że nasze dziecko to geniusz? Kamil dużo szybciej niż jego rówieśnicy zaczął śledzić wzrokiem grzechotkę, gaworzyć, wkładać klocki do wiaderka, rozumieć słowo „nie” – mówi jego mama Agnieszka. Teraz chło piec ma półtora roku i najbardziej kocha tekturowe książeczk i. Szybko uczy się nowych rzeczy. Czy wyrośnie na kogoś wyjątkowego? Rzeczywiście może tak być, bo szybki rozwój psychoruchowy to pierwszy sygnał szczególnych uzdolnień – mówi Beata Chrzanowska, pedagog specjalny, psycholog z Uniwersytetu dla Rodziców w Warszawie. – Warto wspierać malca, zapewnić mu warunki do rozwijania talentów. Ale uwaga: nie można z tym przesadzić, by nie „przestymulować” dziecka i nie zniechęcić nadmiernymi oczekiwaniami. Sukces w...

Kuba i Buba nieustannie się sprzeczają, czasami nawet się biją. Gdy w ich pokoju jest cisza, rodzice są przerażeni. To może oznaczać tylko zbliżającą się katastrofę. Jakbym widziała moje wnuczki, z których podobnie jak pani Joanna, babcia Kuby i Buby, jestem bardzo dumna. Szczerze mówiąc, trochę jej zazdroszczę, że kupiła swoim urwisom poradnik dobrego wychowania. Ona na to wpadła, ja uskuteczniam tylko gadulstwo. Wracam jednak do bliźniaków. Poradnik Grzegorza Kasdepke zrobił na nich ogromne wrażenie. Czytają go nieustannie, a wiedzę na temat savoir vivre’u wcielają w czyn. Nie zawsze zgodnie z zasadami, ale liczą się przecież chęci. I właśnie o tych chęciach, i o przygodach Kuby i Buby związanych z bon tonem jest ta książeczka, której powinny wysłuchać aniołki z różkami. Żeby więcej nie popełniać gaf. Jak choćby tej na lekcji języka polskiego. - Kuba, przypomnij, co było na dzisiaj zadane… - powiedziała pani od polskiego, wchodząc do klasy. - Mieliśmy napisać list do przyjaciela – odpowiedział Kuba. - No to czytaj… - pani od polskiego rozsiadła się wygodnie na swoim miejscu. Kuba spojrzał na nią z oburzeniem. - Chyba pani żartuje? – wycedził. - Słucham, słucham?! – zdumiała się pani od polskiego. - Nie mam zamiaru czytać pani moich listów! – powiedział Kuba. – Pani jest źle wychowana! Kapitalna „słuchanka” składająca się z ponad stu króciutkich opowiadań. Grzegorz Kasdepke, jak to zwykle u niego bywa, wie, jak dotrzeć do małego człowieka. Nawet wtedy, gdy przemyca ważne i pozornie nudne treści. Nie moralizuje, nie przemawia z pozycji ważnego autora, nie zanudza. Uczy przy okazji. Posłuchajcie. Połączcie przyjemne z pożytecznym. Po wakacjach będziecie już wiedzieć, co to znaczy wychodzić po angielsku, i dlaczego nie wypada pokazywać palcem. Taką wiedzą można zaimponować. Daję słowo. "Bon czy ton. Savoir-vivre dla dzieci "...