Podróże Guliwera – recenzja audiobooka

Wkurzają cię newsy na temat Lewandowskich? Ten będzie inny. Chociaż nie, właściwie taki sam. Bo ja popieram taki lans. Jeśli się lansować lub promować konkretne produkty – to właśnie takie i w takim stylu. Mam gdzieś newsy na temat Lewandowskich, a ty? Informacje na temat życia rodziny Lewandowskich mnie w ogóle nie ruszają (z całym szacunkiem dla Anny i Roberta). Powiem więcej, gdyby nie praca w portalu parentingowym, niewiele bym wiedziała na temat tego w jakim wózku jeździ na co dzień Klarcia, jakie ubranka nosi i co dokładnie całymi dniami robi jej mama. Albo kiedy i w jakich strojach kibicowały tacie. Takie jednak informacje "klikają się" u nas i rozchodzą niczym świeże bułeczki. Bardzo przepraszam, ale to wy jednak klikacie. Gdyby tak nie było, media, by o nich nawet nie wspomniały. To jest bardzo prosty mechanizm ;). Zgłoś się do testowania: zdobądź 1 z 200 opakowań Enfamil Premium 3! Kolejny post Anny Lewandowskiej - czy wzbudzi kontrowersje? Anna Lewandowska właśnie opublikowała kolejny post w portalach społecznościowych, który być może nie jest aż tak sensacyjny jak te dotychczasowe, ale mi się bardzo spodobał. Tym razem nie chodzi o super modny wózek, ani kolejny luksusowy ciuch dla Klary. Tym razem chodzi o… książkę i czytanie książek dzieciom. A wpis Ani brzmi mniej więcej tak: „Kochamy, więc czytamy! Cała Polska czyta dzieciom! Leżymy w domu z Klarcią i czytamy jej bajeczki. Była już o piesku, ta o żabie, a Robert czytał o samochodziku. Czytamy, bo chcemy przyzwyczaić ją do tego nawyku od najmłodszych lat, tak jak w naszym dzieciństwie przyzwyczajono nas. Mnie na dobranoc mama zawsze czytała "Małego Księcia", a Robertowi tata czytał "Baśnie braci Grimm". Czytamy, bo chcemy żyć w tym co rzeczywiste. Tak jak e-mail nie zastąpi prawdziwej rozmowy, telewizor własnych doświadczeń, tak obrazek z internetu nie zastąpi książki. To czas...

Akcja toczy się w XVIII wieku, w czasach, gdy po morzach świata grasowało wiele pirackich statków. Posłuchajcie, czyta Stanisław Biczysko. Będzie sporo emocji z dreszczykiem. Historię pirackiego skarbu opowiada Jim, główny bohater, a przy okazji powieściowy narrator. Chłopiec jest synem właściciela gospody, w którego ręce trafia mapa z zaznaczonym miejscem ukrycia skarbu pirata Flinta. Ta mapa zresztą narobi rodzinie sporo kłopotów. Na gospodę napadną bandyci, chłopiec z matką uciekną do najbliższej wioski. W domu dziedzica Jim zdradzi ,  że jest w posiadaniu pewnego kuferka, w którym znajduje się mapa. Przy okazji się dowie, że mapa wskazuje wyspę, na której ukryty jest skarb pirata. Dziedzic kupi statek Hispaniola, zwerbuje załogę, i wyśle ją  na poszukiwanie wyspy. Nie wie jednak biedaczysko, że wśród marynarzy znajdą się kompani pirata, którzy także marzą o zdobyciu skarbu. Jim też znajdzie się na statku, bo właściciel zatrudni go jako chłopca okrętowego. Na czele ekspedycji stanie kapitan Bill, osobistość wyjątkowo niechlujna, a funkcję kucharza okrętowego obejmie Długi John Silver bez nogi, z gadającą papugą na ramieniu, pirat podstępny i sprytny. Rozpoczyna się wielka przygoda pełna niebezpieczeństw, zagrożeń, zawirowań. A w samych ich centrum znajduje się Jim Hawkins, chłopiec odważny, ciekawy świata, i trochę szalony. Ta książka wciąga, bo pisarz potrafi tak budować fabułę, i tak prowadzić akcję, że czytelnik nie może się od niej oderwać. No bo jak się oderwać od tych pirackich opowieści, od tych pirackich piosenek, z których najbardziej znana to: Piętnastu chłopów na Umrzyka Skrzyni – Jo-ho-ho! I butelka rumu! Diabli i trunek resztę bandy wzięli. Jo-ho-ho! I butelka rumu! Proponuję wam wersję czytaną przez aktora. Stanisław Biczysko robi to znakomicie. Posłuchajcie. Wszak to klasyka gatunku. I jeszcze jedno. Książki mogą...

Mówiące drzewo? Nie, to niemożliwe! A jednak prawda. Pewnego dnia stolarzowi Wisience przydarzyła się dziwna historia. Właśnie ciosał drewno na krzesło. Kawałek tego drewna zaczął mówić.  Trochę się biedny Wisienka przestraszył, ale postanowił mówiące drewienko podarować Dżepettowi,  który chciał zrobić pajacyka. Tak też się stało. Dżepetto zabrał się do pracy, i szybko spod jego rąk zaczął wychodzić mały pajacyk, który nie tylko mówił, ale i zaczął się poruszać. Tylko nos pajaca był jakiś dziwny, zbyt cienki i zbyt mocno wydłużony. Ale to dopiero początek kłopotów z dość krnąbrnym drewnianym chłopcem. Oj miał się biedny Dżepetto z tą swoją lalką, nazwaną Pinokiem. Był coraz bardziej niegrzeczny. Sprawił nawet, że jego przybrany ojciec trafił do więzienia. Nie będę dalej opowiadać, bo zrobi to lepiej Piotr Adamczyk, który zaczaruje was nie tylko historią chłopca, ale i głosem. Te dzieci, które wolą czytać niż słuchać, powinny Pinokia mieć na półce z książkami. Bo to jedna z najpiękniej wydanych książek. O tłumaczu już wspominałam, jest rewelacyjny. Ale jest jeszcze ilustrator Roberto Innocenti. Czapki z głów przed takim artystą. Można bez końca oglądać. I jest oczywiście Pinokio, bohater tej historii, o którym różne dziwne rzeczy napisano, ale czy rzeczywiście słuszne. Zatem przeczytajcie lub posłuchajcie.   Pinokio. Historia pajacyka Autor: Carlo Collodi Tłumacz: Jarosław Mikołajewski Ilustrator: Roberto Innocenti Audiobook czyta: PiotrAdamczyk Wydawnictwo: Media Rodzina Książka dla dzieci 3+ Kącik małego czytelnika  - sprawdź, jakie książki dla dzieci polecają inne mamy.