Bajka laureatki konkursu Mamy piszą: „Jelonek Lesio”

Mojej Jagódce. Każdy las wydaje się podobny do pozostałych. Na świecie jest ich mnóstwo: liściaste, iglaste, mieszane i wiele innych. Pełno w nich zieleni i krętych ścieżek, wśród których bardzo łatwo się pogubić. Pełno zakamarków i kryjówek, w których łatwo się skryć. Pewien las był jednak nadzwyczajny. Na pierwszy rzut oka nie wyróżniał się niczym specjalnym, te same drzewa, krzewy, paprocie, owoce i zwierzęta. Kiedy z kolei zajrzeć w jego głąb, okazywało się, że dzieją się tam rzeczy niesamowite. Wystarczyło wytężyć wzrok i słuch, by poznać tajemnice leśnego królestwa. Nie każdemu było to dane. To dzieciom najczęściej udawało się zobaczyć i usłyszeć różne dziwy pod koronami drzew. Udało się to właśnie jednemu z nich: dziewczynce zupełnie niewielkich rozmiarów, która miała ogromne serce, pełne dobroci i szczerych intencji, i która nie sądziła, że pewnego zwyczajnego dnia w środku lata dane jej będzie przeżyć tak niesamowitą przygodę. Na imię jej było Jagódka i od zawsze ciągnęło ją w stronę lasu. – Hej! Hej, hej dziecino obudź się! Zaczyna padać – do uszu Jagódki powoli zaczęły docierać dziwne, dość piskliwe głosy, dobiegające nie wiadomo skąd.                                             – Zostaw ją w spokoju. Popatrz tylko, jak słodko śpi. Tak uroczo wygląda… ­– westchnął cichutko pojedynczy głos. – Ale przecież musimy ją obudzić! Zaraz przemoknie do reszty, biedne maleństwo – odparł stanowczo drugi, wyraźnie zatroskany.  – Biedne to jesteście wy. Przecież ta mała przywędrowała tu tylko po to, żeby nas zerwać, a zaraz potem ze smakiem zjeść! – stwierdził...

Dedykuję tę bajkę mojej Mikuni, która uwielbia psy. 1. Wyspa szczęścia             Za górami, za lasami… W odległej krainie, na środku pięknego, przejrzystego oceanu znajdowała się wyspa. Była bardzo zielona, rosły na niej  wszystkie odmiany pięknych, kolorowych i pachnących kwiatów. Najważniejszą rzeczą, która ją charakteryzowała, było to, że wszyscy jej mieszkańcy byli bardzo szczęśliwi. Zawsze radośni, uśmiechnięci, zdrowi. Odnosili się do siebie z szacunkiem, traktowali się, jak wielka rodzina, a każdy przyjaźnił się z każdym.             Mieszkańcy nazwali wyspę „Wyspą szczęścia”, zgodnie z tym, jak się na niej czuli. Uważali się za najszczęśliwszych ludzi na świecie. Wyspa miała kształt zbliżony do psiej kostki i była naprawdę wielka. W samym jej środku znajdował się piękny zamek, gdzie mieszkał Król tej wspaniałej krainy.             Król nazywał się Oskar i był bardzo szanowany na całej wyspie, ponieważ rządził nią dobrze i sprawiedliwie. Zawsze był wyrozumiały i dla każdego miał dobre serce.  Starał się, żeby wszyscy byli zadowoleni i uśmiechnięci.             Król Oskar wiedział, że jego wyspa jest bardzo sławna na całym świecie i wiele osób chciałoby mieć możliwość zamieszkania w tej pięknej krainie. Niestety, miejsce na wyspie było ograniczone. Wyspa Radości była zamieszkana przez największą ilość mieszkańców, jak to było możliwe. Nie można było przyjąć do tej zielonej krainy więcej osób.             Mimo tego, co kilka tygodni, przybijał do portu statek, na którym przypływały osoby i zwierzęta, starające się przebłagać...

Jeszcze przed urodzeniem Patryka przyrzekłam sobie samej, że już się nie zakocham . I jak na razie dotrzymywałam słowa. Nie wracam pamięcią do Jacka, mojej pierwszej wielkiej miłości, który na wiadomość o ciąży wykpił mnie cynicznie. – Ja... mam zostać ojcem ? Wolne żarty! Załatw to! Dam ci kasę! – Jak śmiesz? – strzeliłam go w twarz tak mocno, że na samo wspomnienie czuję pieczenie dłoni. – Nie będziesz dziecka przeliczać na pieniądze! W jednej chwili przestał dla mnie istnieć jako człowiek i mężczyzna. W tej jednej chwili moje serce stwardniało . To nic, co nas nie dobije, to nas wzmocni. Teraz muszę zapewnić dobre życie dziecku – postanowiłam. Mam serce tylko dla dziecka i rodziców Tak minęło parę lat. W pracy, w dużej firmie ubezpieczeniowej harowałam za dwóch , robiłam studia podyplomowe i uczyłam się po nocach, żeby po południu mieć czas zajmować się Patrykiem. Byłam dobrze ubrana, zadbana, uśmiechnięta do klientów, a twarda i wymagająca wobec innych pracowników. Szybko awansowałam. Nie zważałam na to, czy jestem lubiana czy nie . Serce miałam tylko dla Patryka i moich rodziców, najcudowniejszych dziadków na świecie. Patryk był radością mojego życia, moją dumą, miłością i wszystkim, a rodzice najwierniejszymi przyjaciółmi. Chłopcy lubią majsterkować Tego dnia po przedszkolu poszliśmy zaraz do domu, bo miał przyjść hydraulik , naprawić coś w łazience. Domofon zadzwonił punktualnie, a po chwili w moich drzwiach stanął młody postawny mężczyzna. – Dariusz Wysocki – przedstawił się uprzejmie, a ja z zadowoleniem stwierdziłam, że nie czuć od niego zapachu papierosów ani alkoholu. Wskazałam łazienkę i już chciałam poprosić, żeby uważał na kafelki, gdy zobaczyłam, że pan Dariusz rozkłada na moich pięknych płytkach ceratę i dopiero na niej stawia ogromną torbę. –O!!! – Patrykowi urosły oczy ze zdziwienia....