Powrót do pracy

Być może zostanę przez niektórych uznana za dziwaczkę, ale zdecydowanie różnię się od innych, znanych mi kobiet. Zastanawiam się, czy w ogóle mam coś takiego, jak instynkt macierzyński ? Chyba jednak nie. Może dlatego, że jestem jedynaczką i zawsze miałam słaby kontakt z rówieśnikami. Nie chodziłam też do przedszkola, ponieważ moi rodzice uznali, że lepiej mi będzie w domu z babcią.   Chciałam być jak moja mama... zadbana, spełniona zawodowo W szkole nie miałam żadnej koleżanki, bo dziewczynki znały się jeszcze z przedszkola, a ja byłam obca. Nigdy nie miałam też przyjaciółki od serca czy chłopaka. Dopiero na studiach poznałam Michała, z którym połączyło mnie coś więcej. Czy to była miłość, nie wiem... W każdym razie Michał wyznawał mi swoje uczucie, a ja też mówiłam, że go kocham. Gdy jednak wszystko się rozpadło, nie tylko nie rozpaczałam, ale nawet specjalnie nie przeżywałam tego rozstania. W każdym razie Michał uczynił mnie kobietą, za co mu jestem wdzięczna, ponieważ chciałam mieć to już za sobą. Nie zamierzałam zbyt szybko zakładać rodziny , a już na pewno mieć dzieci. W formach antykoncepcji byłam doskonale zorientowana, trochę czytałam, trochę podpytałam mamę. Pieniądze nie stanowiły dla mnie problemu, więc ewentualny temat niechcianej ciąży też dla mnie nie istniał. Zdecydowanie nie widziałam siebie w roli matki i żony . Stawiałam na karierę zawodową albo naukową. Chciałam trochę skorzystać z życia, a nie od razu przeistoczyć się w kurę domową. Wzór stanowiła dla mnie mama. W młodości zawsze była kobietą zadbaną, nigdy nie wyszła z domu bez makijażu i odpowiedniej fryzury. Podziwiałam ją za to, a wiele osób zazdrościło mi takiej ładnej mamy. Chciałam pójść w jej ślady.  Czytaj także: Prawdziwe historie: Czasem warto zaufać.   Najpierw luźne związki a potem mąż i dzieci Rozpoczęłam...

          Jeszcze w szpitalu, tuż po porodzie, Ewa prosiła zaprzyjaźnioną pielęgniarkę o pomoc w szukaniu niani. Wiedziała, że znalezienie opiekunki nie jest łatwe. Gdy dostała wiadomość, że świetna niania już niedługo sprowadzi się do Warszawy, postanowiła na nią cierpliwie poczekać. I dobrze zrobiła, bo pani Janina od razu jej się spodobała. – Ujęła mnie swoim ciepłem i tym, że na spotkanie przyszła z wnuczką. I z zaangażowaniem mówiła o dziewczynce, którą opiekowała się wcześniej – opowiada Ewa. – Poczułam, że mogę powierzyć jej moją córeczkę. Dziś dwuipółletnia Honoratka traktuje panią Janinę jak przyszywaną babcię. – Nie mamy problemów z porannymi rozstaniami – mówi Ewa. Już o siódmej rano Honoratka siada u babci Jasi na kolanach. – Dostaję buziaka na pożegnanie – uśmiecha się Ewa. A niania z Honoratką planują, dokąd pójdą dziś na spacer. Zaufać intuicji Mniej szczęścia miała Beata. Na poszukiwania miała trzy miesiące. Pierwsza niania bez uprzedzenia wyjechała za granicę. Został jej wtedy miesiąc do powrotu do pracy. Wspólnie z mężem rozwiesili ogłoszenia na okolicznych przystankach autobusowych. Odpowiedziało dwanaście pań. – Były różne – śmieje się Beata. – Jedna oglądała widoki z balkonu, inna mówiła tylko o zapłacie, a w ogóle nie zainteresowała się dzieckiem. A kolejna… po prostu nieładnie pachniała. Trzynasta (nomen omen) była pani Hania. Spodobała się i Beacie, i… Mikołajowi. Od razu wyciągnął do niej rączki. Referencje nie były potrzebne, Beata zaufała intuicji. – Ciocia Hania przytulała małego, dużo o niego pytała. Czułam, że jest w porządku. Przez kilka dni jednak sprawdzałam, jaki ma kontakt z Mikołajem – opowiada Beata. Teraz, gdy chłopczyk ma ponad dwa latka, spędzają ze sobą niemal...

  Po urlopie macierzyńskim szybko musiałam wrócić do pracy i moją córką zajęła się niania. Moje zniknięcie nie zrobiło na Paulince większego wrażenia. Niania jest bardzo miła i dobrze zajmuje się dzieckiem. Jednak teraz, gdy Paulina ma rok i cztery miesiące, zaczęło się dziać coś dziwnego. Moja córka płacze, gdy wychodzę, a gdy jestem w domu, chce być tylko ze mną. Koleżanka poucza mnie, że nie powinnam ulegać małej i po prostu zostawiać ją płaczącą w drugim pokoju. Sama nie wiem co robić. Nie widzę niczego dziwnego w zachowaniu Paulinki. Myślę, że po prostu pozostaje ona w bardzo silnym emocjonalnym związku z Panią, więc potrzebuje dużo ciepła i zwykłego codziennego kontaktu z mamą. Musiała Pani szybko wrócić do pracy, tymczasem wczesne rozstania są dla malutkiego dziecka trudne i zazwyczaj okupione większym, choć na pozór niewidocznym stresem, mogą stanowić przyczynę lęków w przyszłości. Może córka podświadomie obawia się utraty mamy? A może czegoś się przestraszyła podczas Pani nieobecności, a nie było przy niej mamy, która ukoiłaby lęk, i dziewczynka teraz pilnuje, by najważniejsza dla niej osoba znów nie zniknęła. Rady koleżanki są niewłaściwe. Postępując zgodnie z nimi, można jedynie zachwiać w dziecku poczucie bezpieczeństwa. Na pewno serce podpowiada Pani inne rozwiązanie. Można uczyć córeczkę samodzielnej zabawy, ale trzeba to robić bardzo delikatnie, przy pełnej akceptacji z jej strony. Na początek mogą to być zabawy w chowanego, lub inne wymagające chwilowych rozstań. Trzeba też do tych zabaw wprowadzić osobę trzecią – tatę lub babcię, a także zapraszać do domu inne dzieci. Przypuszczam, że już niedługo lęk przed rozstaniem z Panią ulegnie złagodzeniu. Odpowiada: Krystyna Zielińska, psycholog.