Małgorzata Ćwiek zajmuje się w Fundacji Dajemy Dzieciom Siłę programami edukacyjnymi poświęconymi m.in. bezpiecznemu korzystaniu dzieci z internetu. Zobacz film, z którego dowiesz się, na co zwracać uwagę podczas korzystania dziecka z sieci i w jaki sposób budować z nim relacje, aby w przyszłości nie bało się mówić o swoich problemach i nie szukało próby ich rozwiązania w świecie wirtualnych znajomości.
Zdaniem socjoterapeutki, od najmłodszych lat trzeba dzieci uwrażliwiać na znajomości w sieci. "Nigdy nie możemy mieć pewności, z kim tak naprawdę rozmawiamy i jakie są intencje tej osoby" – podkreśla. "Czy ona mówi prawdę, kiedy podaje, że ma 6 lat. Czy rzeczywiście tak jest?" – mówi Ćwiek.
Przestrzega, że niebezpieczeństwo takich znajomości polega też na tym, że z reguły bazują one na "uderzaniu w czuły punkt dziecka". "Jeżeli ktoś zauważy, że dziecko poszukuje akceptacji, to będzie chciał zostać jego przyjacielem, na którego zawsze będzie można liczyć, zawsze będzie online" – podkreśla.
Przeczytaj też: Ruszył rejestr pedofilów i gwałcicieli!
Dlatego, zanim udostępnimy dziecku jakąkolwiek aplikację czy stronę internetową, należy ją sprawdzić, przeczytać jej regulamin. Dopiero wtedy możemy podjąć decyzję, czy nadaje się ona dla naszego dziecka. "Nie wszystkie serwisy są dla małych dzieci, o czym rodzice nie zawsze wiedzą" – mówi Ćwiek. A dzieci z tego korzystają, ponieważ "wszyscy to mają, to dlaczego ja miałobym nie mieć". Socjoterapeutka powtarza, aby sprawdzać, weryfikować ustawienia urządzeń mobilnych lub komputerów stacjonarnych tak, aby wyświetlane treści były filtrowane, w zależności od wieku dziecka.
Ćwiek podkreśla, jak ważne jest budowanie od najmłodszych lat relacji z dzieckiem, opartych na zaufaniu, bliskości oraz uważności rodzica. "Taka relacja zaowocuje tym, że jeżeli dziecko popadnie w tarapaty internetowe, czy też innego typu, to zwróci się do rodzica z prośbą o pomoc".
Dzięki temu dziecko będzie wiedziało, że zostanie wysłuchane i nie zostanie skrytykowane, wyśmiane lub ocenione już na wstępie, ale że uzyska wsparcie w trudnej sytuacji, w której się znalazło – argumentuje socjoterapeutka.
A wy, w jaki sposób uczycie dziecko korzystania z komputera? Podzielcie się swoim doświadczeniem w komentarzach.
Zobacz też:
Nie uciekniemy przed technologiami – mówi psycholożka Dorota Zawadzka – i nie ma się co na nie obrażać. Co więcej, naprawdę warto, by dziecko umiało się nimi posługiwać (co nie znaczy, żeby korzystało z nich bezmyślnie). Technologie pod kontrolą Należy nauczyć dziecko, że technologie służą do konkretnych rzeczy: komputer do pracy , telefon przede wszystkim do rozmowy. Trzeba też pokazać dziecku, że korzystanie z internetu czy granie na tablecie muszą być ograniczone czasowo. Niestety, żeby tego dziecko nauczyć, samemu trzeba to umieć, a mnóstwo dorosłych ma kłopot z uzależnieniem od nowoczesnych technologii – twierdzi Dorota Zawadzka. Najważniejsze zasady Aby dziecko było bezpieczne wśród technologicznych wynalazków, pamiętaj o kilku zasadach: Do 3. roku życia dziecko w ogóle nie powinno oglądać telewizji. Oczywiście czasem mama musi pójść do toalety albo porozmawiać przez telefon, albo zwyczajnie odetchnąć i włączenie wtedy dziecku telewizji na 15 minut, raz na jakiś czas, na pewno dziecku krzywdy nie zrobi. Ale to nie może być zwyczaj, coś naturalnego, telewizor nie może grać non stop. Dziecko może bawić się tabletem pod warunkiem, że taką samą zabawę zna już w realu. To znaczy, że jeśli układało już puzzle własnymi rączkami, może je także ułożyć w komputerze czy tablecie. Nigdy odwrotnie, bo nowe technologie upraszczają czynności. Wykonywanie ich w realnym świecie jest trudniejsze, więc dziecko może z niechęcią podchodzić do nauki. Dziecko nie powinno bawić się telefonem czy tabletem, gdy nie mamy pomysłu jak je zająć, np. podczas jazdy tramwajem. Bo w takich chwilach powinniśmy z dzieckiem rozmawiać! Tymczasem, jak dowodzą badania, dzieci coraz gorzej rozwijają się na poziomie werbalnym, źle mówią, choć nowe technologie mają w małym palcu. Sprawdź też, czym grożą nowe technologie: „Mama,...
Dawno, dawno temu, jak to zwykle w bajkach bywa, żyła sobie królewna o imieniu Oliwia. Była piękną dziewczyną, o błękitnych jak bezchmurne niebo oczach, oraz czarnych długich włosach. Wszystko byłoby idealnie, gdyby nie to, że Oliwia była nieszczęśliwa. Żaden z jej poddanych nigdy nie widział uśmiechu, który ożywiłby jej śliczne oczy. Rodzice, król Karol i królowa Monika, robili wszystko, aby rozweselić swoją jedyną córkę. Sprowadzali na dwór różnego rodzaju magików, klaunów, błaznów, lecz wszystko na marne. Oliwia nadal pozostawała smutna. Nic jej nie cieszyło, ani piękno przyrody, ani śpiew ptaków, ani cudowna muzyka grana przez nadwornych grajków. Zdarzało się nawet, że dziewczynka słysząc pierwsze dźwięki melodii, zaczynała po prostu płakać i koncert natychmiast przerywano. Królewska para zasięgnęła nawet rady medyków, ale i to nie pomogło. W końcu któryś z doradców króla zaproponował nieśmiało, żeby wezwać na dwór czarownicę, zwaną Luna, czyli Księżyc. Owej wiedźmy wszyscy się bali, ponieważ krążyły legendy, że podczas pełni, zamienia się straszne zwierzęta i straszy ludzi w lesie. Zrozpaczeni rodzice jednak postanowili zapytać ją o radę. Luna przybyła na zamek i obejrzała Oliwię. Pokręciła smutno głową i zapłakała nad losem młodej księżniczki. Król widząc to, zapytał: - Czyż naprawdę nic się nie da zrobić dla naszej córki? - Jest jeden sposób, ale nie mogę o tym mówić- odpowiedziała wiedźma. - Jaki? Wyjaw go proszę- błagała królowa Monika. - Musiałabyś pójść do lasu w czasie pełni księżyca- zwróciła się czarownica do królowej- i wytrzymać tam do rana, bez żadnej broni, bez jedzenia i picia. - Pójdę!- odparła bez wahania Monika. - Pamiętaj, że to jest magiczny las i nie wiesz, co może cię tam spotkać- przestrzegła Luna- Możesz nawet zginąć. -...
