Ostatni rycerz – recenzja książki

 To także dobre książki do słuchania. Obydwie czyta dla was zmarły w ubiegłym roku Ryszard Nawrocki, jeden z najbardziej lubianych aktorów dubbingowych. Na pewno szybko skojarzycie ten głos.   Na angielskiej farmie żyje pewna rodzina. Głową rodu jest wprawdzie dziadek – dość kłótliwy, bardzo nietolerancyjny, okropnie sentymentalny, ale tak naprawdę prym wiedzie dziewięcioletni Gaylord, nicpoń nad nicponiami.  Żyją tam także praktyczna mama Gaylorda,  bujający w obłokach ojciec, i ciotki, jedna wielka uwodzicielka,  druga zgorzkniała nauczycielka. Jest też i cioteczna babka, która nieustannie myli członków rodziny, bo to pani wiekowa, lub bez przerwy upomina się o powtórzenie tego, co ktoś z rodziny powiedział, bo trochę niedosłysząca. Wracając do Gaylorda, którego nazwałam nicponiem. Myślę, że go nie obraziłam. Nie wierzycie, to przeczytajcie choćby ten krótki fragment:   - Młody Gaylord Pentecost był nieczuły na większość zjawisk. Obudził się i połaził sobie jakiś czas po łóżku. Kiedy go to znudziło, podciągnął pidżamę na nie istniejący brzuch i wyruszył z misją dobrej woli.  Obchód domu zaczął od dziadka. W pokoju dziadka było ciemno. Odsunął zasłony. Zasłony wisiały na mosiężnych kółkach. Odsuwane przez kogoś innego pobrzękiwały jak kastaniety. Odsuwane przez Gaylorda ogłuszały niczym huk karambolu na autostradzie.  Dziadek nie otworzył oczu.  - Wynoś się stąd natychmiast - powiedział.  Pod kołdrą dziadek wyglądał jak twarda, mała, okrągła górka. Gaylord rozpędził się, skoczył i wylądował na jej grzbiecie.  - Jestem rycerz - wrzasnął - a ty jesteś moim wierzchowcem!  - Nie jestem żadnym wierzchowcem - jęknął dziadek. - Jestem starym człowiekiem, który pragnie odrobiny spokoju.  Chłopiec przytknął badawczo palec do jednej prastarej powieki. Potarł powiekę, zamyślony spojrzał w żółtawe,...

Czym jest Kacperiada? Jest fantastyczną opowiastką, a właściwie zbiorem opowiastek o trzyosobowej rodzinie z pięcioletnim Kacperkiem w roli głównej. Wszystkie historie opowiada tato chłopca, a ma co opowiadać, bo Kacper robi wszystko, by rodzice się z nim nie nudzili. Tatuś zresztą wcale nie jest lepszy, on także potrafi narozrabiać. Co mnie w tych opowiastkach urzekło? Najbardziej oczywiście to, że Kacper to dziecko szczęścia. Rodzice poświęcają mu bardzo dużo czasu, są przy nim zawsze wtedy, gdy bardzo ich potrzebuje, nie robią problemów z byle bzdurki, i są bardzo, ale to bardzo tolerancyjni. W tych opowiadaniach mama jest trochę ukryta, ale to dobrze. Od męskich zabaw niech w domu będzie tata. I tato Kacpra świetnie się w tej roli sprawdza. Panowie nigdy się nie nudzą, wolą się po prostu razem bawić. Niby nic się w książce nie dzieje, a dzieje się bardzo dużo. Wy na pewno sporo z niej skorzystacie. Poznacie ogromnie dużo nowych słów (to jest to, za co pana Grzegorza Kasdepke uwielbiam), wyszlifujecie waszą wyobraźnię, przekonacie się, że każdy najzwyklejszy dzień może być niezwykły. Trzeba tylko chcieć. Jeśli z wami słuchać będą rodzice, też nie stracą czasu. Książka jest świetnym poradnikiem dla tych, którzy nie potrafią poskromić własnych dzieci. I jeszcze ten humor. Pan Kasdepke jest w tej dziedzinie arcymistrzem. Nie na darmo autor za tę książkę otrzymał Nagrodę im. Kornela Makuszyńskiego. Kacperiada Autor: Grzegorz Kasdepke Lektor: Wojciech Chorąży Wydawca: Biblioteka Akustyczna Nośnik: CD w formacie mp3 Czas nagrania: 1 godzina 27 minut Kącik małego czytelnika - sprawdź, jakie książki dla dzieci polecają inne mamy

Muszę wam coś wyjaśnić. Drugi miesiąc wakacji postanowiłam przeznaczyć  na książkowe remanenty. Napiszę o tym, co przeoczyłam, o czym zapomniałam, a powinnam pamiętać, czego nie zdążyłam, a także o tych książkach, które już sami możecie przeczytać, bo po prostu do nich dorośliście. Napisałam też o pisarzach, o których każdy czytelnik powinien coś wiedzieć. Zaczynamy zatem nadrabianie zaległości. Najpierw będzie o Bastianie z książki Michaela Ende. Któregoś dnia Bastian wchodzi do antykwariatu i dostrzega książkę, o której zawsze marzył. To Nie kończąca się historia. Zaczął czytać i nagle sam znalazł się w opisywanym świecie. A trzeba powiedzieć, że był to świat niezwykły, baśniowy, fantastyczny. Autor nazwał tę niekończąca się krainę Fantazjaną i zaludnił postaciami, których próżno szukać w realu i innych utworach. Zmusił tym samym naszą wyobraźnię do solidnej pracy. Akcja powieści rozgrywa się dwutorowo. W świecie znanym wam również, czyli tym realnym, żyje sobie dziesięcioletni Bastian, półsierota, trochę grubasek, trochę niezdara, który zupełnie nie może sobie poradzić z dość brutalnym otoczeniem. Schronienia szuka więc w książkach. Jak już wspomniałem wcześniej, któregoś dnia trafia na książkę, która zaprowadza go do świata Fantazjany, krainy znajdującej się na progu katastrofy, a właściwie zagłady. Uratować ją może zgodnie z przepowiednią młodzieniec o imieniu Atreju.  Bastian czyta tę książkę i nie może się od niej oderwać. Do tego stopnia, że w pewnej chwili Fantazjana i jego wciąga w swoje sprawy, chłopak fizycznie znajdzie się w samym centrum wydarzeń. Spotka też w tej dziwnej krainie przyjaciela. Czytaliśmy tę książkę niby dla chłopców całą rodziną. I każdemu z nas się podobała, choć żeński rodzaj w tej naszej gromadce wyraźnie przeważa. Zatem książka dla wszystkich, dużych małych,...