Pięcioro dzieci i coś, Feniks i dywan, Historia amuletu – recenzja serii

Jeśli nie, teraz to wszystko możecie przeżyć. Mnie książka Wandy Ottenbreit urzekła od pierwszego zdania. Wam także na pewno się spodoba. I chyba bardziej wersja do czytania, a nie do słuchania, choć czyta książkę wybornie Artur Barciś.   Sama konstrukcja książki jest niezwykła. Opowieści ułożone są szkatułkowo, a są to opowieści niezwykłe, takie, jakie się spotyka tylko w pełnych tajemnic baśniach. Książka składa się z dwóch części. W pierwszej poznajemy Hanię i jej Dużego Brata, który wraca pewnego dnia do domu. Niestety bez jednej nogi. Brat smutny, rodzina płacze. Widać, że szczęście opuściło ten dom. Hania postanawia to szczęście odszukać. Razem z Dużym Bratem organizują wielką wyprawę w świat.   Część druga opowiada o przygodach Hani i jej Małego Braciszka. Teraz to ona będzie się opiekować małym człowieczkiem, który jest okropnie znudzony domowym nicniedzianiem. Wkrótce wszystko się zmieni… Każdy rozdział to nowa intrygująca historia, której bohaterami sa znane i dopiero co poznane postaci. Wiemy, kto to jest Ali Baba, ale nie mamy pojęcia kim są Samotne Cienie, czy Dzicy Ludzie.     Świat Hani jest ciepły, a dziewczynka jest kochana i rozumiana przez dorosłych. W takim świecie łatwo jej się poruszać, łatwo nawet przeżywać dziecięce lęki, łatwo dorastać. W takim świecie wy również poczujecie się cudownie. Jestem pewna.    Korzystając z okazji bardzo bym chciała za tę książkę podziękować Małgorzacie Musierowicz, bo to dzięki uporowi znanej pisarki, książka zapomnianej pisarki została wydana. Okoliczności równie niezwykłe jak niezwykła jest powieść (opowieść) Wandy Ottenbreit, zmarłej przed dwudziestu laty wykładowczyni Uniwersytetu Rzeszowskiego, a przede wszystkim wspaniałej mamy ośmiorga dzieci. Teraz  ja, babcia, przeczytałam jednym tchem książkę, zaraziłam nią moje wnuczki  i polecam książkę wszystkim...

W zimie także, a może przede wszystkim, bo dobrze jest pomarzyć, gdy za oknem trzaskający mróz. A może i wam za kilka miesięcy przytrafią się takie wakacje jak małej Iris, która wcale nie chciała wyjeżdżać do babci. Może i wy przeżyjecie jakieś fantastyczne przygody? Kto wie?   Dlaczego Iris nie chciała jechać do babci? Może dlatego, że po śmierci dziadka babcia była smutna? A może obawiała się, że i ona tym smutkiem się zarazi? W każdym razie mała niespełna dziesięcioletnia dziewczynka wolałaby czas wolny spędzić z rodzicami na przykład nad morzem. Jedzie, bo nie chce sprawić przykrości rodzicom, ale robi to bez przekonania. A tymczasem u babci będą się dziać dziwne rzeczy. Spotka mężczyznę o imieniu Bobas, ogromnego, silnego, ale malutkiego, gdy na jego drodze pojawi się miniaturowa myszka.    Pisarka stara się patrzeć na świat oczami dziecka, i trzeba powiedzieć, że fantastycznie się to jej udaje. Stąd w książeczce cała masa niesamowitych zwrotów akcji,  duża dawka humoru, sytuacyjnego komizmu. Mnie bardzo się spodobał opis babci, która miała pięćdziesiąt cztery włoski nad górną wargą. Chyba będę musiała policzyć swoje. To będzie taki mój prywatny konkurs na babcine włoski. A te przygody, te niezwykłe wydarzenia! I ten babciny temperament. Pozazdrościć.  Obie damy wplątają się nawet w jakąś dziwną kradzież, czego tak na dobrą sprawę starsza pani nie powinna robić.   W każdym razie Iris wróci z tych wakacji bardzo zadowolona. I bogatsza o wiele doświadczeń. A przede wszystkim przekonana o tym, że każdą zmianę należy traktować jak nowe doświadczenie, a także, że człowiek, nawet ten mały, nigdy nie wie, co go czeka jutro lub pojutrze. Zwróćcie także uwagę na ilustracje, wspaniale się komponują z treścią, a nawet tę treść uzupełniają. Przeczytajcie książkę samodzielnie. Fajnie się ją czyta, daję słowo.  ...

Autorką jest Joanna Olech, mistrzyni ironii, dobrego żartu, języka, a także miłośniczka smoków, a najbardziej zielonych i baaaardzo niegrzecznych. Wszystko zaczęło się tak. W domu państwa Fisiów, rodziców Malwiny i Gniewka, pojawił się Pompon. Po prostu któregoś dnia wyszedł z odpływu umywalki i zamieszkał w skrzyni na pościel. Gdy sprawa się wydała, bo dzieci nie miały już pomysłu na ukrywanie zielonego przybysza, rodzina podjęła decyzję. Trudno, niech zamieszka. Tego trudno nieraz Fisiowie żałowali, ale trudno, skoro powiedziało się a, to trzeba też powiedzieć b. W każdym razie w drugim tomie Pompon się żeni, i ma bliźniaki Pulpeta i Prudencję – udoskonaloną pod każdym względem wersję tatusia. Smoczęta chodzą do zwykłej szkoły i przeżywają niezwykłe przygody….. Rozumiem, że już nadrobiliście zaległości i zabieracie się do trzeciej części smoczych przygód. Pamiętajcie, to nie jest zwykły smok, więc i te przygody zwyczajnością nie pachną, czego Fisiowie mają już dość. Postanawiają swojego celebrytę, który uwielbia kamery i niemalże pudelkową popularność, wysłać na wakacje do dziadków  Fisiów. Może tam się trochę ustatkuje, w co nikt nie wierzy, ale może tym razem Pompon zamieni się w statecznego smoka, prawdziwego ojca rodziny. I pewnie by się udało, gdyby autorka poszła na łatwiznę i tak pokierowała fabułą, aby wszystko odbyło się wedle przyjętych w dziecięcej literaturze schematów. Nie, schematów tu nie będzie, będzie nawet miejscami niewychowawczo, ale czy zawsze musi z książek lecieć dydaktyczny dymek. Będzie tak jak jest w szkole, w przedszkolu, a czasami, gdy rodzice są niezbyt czujni, w domu. W każdym razie Pompon nie spełni marzenia Fisiów, choć znajdzie się jedna osoba, która go trochę utemperuje. Kapitalna książka. I dzieci, i dorośli dobrze się przy niej zabawią. Pompon na wakacjach Autorka i ilustratorka: Joanna...