Każda kobieta ma prawo do tego! Jesteście za?

Moja ciąża nie była planowana . Z moim partnerem, teraz już mężem, jesteśmy od sześciu lat, w tym małżeństwem od roku i trzech miesięcy. Różnie między nami bywa, jak w każdym związku.  Nasze zabezpieczenie to było tzw. kalendarzyk małżeński . Miesiączkowałam regularnie, obliczałam sobie dni płodne i niepłodne. Udawało nam się przez 5 lat. Choć z perspektywy czasu myślę, że byłam nieodpowiedzialna.  W lutym 2013 roku pomyliłam się w obliczeniu dni . Gdy się zorientowałam, czułam że zaszłam w ciążę. To może wydawać się głupie, ale tak było. Z mężem mieszkaliśmy oddzielnie – ja u moich rodziców, on u swoich.  Jestem w ciąży Przyszedł dzień, w którym powinnam dostać okres . Wieczorem, wracając z pracy, podjechałam do apteki i kupiłam test. Nie mogłam dłużej czekać, byłam tak niecierpliwa, jak dziecko, które czeka na prezenty pod choinką. Zrobiłam test ciążowy i... nie wiem, czy jestem w ciąży. Na teście ta druga kreska potwierdzająca ciąże była mało widoczna.  Zrobiłam drugi test, znów niejednoznaczny. Pokazałam go mojemu mężowi, ale on również nie był pewny. Postanowiłam pójść do lekarza , by upewnić się w 100%. To nie był najlepszy okres dla mnie. Mój chłopak nie chciał mieć dziecka, często się kłóciliśmy. Twierdził, że nie poradzimy sobie. Namawiał mnie, abym wzięła jakieś tabletki poronne. To było straszne.  Inaczej na tę sprawę patrzyłam, chciałam tego dziecka, choć go nie planowałam. Wiedziałam, że mogę liczyć na pomoc rodziców. Lekarz potwierdził ciążę. Byłam naprawdę szczęśliwa. Gdy wyszłam w gabinetu i pokazałam zdjęcie USG mojemu chłopakowi, załamał się. Poszliśmy do samochodu, zaczęliśmy się kłócić. Krzyczał na mnie, żebym wróciła do lekarza, że sobie nie poradzimy, pytał, jak to sobie wyobrażam.  Jego słowa bardzo mnie raniły . Przyjechałam do domu, siadłam...

Rozstałam się z mężem , kiedy Natalia miała zaledwie cztery latka. Rafał poznał inną kobietę, zakochał się i od nas odszedł. To takie proste, prawda? To znaczy odszedł ode mnie, tak przynajmniej wtedy zakładał. Rzeczywistość okazała się zupełnie inna. Szybko okazało się, że tak naprawdę zostałam z dzieckiem sama . Na początku jeszcze przez jakiś czas odwiedzał córkę, dawał jej jakieś prezenty, a mnie pieniądze na utrzymanie Natalki. Z czasem te wizyty stawały się rzadsze, krótsze. Po paru latach od rozwodu odwiedziny Rafała były niczym święto. Pieniądze nadal dostawałam regularnie, ale co z tego, skoro Natalia ciągle pytała: " Kiedy przyjdzie tata? ". Czułam się bezradna, bo nie umiałam jej odpowiedzieć. W końcu przestała pytać, a tata stał się dla niej jedynie tajemniczym darczyńcą, który co miesiąc przesyłał nam pieniądze. Jak zrekompensować córce brak ojca? Jak tylko mogłam starałam się zrekompensować córce brak ojca . Czułam straszny żal do losu. "To niesprawiedliwe, że inne dzieci mają pełne, szczęśliwe rodziny, a taka wspaniała, mądra dziewczynka jak Natka musi wychowywać się tylko z matką" – myślałam. I właśnie dlatego chciałam, by poza nim, z niczego nie musiała rezygnować. Pieniędzy miałyśmy dosyć od Rafała. Nie wiem, skąd je miał, ale szczodrze się nimi dzielił. Zrezygnowałam z pracy , mieszkałam w domu po rodzicach. Żyłam z zasiłku i z tego, co dostawałam od byłego męża. Chciałam dać całą siebie Natalce, żeby czuła, że jest kimś najważniejszym w moim życiu. Ani przez sekundę nie pomyślałam wtedy, że ją rozpieszczam lub robię krzywdę, nie pozwalając się usamodzielnić. No cóż, na początku lat 90. nie było poradników i programów, jak wychować szczęśliwe dziecko . Robiłam tylko to, co kazało mi serce. Posłałam Natalkę do renomowanego liceum, a potem cieszyłam się, jak dziecko, gdy dostała...

Nie spotyka to wszystkich mam, ale te, które rozpoznają w tych opisach siebie, stanowią całkiem sporą grupę. Mamy wiele oczekiwań gdy jesteśmy w ciąży, snujemy wiele planów, pomysłów na spędzanie czasu z dzieckiem, podejmujemy ważne decyzje odnośnie karmienia, wychowywania, a potem... potem wszystko wygląda inaczej i ulega modyfikacji. Czy to źle, że rzeczywistość okazuje się inna, niż sobie wymarzyliśmy? Warto zrozumieć, że nie :-) 1.    Odwiedziny po narodzinach dziecka Oczekiwania: Wyobrażasz sobie siebie, w pięknym szlafroczku i pościeli, z dzieciątkiem u boku i zachwycone miny gości, którzy przyszli przywitać nowego członka rodziny. Rzeczywistość : Jesteś zmęczona po naprawdę długim porodzie , marzysz by choć chwilę przespać się, wykąpać i nacieszyć dzieckiem. Dzwonek do drzwi doprowadza cię do wściekłości. Czy oni naprawdę nie wiedzą, że nie masz ochoty i siły na pogawędki i serwowanie gościom kawy i ciasteczek? Prawdy i mity o porodzie - przeczytaj! Rada: Czasem warto wykazać się asertywnością i po prostu powiedzieć znajomym, że nie czujecie się na siłach, by przyjmować gości , poza tym nie jest dobry dla dziecka taki szybki kontakt z bakteriami. 2.    Karmienie piersią Oczekiwania: Karmienie piersią wygląda na proste zadanie. Co może być w tym trudnego? Rzeczywistość: Nauka przystawiania dziecka do piersi, nadgryzione i bolące brodawki, ból i niepewność, czy dziecko dostało właściwą porcję jedzenia – to bolączki chyba każdej mamy. Coś, co ma być banalnie proste, okazuje się być umiejętnością, której trzeba się nauczyć i stale dokształcać. Rada: Poproście kogoś doświadczonego o pomoc, po co się męczyć? 3.    Ciało po porodzie Oczekiwania: Wrócę do formy w kilka miesięcy, a do szpitala niech partner przyniesie ubrania sprzed ciąży. Rzeczywistość: Wielu z nas wydawało się, że...