Pomaganie – jak go nauczyć, by dziecko było wrażliwe?

Jeśli właśnie analizujesz, jakie błędy popełniłaś , co przegapiłaś, a może zastanawiasz się nad wizytą u specjalisty, przeczytaj ten tekst. Zdarza ci się tęsknić do czasów, gdy twoje dziecko umiało tylko jeść, spać i zapłakać? Teraz potrafi znacznie więcej. Z dumą opowiadasz, jak buduje zdania, jeździ na rowerku i układa trudne puzzle. Wolisz jednak przemilczeć, że siorbie, ćlamie, bałagani, krzyczy i robi inne mniej chlubne rzeczy? Opowiemy o tym za ciebie. Czytaj też: 10 rad i mądrości, których lepiej nie słuchać Dziecko - wyjątkowy okrutnik „Mamo, dlaczego ta pani jest taka brzydka?” – dziecko teatralnym szeptem ocenia wygląd osoby, która czeka razem z wami na windę. Główkując nad odpowiedzią, żałujesz, że nie zdecydowałaś się wejść z dzieckiem i wózkiem pod pachą na ósme piętro schodami. Czy ono naprawdę nie rozumie, że sprawia w ten sposób komuś przykroś ć? Z czego to wynika: Choć dziecko przychodzi na świat wyposażone w empatię (płacze, kiedy płaczą inne dzieci), w wieku dwóch, trzech lat jego zachowaniami kieruje przede wszystkim ogromna ciekawość i chęć poznawania całego świata . To główny powód, dla którego dzieci zachowują się, zdaniem rodziców, okrutnie – rozgniatają biedronkę, zadają niestosowne pytania , liczą babci zmarszczki na twarzy. Co robić: Dopiero pięciolatki zaczynają sobie uświadamiać, że pewne zachowania, słowa sprawiają innym  ból. Wtedy budzi się w nich tzw. inteligencja moralna . Możesz spróbować wskrzeszać ją wcześniej, tłumacząc, co sprawia innym przykrość, nie licz jednak na jej duże przebłyski. Mały zaborczy adorator Nie pozwala ci porozmawiać przez telefon, chce, byś przebywała tylko z nim, a gdy przytulasz się do jego taty, zazdrośnie wciska się między was i odpycha ojca . Głośno deklaruje, że jak urośnie, to się z tobą ożeni. Cieszysz się, że cię...

Naukowcy są zgodni: samo mówienie o dobroci czy uczciwości nie wystarczy, by dziecko stało się takim właśnie człowiekiem. To doświadczenia z życia, poparte mądrym komentarzem dorosłych sprawiają, że dziecko wie, jak powinno w danej sytuacji postąpić. Dzięki twojemu mądremu wychowaniu w głowie dziecka powstaje schemat danego zachowania. Wtedy dziecko nie zostanie skuszone chęcią okłamania kogoś, by uniknąć kary, doceni twoją pomoc w ułożeniu układanki i samo kiedyś chętnie pomoże. 1. Odpowiedzialność Pomaga dziecku osiągać zamierzone cele. Zjednuje mu przyjaciół, sprawia, że dziecko już jako dorosły nie stresuje się konsekwencjami niewykonanego na czas zadania. Nakładaj na dziecko obowiązki adekwatne do wieku. Kilkulatek może już sam dbać o względny porządek w swoim pokoju. Nie musi oczywiście odkurzać, ale poukładanie zabawek nie powinno stanowić dla niego problemu. Bądź konsekwentna. Nakładanie obowiązków to jedno, a egzekwowanie ich wykonania to drugie. Co z tego, że umówiłaś się z dzieckiem, że będzie sprzątało zabawki codziennie wieczorem, skoro na widok ziewającego malca, ustępujesz i szybko sama wkładasz misie do pudełka. Wymaganie wykonania nie zawsze musi wiązać się z jakąś karą („Nie będziesz sprzątać, to nie obejrzysz bajki"). Czasem wystarczy tylko przetrzymanie dziecka, by samo na własnej skórze mogło sprawdzić, jakie konsekwencje niesie brak odpowiedzialności (przez kilka dni nie sprzątasz zabawek za dziecko, tak że w końcu ono nie może odnaleźć swojego ulubionego pluszaka). Sama dotrzymuj słowa. Jeśli tego chcesz wymagać od dziecka. Gdy coś obiecujesz, bądź pewna, że możesz tego dotrzymać. Jeśli złamiesz obietnicę, dziecko będzie rozczarowane. Przeczytaj dziecku książeczkę "Franklin mały zapominalski". Historyjka pokazuje w bardzo prosty sposób, czym jest odpowiedzialność. Przeczytaj też: Jak...

Odkąd pojęcie inteligencji emocjonalnej zrobiło karierę, wiadomo, że najlepiej radzą sobie w życiu ci, którzy potrafią szanować i rozumieć innych, jednocześnie dbając o własne interesy. Osoba otwarta na ludzi, na ich potrzeby, pomagająca im w drobnych sprawach ma poczucie, że w razie czego sama też może liczyć na innych. Jest jej łatwiej, czuje się rozumiana, akceptowana, otoczona życzliwością i przyjaciółmi . Dziecko samolubne czy przebojowe? Pewnie takiej właśnie przyszłości pragniesz dla swojego dziecka, prawda? Nie chciałabyś, by wyrosło na człowieka, który myśli tylko o sobie. Choć niekiedy, obserwując jego rówieśników, masz wątpliwości, czy w dzisiejszych czasach warto nadal uczyć dziecko umiejętności współpracy i pomagania . A może bardziej przyda mu się tak powszechna przebojowość? Zdecyduj sama. My możemy ci tylko wyjaśnić, skąd się bierze egoizm u dziecka i jak nauczyć je umiejętności myślenia także o potrzebach innych. Niezależnie od wieku dziecka, pamiętaj, że: Nikt nie rodzi się egoistą – kimś ciągle walczącym o swoje, myślącym wyłącznie o sobie. Dziecko chce być troskliwe. Takie zachowanie jest bliskie naszej naturze, bo w ten sposób zapewniamy sobie opiekę. Trzeba tylko pokazać dziecku, jak to robić. Dziecko uczy się od innych. Jeśli w twoim odczuciu zachowuje się jak król, to dlatego, że musiało się przekonać, że taka postawa się opłaca (bo wtedy jest się w centrum uwagi). Zdolny i zaborczy to nie to samo. Osoby inteligentne bywają niecierpliwe, skupione na sobie, roszczeniowe, ale nie warto tego wzmacniać. Dobra współpraca rodzi się powoli. Aby się jej nauczyć, potrzeba wielu prób i popełniania błędów. Nim dziecko będzie umiało dogadywać się z innymi dziećmi, najpierw musi poznać samo siebie, rozumieć emocje, znać poczucie własności. Czytaj też: 5 wartości, których musisz...