"Podaruj mi czerwony balonik" - książka i płyta CD dla dzieci

Gabrysi i Wojtkowi. Ania jest wesołą trzylatką o jasnych włoskach i brązowych oczach. Jak każda mała dziewczynka lubi biegać, skakać i bawić się swoimi zabawkami. Kochała swoje lalki duże i małe, misie, klocki, układanki, piłki, kredki, farby… Zabawek Ania miała bardzo dużo, a może nawet i miała wszystko. Ona sama nawet nie wiedziała ile ich ma. Jednak Ania miała jeden problem. Bardzo, ale to bardzo nie lubiła sprzątać. Po skończonej zabawie nigdy nie odłożyła zabawek na swoje miejsca. Ania się bawiła, a rodzice sprzątali po niej bałagan, który zawsze powstawał pod koniec każdego dnia. Tłumaczyli jej, zachęcali ją do pomocy przy porządkowaniu zabawek, ale Ania zawsze była już taka zmęczona, że nie umiała włożyć ani jednego klocka do pudełka czy odłożyć lalkę na półkę. Pewnego dnia, po przebudzeniu Ania chciała zabrać z szuflady swojego ulubionego misia, ale w szufladzie go nie było. Hmmm, przecież zawsze tu był, gdzie on może być – pomyślała Ania. Ania pobiegła do taty, która już wołał na śniadanie. Powiedziała mu, że nie umie znaleźć swojego ukochanego misia. Tata powiedział córce, że wczoraj był tak zmęczony, że nie posprzątał po niej jej zabawek. Miś wieczorem został na dywanie i tam spędził noc, chyba, że mama go schowała. Musisz jeszcze raz go poszukać – zaproponował tata. Po czym dodał – na pewno leży pod łóżkiem lub jest w szafie . Ania wybrała się na dalsze poszukiwania, jednak jej misia nigdzie nie było. Szperając we wszystkich szufladach i pudłach z zabawkami stwierdziła, że niegdzie też nie ma jej bębenka, na którym wczoraj bębniła prze cały ranek. O nie – pomyślała Ania – zniknęła jeszcze jedna zabawka . Pobiegła z tą nowiną do taty. Tata tym razem przerwał przygotowywanie posiłku i poszedł razem z Anią poszukać jej zaginionych rzeczy. Okazało się, że zabawki naprawdę...

Aby organizm maluszka mógł się prawidłowo rozwijać i funkcjonować, potrzebuje odpowiednich witamin. Wśród nich są witamina D3 , która pomaga w utrzymaniu zdrowych kości i prawidłowym funkcjonowaniu układu odpornościowego oraz kwasy DHA , czyli kwasy tłuszczowe z grupy omega-3, które wspierają prawidłowy rozwój mózgu i siatkówki oka u niemowląt. Dlatego w odpowiedzi na potrzeby Mam powstał produkt, który dostarcza dziecku obydwu tych składników, w jednej dawce już od pierwszych dni życia. Nasze mamy miały okazję go przetestować. Jak preparat wypadł w ocenie? Idealny smak i skład Większość mam doceniła skład i neutralny smak produktu, dzięki czemu nie miały problemów z podaniem go nawet najmniejszym maluszkom. Zdaniem 98% mam Humana benelife D3+DHA był dobrze tolerowany przez dzieci. Testerki doceniły także łatwość podawania suplementu za pomocą precyzyjnej pipety i aż 97% z nich jest spokojna o to, że dziecko przyjęło odpowiednią dawkę preparatu. Co więcej 99% mam uznało, że połączenie dwóch ważnych składników, jakimi są witamina D3 oraz kwasy DHA i podanie ich dziecku w jednej dawce to doskonałe rozwiązanie! Preparat zdobył wśród testerek duże zaufanie - 95% kobiet poleca go innym mamom, a 96 % deklaruje chęć sięgnięcia po kolejne opakowanie. "Smak dobry, neutralny. Sposób podania zdecydowanie na plus w stosunku do niewygodnych kapsułek twist-off, których połowa się rozlewała. Skład odpowiedni do wieku mojego dziecka." "Moja córeczka z chęcią przyjmuje preparat, smak musi więc być dobry, łatwość podania jest rewelacyjna, wystarczy nabrać preparat do wygodnej pipetki i podać maluchowi, bardzo, bardzo mi się to podoba. Skład produktu dla mnie bez zastrzeżeń."   Mamy mówią, a Humana słucha Niewątpliwą zaletą Humana benelife D3+DHA okazała się dołączona do zestawu pipeta, dzięki której łatwo można było podać dziecku...

Dziś są dziesiąte urodziny Agatki. To nasza pierwsza od dłuższego czasu radosna rodzinna uroczystość. Jutro wszyscy jedziemy na wakacje. Moja córka śpi spokojnie i mam nadzieję, że tak będzie już zawsze, że wyrzuci z pamięci wspomnienie czasu , gdy choroba poddała ją najtrudniejszej w życiu próbie. Wierzę też, że nigdy się nie dowie o burzy, która przeszła obok niej w chwili, gdy była bezbronna i na szpitalnej sali walczyła o życie... Jak poznałem moją żonę Anię poznałem u mojego przyjaciela Andrzeja. Wpadała czasem by poplotkować z jego mamą. Mówiła do niej "ciociu", a do Andrzeja "braciszku", choć ich pokrewieństwo nie było aż tak bliskie. Spodobała mi się od pierwszego spotkania. – Odpuść sobie, to niedojrzała dzierlatka – radził mi Andrzej, widząc jak na nią patrzę. – I ma chłopaka. Taki osiedlowa łajza. Ma na imię Robert. Ciągle go widzę jak przesiaduje z kumplami na ławce. Mam nadzieję, że to tylko przelotny kaprys małolaty, bo jeśli jest inaczej to się to może źle skończyć... Nie brałem do głowy tego gadania, bo urokowi Ani trudno było się oprzeć. Ona chyba też mnie lubiła, bo ożywiała się wyraźnie, zawsze gdy przychodziłem. Długo, bardzo długo, była jednak tylko moją dobrą znajomą. Aż do tego dnia, gdy dostrzegłem ją na przystanku przy mojej ulicy. Siedziała tam mimo deszczu i przenikliwego zimna. Podszedłem i zobaczyłem, że płacze. – Aniu, co się stało – zagadnąłem. Popatrzyła na mnie i spuściła wzrok. -– Robert ze mną zerwał, bo... – urwała nagle i ukryła twarz w dłoniach. – To jeszcze nie powód żeby siedzieć na deszczu i płakać – powiedziałem stanowczo. – Musisz się wysuszyć i napić gorącej herbaty. Zapraszam do siebie – rzuciłem obejmując ja delikatnie ramieniem. Nie protestowała. Była w niej jakaś dziwna rezygnacja. Jak wszystko zaczęło się "sypać" Przyszła do mnie i już...