Najbliżsi porzucili ją, gdy walczyła o życie. Teraz czeka na nową rodzinę

Agata Komorowska na swoim blogu opisuje bycie matką 15-letniego Aleksa, 10-letniego Krystiana z zespołem Downa, 5-letniej adoptowanej Ady i 15-letniego Michała, dla którego Agata jest rodziną zastępczą. Autorka książki „Anioły mówią szeptem”. Jej blog znajdziesz na: Agatakomorowska.pl Sylwia Niemczyk: Wydałaś niedawno książkę o aniołach, ale przecież to o Tobie czytelniczki Twojego bloga mówią: anioł. Agata Komorowska: To miłe, ale do anioła mi daleko. Chociaż z drugiej strony… Myślę, że każdy z nas może być dla kogoś aniołem. Być może, jeśli komuś moje doświadczenia dodały otuchy albo pomogły podjąć jakąś życiową decyzję, to dla niego byłam właśnie aniołem. Masz kogoś konkretnego na myśli? – Mam na myśli np. tę moją czytelniczkę, która napisała, że dzięki mnie zaczęła się starać o adopcję dziecka. Albo inną, która odważyła się założyć rodzinę zastępczą, bo stwierdziła, że skoro ja, po depresji i rozwodzie, jakoś sobie radzę z czwórką dzieci, z których w dodatku jedno ma zespół Downa, a dwojga innych nie urodziłam sama – to ona też sobie jakoś poradzi. Na blogu piszesz, że jesteś wdzięczna za całą swoją czwórkę. – Głęboko wierzę, że poprzez każde z moich dzieci Bóg chciał mi coś pokazać. Tak było np. z Krystianem, który urodził się z zespołem Downa. Pamiętam, jak kilkanaście lat temu na basenie często spotykałam rodzinę z dzieckiem z zespołem Downa. Zastanawiałam się, po co oni je tam ciągną: i jemu to nie pomoże, i oni się umęczą. Miałam stereotypowe wyobrażenie życia z niepełnosprawnym dzieckiem – po czym bum! Po paru latach sama urodziłam takie dziecko i przekonałam się, że życie z nim może być wspaniałe. Jednak w swoim głośnym liście „W imieniu dzieci skazanych na życie” przyznajesz, że nie wiesz, co byś zrobiła, gdybyś wtedy, gdy byłaś w ciąży, wiedziała, że nosisz...

9 listopada obchodzimy Światowy Dzień Adopcji. To trudny i bolesny temat. W naszym kraju tysiące dzieci czekają na nową rodzinę i nie mogą się jej doczekać. Bo adopcja „po polsku" to stosy dokumentów, które trzeba wypełnić, piętrzące się przeszkody oraz „prześwietlanie" przyszłych rodziców pod kątem ich moralności. Dlatego tym bardziej właśnie w takim dniu, jak Światowy Dzień Adopcji nie bądźmy obojętni dla sprawy. Wyraźmy swoją solidarność z tymi, którzy nadal mają tyle siły i samozaparcia, aby chcieć wbrew wszystkiemu stworzyć porzuconym dzieciom kochający dom. Zasługują na wielki podziw, szacunek i wsparcie! Jeden gest, na który czekają miliony dzieci Poprzez prosty gest możemy zwrócić uwagę na 19 milionów dzieci na całym świecie, które czekają na to, aby znaleźć kochającą rodzinę. Światowy Dzień Adopcji to święto wszystkich tych, którzy obdarzyli bądź zostali obdarzeni ciepłem i miłością przez ludzi, którzy stali się później ich rodziną z wyboru, a nie przez więzy krwi. Wydarzenie ma nie tylko celebrować adopcyjne rodziny, lecz także zwiększać świadomość społeczną na jej temat. Pomysłodawcą Światowego Dnia Adopcji jest Amerykanin Hank Fortener. Mężczyzna dorastał w rodzinie zastępczej, która przyjęła do siebie aż 36 dzieci, a 8 z nich ostatecznie adoptowała. 1800 gramów miłości Magdalena Różczka gra główną rolę w filmie „1800 gramów" , wyprodukowanym przez TVN i wchodzącym do kin już 15 listopada. Opowiada on historię kobiety Ewy, pracującej w interwencyjnym ośrodku preadopcyjnym i pomagającej porzuconym dzieciom znaleźć nowych rodziców. To kobieta, dla której nie ma rzeczy niemożliwych. Jest wulkanem energii, potrafi wyważyć każde drzwi i nagiąć każdy przepis, aby pomóc dzieciom. Aż do pewnego momentu... To piękna i wzruszająca opowieść o najważniejszych ludzkich sprawach - miłości, samotności,...

Elsie Larson, założycielka bloga „A Beautiful Mess”, zawsze marzyła o byciu mamą. Niestety, usilne próby starania o zajście w ciążę nie udawały się. W końcu zdecydowali wraz z mężem, Jeremym, że jeśli w piątą rocznicę ślubu Elsie nadal nie będzie w ciąży, adoptują dziecko. Jakiś czas po tym, jak para zdecydowała się na takie rozwiązanie, ich przyjaciółka adoptowała dziewczynkę specjalnej troski z Chin. Elsie poczuła, że pragnie zrobić to samo. Oboje z mężem zdecydowali się rozpocząć proces adopcyjny . Wiedzieli, że do jego zakończenia mogą minąć nawet dwa lata, więc musieli uzbroić się w cierpliwość. Nie tego się spodziewali W końcu otrzymali długo oczekiwany mail. W zgłoszeniu adopcyjnym zaznaczyli, z jakimi schorzeniami dziecka byliby w stanie sobie poradzić. Jednak dziewczynka, którą im zaproponowano, cierpiała na chorobę, której nie brali pod uwagę, miała albinizm. Mąż zobaczył zdjęcie dwulatki i przyznał ze wzruszeniem, że „jest naprawdę słodka”. Kiedy Elsie spytała, czy jest zainteresowany taką adopcją, odpowiedział jednak „Nie”. Wydawało mu się, że nie udźwigną tego. Albinizm często powoduje poważne problemy ze wzrokiem. Czuł, że nie są gotowi na zaopiekowanie się właśnie tą dziewczynką . Jednak Elsie nie mogła przestać o niej myśleć. Nie wiedziała, że Jeremy również. Dwa dni później mężczyzna z zachwytem oglądał 30-sekundowy filmik  z popisami tanecznymi dwulatki, który znowu przyszedł na maila. A w końcu po kilku dniach oznajmił: „Podjąłem decyzję. Jestem w 100 procentach pewny, że chcę ją adoptować”. Elsie, gdy to usłyszała, oniemiała ze szczęścia. Wiedziała jednak, że przed nimi jeszcze długa droga, więc starała się zachować spokój. Zobacz też: Czym różni rodzina zastępcza od adopcji? W oczekiwaniu na pierwsze spotkanie Czas oczekiwania na zatwierdzenie adopcji mijał im na...