"Im głośniej krzyczała, tym mocniej waliło mi serce" – poród okiem taty

Panowie, przyznajcie szczerze: ile czasu spędzacie codziennie z własnymi pociechami? Godzinę, dwie, a może więcej? Jak często udaje wam się zdążyć na wieczorną kąpiel ? Czy nawet jeśli jesteście w domu, zawsze kąpiecie swoje dziecko? Jeszcze przed narodzinami Kubusia zrobiłem rachunek sumienia i – niestety – nie wypadł on najlepiej. Okazało się, że w ciągu ostatnich dwóch lat kąpałem Agatkę mniej więcej co drugi wieczór – a robię to zawsze, gdy jestem w domu. Wniosek? Tylko połowę wieczorów w miesiącu spędziłem z malutką . Nie najlepszy wynik, prawda? Nie chodzi jednak tylko o kąpiele, ale przede wszystkim o to, by własnych dzieci nie oglądać wyłącznie w weekendy. Dlatego postanowiłem to zmienić i już za kilka tygodni przestaję... pracować! Wybieram się na długi urlop. Wychowawczy. Przed decyzją o urlopie wychowawczym taty Oczywiście, że decyzji nie podjąłem pochopnie. Zastanawiałem się nad tym pomysłem przez kilka miesięcy (!), wnikliwie rozważyłem wszystkie za i przeciw . Przeanalizowałem także rodzinne finanse , charakter mojej pracy i pracy mojej żony. Wziąłem pod uwagę posłanie dzieci do żłobka i wynajęcie opiekunki, gdybyśmy jednak oboje mieli pracować. Jaki wniosek? Uwierzcie mi, wybór nie był trudny. Moja żona zarabia więcej, choć spędza w pracy mniej czasu niż ja. No i nie wyobrażaliśmy sobie, że oddamy naszego kilkumiesięcznego maluszka do opiekunki ani tym bardziej do żłobka. Plusy urlopu wychowawczego taty Co zyskam, idąc na urlop wychowawczy ? Na pewno mnóstwo bezcennego czasu spędzonego z brzdącami i szansę, by obserwować, jak dorastają. To jest czas, którego nikt nie cofnie. Moje dzieci tylko raz będą małe, a ja na zawodową pracę będę miał jeszcze caaaałe życie. Prawda, że reszta jest w sumie nieistotna? Przez ostatnie dwa lata, czyli po narodzinach Agatki, obserwowałem w domu, jak bardzo męczące i...

Jeannette Kalyta, najsłynniejsza polska położna , zaczynała pracę 27 lat temu. Kobiety wtedy przez cały czas porodu leżały w łóżku na plecach, a często miały przywiązane nogi, co miało im "ułatwić" parcie. Dziecko było ważone, mierzone, myte, zawijane w kokon i zabierane do innej sali, a mama dostawała je tylko na karmienie piersią . Warunki porodu bardzo się zmieniły, jednak kobiety coraz bardziej boją się porodu. Po pierwszym porodzie omal nie straciła pani pracy. Skąd w młodej dziewczynie tyle odwagi, by położyć noworodka na brzuchu mamy, gdy patrzą na to z dezaprobatą lekarze, ordynator... Myślałam, że stracę pracę, i to pierwszego dnia. Skąd miałam tyle odwagi? Przygotowując się w szkole do olimpiady położniczej – bardzo chciałam ją wygrać, żeby nie zdawać egzaminu dyplomowego – przeczytałam mnóstwo książek, m.in. „Narodziny bez przemocy” Leboyera , gdzie było zupełnie inne podejście do rodzącej kobiety, do sprzętu na sali porodowej . Było to dla mnie jak science fiction, uważałam, że w naszych szpitalach nigdy tak nie będzie. Podczas mojego pierwszego porodu stwierdziłam, że skoro już jestem położną i mogę sama decydować, to położę mamie dziecko na brzuchu . Dziś położenie dziecka na brzuchu mamie po porodzie to już standard, warunki rodzenia bardzo się zmieniły. A jak w ciągu tych lat zmieniły się kobiety? Martwi mnie to, że, kobiety rodzą gorzej. Wiele zmieniło się w ciągu tych lat w myśleniu na temat porodu, macierzyństwa, kobiecości. Rodzące mają coraz lepsze warunki w szpitalach, straciły jednak wiarę w to, że są w stanie urodzić dziecko . Mają coraz lepszą pracę, zajmują coraz wyższe i lepiej płatne stanowiska, są szefami firm, wykonują wszystkie zalecenia w ciąży, ale sam poród matki przerasta. Czasem tak bardzo brakuje im kontaktu ze swoim ciałem, że trudno im urodzić dziecko. Najchętniej by chciały, żeby...