Mamy, dostrzeżmy ostatnie razy, celebrujmy je, zachowajmy w pamięci!

Ile można czekać na ukochane dziecko? Rok, dwa lata? Nam upłynęło pięć wiosen i zim odmierzanych kolejnymi wizytami u lekarzy, kolejnymi cudownymi przepisami, kolejnymi straconymi złudzeniami. Aż do dnia, kiedy się zdecydowaliśmy na adopcję . Ale po kolei... – Nic tu nie widzę – kolejny specjalista rozkładał ręce. – Medycyna bywa bezradna w takich przypadkach. Państwo chyba za bardzo chcecie. Wyjedźcie gdzieś, nacieszcie się sobą, a dziecko samo się pojawi. Wyjeżdżaliśmy więc. Spacerowaliśmy po Sopocie niczym para zakochanych nastolatków, by zaraz stracić humor na widok uśmiechniętej mamusi z wózkiem. Albo spotykaliśmy się ze znajomymi, by po chwili wrócić do rzeczywistości przywołani słowami koleżanki: – Chcieliśmy się z wami podzielić radosną nowiną... Ojej, przepraszamy – gryzła się poniewczasie w język przyszła mama. Potem było tylko gorzej Wiele razy zadawałam sobie pytanie, które pewnie stawiają sobie wszyscy w podobnych sytuacjach: Dlaczego właśnie my? Znaliśmy się długo, jeszcze z jednej ławki w ogólniaku. Pasowaliśmy do siebie idealnie. Oboje spokojni, poważni. Kiedy Artur mi się oświadczył, wydawało się, że wszystko fantastycznie się ułoży. Trzeba przyznać, że zawsze mogłam na nim polegać i nigdy się nie zawiodłam, zwłaszcza w tamtym trudnym okresie. I jak płakałam, po raz kolejny wracając od lekarza. I jak odpowiadał na coraz bardziej natarczywe pytania rodziców: – Powiedzcie nam, czemu nie jesteśmy jeszcze dziadkami ? Droga do adopcji Artur zawsze stanowił dla mnie ogromne wsparcie. To właśnie on po tych pięciu latach pełnych niepokoju i straconych nadziei powiedział: – Dość już tego czekania na cud. Natalka, adoptujmy dziecko . Skłamałabym, gdybym stwierdziła, że nigdy o tym nie myślałam. Ciągle łudziłam się jednak, że uda nam się mieć własne dziecko . Poza tym trochę się bałam. W końcu to inne geny...

Choć brzmi to banalnie, dzieci dorastają . Każdy kolejny etap to wielka niewiadoma, ale i powód do dumy. Na niektóre czekamy z utęsknieniem, bo zdecydowanie ułatwią nam życie, inne przyjmujemy ze smutkiem bo dowodzą, jak szybko rosną nasze maluchy. Zobacz: Kalendarz rozwoju dziecka - miesiąc po miesiącu. Na rynku wydawniczym pojawiły się specjalnie wydane karty, za pomocą których możemy np. poinformować naszych bliskich o osiągnięciach dziecka . I o tym, co zmieniło to w naszym życiu. Czasem są to zabawne ilustracje, a czasem na ich widok kręci nam się łza w oku. Moje rurki po porodzie, mogę nałożyć jak rajstopy... do połowy łydek ;-) Przez cały dzień nie rozmawiałam wyłącznie o kupkach mojego dziecka. Dzisiaj znowu nałożyłam zwykły biustonosz. Zrobiliśmy to pierwszy raz ;-) Dzisiaj poszłam sama do toalety :-) Ostatniej nocy wstałam tylko 5 razy do dziecka! A co dla Ciebie będzie takim krokiem milowym? My dodalibyśmy koniec karmienia piersią, koniec z pieluszkami, pierwsze "kocham Cię", spacer bez biegania za dzieckiem, oraz wspólną wycieczkę rowerową.  Dopisz coś do listy :-) Przeczytaj także: Pierwsze 3 lata są najważniejsze dla rozwoju dziecka.

Karmienie piersią może uratować dziecku życie? Tak, to żadna przesada! – przekonała się o tym Agata Krawiec, mama trzyletniego Kacpra, urodzonego w 30. tygodniu ciąży.  Posłuchajcie co mówi o swoim doświadczeniu karmienia piersią:  Przed moim porodem wcale nie byłam taka pewna, że będę karmić piersią. Oczywiście wiedziałam, że karmienie naturalne to najlepsze, co można dać dziecku, ale kiedy myślałam o praktyce, a nie o teorii – to planowałam, że mniej więcej po pierwszym miesiącu wprowadzę karmienie mieszane: raz piersią, raz butelką. Układałam sobie, że nocami wprowadzę jedną butelkę, w ciągu dnia też jedną, dzięki czemu uda mi się zachować laktację, tak długo, jak będę chciała, a jednocześnie nie będę musiała spędzać całej doby na karmieniu. Bardzo mi zależało na tym, żeby po porodzie zachować odrobinę swobody. Wydawało mi się, że o karmieniu wiem wszystko, tymczasem (jak się potem okazało) nie wiedziałam nic.  Przede wszystkim nie wiedziałam tego, że zamiast urodzić swojego synka po 9 miesiącach ciąży – urodzę go o 3 miesiące za wcześnie.  Nie wiedziałam, że pierwsze tygodnie mojego macierzyństwa spędzę, wyjąc nad inkubatorem mojego dziecka. Że na początku nie będę mogła go nawet dotknąć, a kiedy już lekarze mi pozwolą go trzymać za nóżkę a potem nosić skóra do skóry – to będę się bała to zrobić. Bo będę wolała nie dotykać i nie tulić swojego dziecka, niż ryzykować, że się wychłodzi poza inkubatorem. Kto nie przeżył takich chwil, nigdy ich sobie nie wyobrazi, bo ludzka wyobraźnia ma bardzo ciasne granice.  Umiecie sobie wyobrazić, że patrzycie na swoje dziecko podłączone do respiratora, bo nie umie samo oddychać?  Kiedy urodziłam, nie umiałam uwierzyć, że w ciąży godzinami rozmyślałam o tym, kiedy będę mogła podać butelkę i co powinnam robić, żeby moje piersi nie obwisły w...