Pierwszy raz w gościach

Nasz dwuletni syn jest przez większą część dnia ze mną. Mąż w tym czasie pracuje. Mieszkamy wiele kilometrów od dalszej rodziny, a w nowym miejscu zamieszkania nie mamy sąsiadów z dziećmi. Zresztą syn woli spędzać czas ze mną w domu, niż na placu zabaw. Czy wychowamy go na odludka? Mąż twierdzi, że przesadzam. Do czego potrzebni są maluchowi inni ludzie? Marzena z Kościana Dr Joanna Urbańska: Można wymienić kilka powodów, dla których dwulatek potrzebuje innych ludzi – dorośli zapewniają mu bezpieczeństwo i warunki do życia i rozwoju, a rówieśnicy zaspokajają potrzebę przebywania wśród dzieci i ciekawość. Jakie są inne argumenty? Prof. Anna Brzezińska: Dziecko od pierwszych lat życia kształtuje swoją tożsamość indywidualną i społeczną. Zaczyna poznawać siebie i odróżniać się od innych. Przejawia się to najpierw np. w odczuwaniu odrębności własnego ciała. Byłyby to niemożliwe, gdyby nie obecność innych ludzi – ich dotyk, głaskanie, branie na ręce. Znajdując się w różnych sytuacjach społecznych, maluch w ciągu kilku lat zaczyna identyfikować się z określoną płcią, grupą wiekową czy rodzinną. Dr Joanna Urbańska: Przebywając wśród ludzi, uczy się, kim jest, a kim nie jest. Bez obserwacji innych osób w przyszłości trudniej byłoby mu określić: „kim jestem”, „co umiem”, „co jest moim ograniczeniem, a co mocną stroną”? Prof. Anna Brzezińska: Aby proces odróżniania się od jednych i utożsamiania z drugimi przebiegał prawidłowo, dziecko musi mieć szansę gromadzenia doświadczeń, które umożliwią takie porównania. Potrzebne jest też, oczywiście, opanowanie pewnych umiejętności poznawczych i językowych. Maluch uczy się tego przez cały okres przedszkolny. Dr Joanna Urbańska: Gdy życie dwulatka obfituje w okazje sprzyjające poznawaniu świata społecznego, dziecko ma idealne...

Gra w grzybobranie, chińczyka czy warcaby powinna zaczynać się i kończyć przyjemnie. Ale jeśli dziecko nie umie przegrywać – radośnie piszczy, tylko gdy zwycięża, a przegraną przyjmuje z płaczem, obrażaniem się, rzucaniem pionkami i deklaracjami, że już więcej grać nie będzie, pora coś zmienić. Gry wywołują silne emocje – podekscytowanie rywalizacją, zadowolenie, że można miło spędzić czas z rodzicami, radość ze zwycięstwa. Ale na rozdzierającą rozpacz i awantury z powodu przegranej nie powinno być miejsca – ani przy planszy, ani w innych podobnych sytuacjach. Zobacz, jak nauczyć dziecko radzić sobie z porażką . Dziecko nie umie przegrywać – co robić? Chowamy planszówki? Wcale nie. Gry przynoszą maluchom mnóstwo korzyści. Dzieci uczą się przegrywać, ale też wygrywać z klasą, szanować przeciwnika, który okazał się słabszy – takie kompetencje mogą bardzo pomóc w przyszłej życiowej karierze. Jeśli umiejętnie i łagodnie wprowadzisz malucha w świat rywalizacji, lepiej poradzi sobie wśród rówieśników, a w przyszłości w pracy. Dzięki grom nauczy się też, jak radzić sobie ze stresem, frustracją, zawodem i złością, którą odczują po przegranej. Które dzieci gorzej znoszą porażki? Przegrywanie może sprawiać większy kłopot tym bardziej wrażliwym i mniej odpornym na stres. Jednak największe problemy z oswojeniem przegranej miewają mali perfekcjoniści. Wszystko chcą robić bezbłędnie, obawiają się niepowodzenia, które obnaża słabości i pokazuje, że nie ze wszystkim sobie radzą. Lęk przed porażką u dziecka może ujawnić się także podczas innych zadań związanych z rywalizacją – zajęć sportowych, konkursów, z którymi zetkną się w przedszkolu, a potem także w szkole. O czym świadczy silny lęk przed przegraną? Są maluchy, które rezygnują z gry od razu, gdy inne pionki wyprzedzają jego. Są też spryciarze, którzy dla...

Okazuje się, że nawet bardzo malutkie dzieci zapamiętują ważne wydarzenia ze swojego życia. Choć psychologowie twierdzą, że z pierwszych trzech lat życia człowiek nie pamięta nic, to przecież doświadczenia z dzieciństwa mają trwały wpływ na psychikę. Spróbowano wyjaśnić ten paradoks. Co nowego odkryto na temat pamięci niemowlaka ? Zespół badaczy z Duke University wykazał, że niemowlęta mają i przechowują wspomnienia. Półroczne dziecko zapamiętuje coś na mniej więcej dobę. Większość dzieci do ósmego miesiąca tworzy wspomnienia równie łatwo jak dorośli. Są one jednak bardzo kruche. Zdolność pamiętania w ciągu pierwszych 18 miesięcy stopniowo się wydłuża. Ale małe dzieci zapominają banalne zdarzenia szybciej niż dorośli i starsze maluchy. Prawdopodobnie przyczyną braku wczesnodziecięcych wspomnień jest właśnie szybsze zapominanie niż trudności z zapamiętywaniem. Jak wykorzystać najnowsze doniesienia naukowców? Choć maluchy pamiętają krótko, to wyróżniające się zdarzenia z przeszłości mogą zachować w pamięci na dłużej – mówi dr Aleksandra Jasielska, psycholog z Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu – Warto, by rodzice wzięli to pod uwagę!