Wyznaczony termin porodu minął, więc zaczęliśmy się denerwować. Prowadząca ciążę lekarka tydzień wcześniej wyemigrowała do Szwecji, więc musieliśmy znaleźć nowego lekarza. Bez historii ciąży żaden lekarz nie chciał podjąć decyzji o cesarskim cięciu. Poszliśmy więc w niedzielę do kościoła pomodlić się o pomyślność i o północy wszystko się zaczęło.
Ja z radością, a żona z bólem pojechaliśmy do szpitala. Wszystko wyglądało standardowo, jak na tamte czasy. Przydzielono nam jeden z boksów z drzwiami z jednej strony i kotarą z drugiej. Położyli żonę w łóżku i kazali czekać. Czas nam płynął powoli. Żona pokrzykiwała, ja ją pocieszałem. Rano pojawili się lekarze. Przyszli ze studentami. Trochę to było dziwne, gdy lekarz tłumaczył i pokazywał, co ciekawsze rzeczy zebranemu wokół tłumowi.
Gdy wreszcie udało się przekonać lekarzy i pielęgniarki do podania znieczulenia zewnątrzoponowego, po znalezieniu i uproszeniu anestezjologa, odczekaniu długich i bolesnych chwil, igła została wbita w kręgosłup, kroplówka podłączona i nadzieja na ulżenie w bólu zabłysła. Ale ból nie zelżał. Kolejne wizyty pielęgniarek i – wybłagane – anestezjologa zmieniały tylko położenie pokrętła kroplówki.
W pewnej chwili zauważyłem, że prześcieradło jest mokre. Po dokładniejszym przyjrzeniu się igle zobaczyłem, że cały płyn z kroplówki wypływa bokiem. Kolejny anestezjolog z popołudniowej zmiany przyszedł naprawić błąd poprzednika. To było przerażające patrzeć tak na dźganie igłą kręgosłupa mojej ukochanej żony. Ocknąłem się na ziemi obok łóżka. Nie było innej rady, wyprowadzono mnie z boksu i kazano pójść coś zjeść.
Gdy wróciłem, wokół mojej żony był tłum. Moi rodzice, rodzeństwo, szwagier i ich dzieci przyszli w odwiedziny. Stwierdzili, że skoro moja siostra urodziła w 3 godziny, to nasz bobas na pewno jest już na świecie. Nikt ich nie zatrzymał, weszli do boksu i nawet nie byli skrępowani, patrząc na moją cierpiącą żonę. Przepędziłem towarzystwo błyskawicznie i zająłem się żoną.
Ból trochę zelżał, ale zaniepokoiło nas, że skurcze również. Kolejna wizyta anestezjologa wyjaśniła problem. Wprawdzie podłączenie kroplówki zostało poprawione, ale ustawienie pokrętła zostało tak, jak po wielu wcześniejszych zmianach. Odłączono więc kroplówkę i zaczęto stymulować akcję porodową. Na cesarskie cięcie było już za późno. Coraz więcej lekarzy i pielęgniarek przychodziło do boksu, coraz więcej dziwnego sprzętu wjeżdżało, aż w końcu kotara została zasłonięta, a ja z nadzieją, że wszystko w porządku, chodziłem tam i z powrotem po korytarzu.
Długo to trwało. Nagle usłyszałem „łapać!” i przez szczelinę zobaczyłem, jak wszyscy ustawiają się w półkolu. Nagle w powietrzu coś mignęło i wszyscy zaczęli bić brawo. Okazało się, że to mój syn urodził się przy użyciu próżnociągu. Położna wybiegła z dzieckiem. Szybka decyzja: zostać z żoną czy lecieć za położną? Tu mnóstwo ludzi, a tam – nie wiadomo po co – leci samotna kobieta z moim dzieckiem.
Pobiegłem za nią. Na szczęście nie sprawdziły się moje najgorsze oczekiwania. Główka dziecka była zdeformowana, wyglądała jakby pod skórą miała włożony kapelusz (od próżnociągu). Paznokcie były zdeformowane (od przedłużonej ciąży). Mój syn ważył 4,2 kg i dostał 9 punktów. Wyglądał jak mała kopia mojego ojca. Byłem już pewny, że go rozpoznam. Była godzina 22.00.
Cały czas trwało jeszcze szycie krocza. Gdy lekarz skończył, wszyscy się rozeszli, a moja zmasakrowana żona została na łóżku. Uprosiłem, żeby w końcu przewieźli ją do zwykłej sali. Biegałem od żony do sali noworodków do czasu, aż nie było już z kim rozmawiać.
Pożegnałem się z żoną po północy i jedyną znaną mi drogą przez boks, w którym urodził się mój syn, poszedłem do wyjścia. Zatrzymałem się na chwilę w tym boksie. Wygląd mojego syna do tej chwili mam w pamięci.
Dzisiaj mój syn jest teraz bardzo radosnym, uzdolnionym nastolatkiem. Jest artystą i odnosi duże sukcesy muzyczne.
Zobacz także:
Praca nadesłana przez Mniewka na konkurs "Prawdziwe historie ciążowo-porodowe" (edycja grudniowa).
Nadszedł dzień wyznaczony przez lekarza prowadzącego - data porodu . Nic się nie działo. Pojechałam do szpitala, żeby zobaczyć się z panią doktor i zorientować się, co dalej. Kiedy weszłam na oddział, dowiedziałam się, że jest na urlopie! Moje poczucie bezpieczeństwa runęło. Co mam teraz robić...? Chciało mi się płakać. Musiałam jednak działać... Przecież moje dziecko może chcieć przyjść na świat w każdej chwili, a to już czas. Zaczepiłam na korytarzu ordynatora oddziału. Zapytałam, co robić. Odburknął, że przyjąć się na oddział, albo gdzieś ambulatoryjnie sprawdzić na własną rękę. Spanikowana myślałam: "Mam rodzić na własną rękę?! Gdzie gdzieś?! Sama mam się przyjąć na oddział?" Wyszłam przed szpital i zaczęłam płakać, bo nie wiedziałam co począć dalej . "Przyjęłam się na oddział" Mąż mnie trochę uspokoił i kiedy już mi przeszło, udałam się na izbę przyjęć i "przyjęłam się" na oddział. Był wtorek. Dni w szpitalu strasznie się dłużyły. Leżałam i słuchałam opowieści, zastanawiając się, jak będzie wyglądał mój poród . Wtedy po raz pierwszy naprawdę zaczęłam o tym myśleć. Wcześniej nigdy nie analizowałam przebiegu porodów, nie układałam sobie w głowie scenariusza przebiegu mojego. Pobyt w szpitalu mijał spokojnie, aż do czwartkowego popołudnia. Właśnie wtedy się zaczęło... W toalecie zauważyłam różową wydzielinę. Od razu zgłosiłam ten fakt pielęgniarce, która przekazała tą informację lekarzowi dyżurującemu. Po popołudniowym obchodzie zostałam zbadana. Pan doktor stwierdził, że wody zaczęły się sączyć i przeniósł mnie na salę przedporodową. Leżałam tam sama, nie mogąc zebrać myśli. Zastanawiałam się: "Co dalej?" To pytanie prześladowało mnie nieustannie. Nie musiałam długo czekać na odpowiedź Wieczorem pojawiły się bóle , a na sali obok mnie, pojawiły się dwie inne...
Zaczęło się 5 min po północy 16 maja 2014 r. Dokładnie tak, jak przewidział lekarz po pierwszym badaniu – trafił idealnie z terminem porodu. Ledwie zasnąłem, gdy nagle żona obudziła mnie, mówiąc: „Misiu, to chyba już”. W półśnie zapytałem: „A co odeszły ci wody ?”. Po czym żona stwierdziła: „Chyba tak!”. Odpowiedziałem: „No to chyba jedziemy”. Czekanie w domu Poszedłem wypić kawę, a żona poszła pod prysznic. Później dopakowała do torby kilka potrzebnych rzeczy. Trwało to w sumie około trzydziestu minut. Cierpliwie na nią czekałem. Gdy wreszcie była gotowa, zaniosłem bagaże do auta. Pogoda była straszna – lało jak z cebra, a do szpitala było jakieś 40 minut drogi (żona ubzdurała sobie, że akurat ten najdalej położony jest najlepszy, choć po drodze jest 15 innych szpitali!). Gdy żona, była już w samochodzie, ruszyłem. Mieszkamy przy wąskiej jednokierunkowej ulicy, musiałem jechać tyłem. Miałem ograniczoną widoczność, a stojąca przy ulicy latarnia nie chciała się przesunąć... Przetarłem ją lusterkiem (jej nic się nie stało, stoi do dziś, natomiast na lusterku są delikatne zadrapania). Czekanie na izbie przyjęć Jadąc do szpitala, liczyliśmy, co ile są skurcze, a że droga była długa, zaczęliśmy od 8 minut, a skończyliśmy na 3 minutach. Myśleliśmy, że to już blisko. Jednak po wejściu do szpitala zaczęła się procedura rejestracji. Żona poszła na badania, a ja czekałem. Kazano mi się przebrać, więc się przebrałem. I czekałem. Co jakiś czas widziałem za szybą przelatującą żonę. I czekałem. Czekałem, czekałem, czekałem. Tak minęła mi godzina. Bałem się, że żona urodziła, a mnie przy tym nie było. Nagle wyszła na korytarz i powiedziała: „Misiu, bierz torbę, idziemy tam do pokoju”. Jak tragarz z ruskiego bazaru, wziąłem torbę żony, która była tak ciężka, jakby mieściło się w niej 15 worków cementu...
Moja historia zaczyna się półtora miesiąca po ślubie, kiedy to zaniepokojona spóźniającym się okresem poszłam do ginekologa. Okazało się, że jestem w ciąży i to już trzeci tydzień. Nie staraliśmy się z mężem o dziecko, ani nie planowaliśmy powiększania rodziny do czasu, aż będziemy mieć swój dom. Dlatego w pierwszych chwili przeżyliśmy szok, który stopniowo ustępował radości. Cały czas zmęczona Całą ciążę znosiłam bardzo źle . Przez pierwsze pięć miesięcy męczyły mnie wymioty. Wielu potraw nie mogłam jeść, a nawet ich wąchać, bo od razu zbierało mi się na mdłości. Byłam cały czas zmęczona, spałam po kilkanaście godzin na dobę, a mimo to nie czułam się wypoczęta. Mimo złego samopoczucia nie przestałam chodzić do pracy, bo wiedziałam, że nie jest to mile widziane i bałam się o swoją posadę. Mąż wyjeżdżał za granicę, ale starał się mnie wspierać, jak tylko potrafił. Ja starałam się o siebie dbać, zażywałam witaminy zalecane przez ginekologa prowadzącego moją ciążę. Dziecko rozwijało się prawidłowo, a ja przybierałam na wadze 1 kg na miesiąc, a mój brzuch rósł w oczach. Bez wymiotów, ale z kaszlem W szóstym miesiącu wymioty ustąpiły. Mdłości zdarzały mi się już tylko sporadycznie. Brzuch się nadal powiększał, a synek rozwijał się prawidłowo. Za to ja złapałam przeziębienie, które przerodziło się w zapalenie oskrzeli. Dostałam dwa antybiotyki i przeleżałam w łóżku dwa tygodnie, aż wreszcie wydobrzałam. Z początkiem ósmego miesiąca ciąży poprosiłam ginekologa o chorobowe. Nie chciałam już chodzić do pracy, bo z brzuchem ledwo mieściłam się między siedzeniem a kierownicą. Bałam się, że mogłabym narazić moje maleństwo na jakieś niebezpieczeństwo przy np. ostrym hamowaniu, więc wolałam siedzieć w domu. Na wizyty i badania od tej pory woziła mnie moja siostra, lub mąż, gdy był w...
