„Pozwalam dziecku sikać do morza. Założę się, że nie jestem jedyna!” [LIST DO REDAKCJI]

Adama poznałam w liceum. Przez całą pierwszą klasę tylko do niego wzdychałam. W drugiej pocztą pantoflową dotarła do mnie wiadomość, że i ja się mu podobam. Nie wyobrażałam sobie większego szczęścia! Planowaliśmy po maturze wyjechać, zamieszkać w mieszkaniu studenckim i żyć pełnią życia, napędzani miłością i ambitnymi planami. On miał iść na medycynę, a ja na sinologię, bo miałam talent do języków.   Tymczasem jeszcze przed studniówką okazało się, że jestem w ciąży.   – Zrujnowałaś mi życie! Miałem zostać lekarzem, a teraz co?! – krzyczał Adam.   Ożenił się ze mną, bo „tak wypadało”. Nasze rodziny urządziły nam skromne wesele, a pan młody upił się jeszcze przed północą, bełkotliwie tłumacząc gościom i rodzinie, że jego życie jest skończone. Czułam się nieszczęśliwa w tym małżeństwie  Kiedy urodził się Nikodem, Adam i ja nie potrafiliśmy już rozmawiać normalnie. On mnie obwiniał o wszystko. Ja czasem krzyczałam, częściej płakałam. Bałam się, że Adam przeniesie swój żal i rozgoryczenie na dziecko, lecz tak się nie stało. Od początku czule i bez oporów zajmował się synkiem. Mieli świetny kontakt.  – Nikodem, ubieraj się, idziemy na rolki! – wydawał komendę, i nasz pięcioletni synek z piskiem radości biegł do przedpokoju. Chodzili też razem na basen, Adam opowiadał mu o zwierzętach i grał z nim w warcaby, a potem w szachy. Do mnie odnosił się okropnie, ale był naprawdę dobrym ojcem.    Cieszyło mnie to, bo ja nie miałam cierpliwości do naszego niezwykle energicznego dziecka, zadającego tysiące pytań. Często dopadało mnie poczucie winy, że jestem złą matką, bo nie miałam siły spędzać kilku godzin na lodowisku, a dociekliwe pytania synka zbywałam zniecierpliwionym „Zapytaj tatę”. Usprawiedliwiałam się sama przed sobą, że w wymuszonym małżeństwie jestem...

Rano, aż do pierwszej kawy jestem nieprzytomna. Najlepiej się do mnie nie odzywać, bo i tak nic nie przyswajam… Biorę prysznic, ubieram się, wstawiam mleko i czajnik z wodą na gaz, a potem czekam na gwizdek. Muszę go natychmiast wyłączyć, żeby dzieciaki jeszcze pospały, zanim ja się naprawdę obudzę.   Patrycja ma pięć lat i jest strasznym śpiochem. Wyciągam ją z łóżka nieprzytomną, dopiero w łazience otwiera oczy i natychmiast zaczyna marudzić, że nie chce do przedszkola, że ją boli brzuszek albo gardło, i tak się maże, maże, dopóki nie wyjdziemy z domu. Nieraz jestem cała spocona, zanim ją ubiorę, jakoś uruchomię i doprowadzę do pionu. Na szczęście Boguś to dobry i spokojny chłopaczek. Z nim nie ma żadnego kłopotu. Alimenty, które dostaję, to jakiś żart Wiem, że takie małe dzieci powinny pospać dłużej, ale co ja mam zrobić, kiedy pracę zaczynam od siódmej, a mój zakład znajduje się na krańcach miasta? Zanim tam dojadę, muszę Patrycję odtransportować do przedszkola, a Bogusia do żłobka. Jedno i drugie w dwóch różnych punktach, ale i tak dziękuję losowi, że mi się udało i że przyjęli dzieci, bo inaczej nie wiem, co by było. Zadecydowało to, że jestem samotną matką i że nie prosiłam na wejściu o żadne zniżki w opłatach ani dofinansowania. Płacę, ile każą, no ale żeby płacić, trzeba zarabiać!   Na Patrycję mam alimenty, tylko bardzo małe, bo jej tata zarabia grosze, przynajmniej tak zeznaje w sądzie i takie przedstawia zaświadczenia. Ma zresztą inną rodzinę i tam też są dzieci, więc postanowiłam, że nie będę tym innym dzieciom od ust odejmować, żeby nakarmić swoje. Jak go poznałam, już był żonaty, ale mi wmówił, że to była pomyłka i że go z żoną nic nie łączy. Potem się okazało, że łączy i to bardzo, bo Patrycja i jego legalna córka przyszły na świat prawie w tym samym terminie…   Patrycja...

– Zdechnij wreszcie, ty stara krowo! – wykrzyczała. Ma zaledwie 13 lat, a ubiera się i maluje jak dorosła kobieta. Zaczęła palić w domu papierosy, parę razy wróciła pijana, nigdy nie mówi, dokąd idzie i kiedy wróci… – Ulka – proszę. – Opamiętaj się. Ze mną jest coraz gorzej… Nie mam siły, żeby cię przypilnować, a ty robisz coraz większe głupoty! Kiedy ostatnio byłaś w szkole? Wychowawczyni dzwoni z pretensjami… – Niech się goni! – odpowiada. – Ty też mi dupy nie zawracaj. Wszyscy się gońcie… I daj mi wreszcie na fajki! Ula jest moją jedynaczką Miałam trzydziestkę z okładem, kiedy zaszłam w ciążę z facetem, który przywiózł mi lodówkę. Nie chciał jej wnieść na piętro, rzucał się, że ma niezapłacone za taką usługę i że zostawi mi tę wielgaśną i potwornie przecież ciężką pakę przed blokiem. Dopiero, kiedy puściłam oko, że jak zatarga tę lodówkę chociaż do windy, nie będzie miał krzywdy, spuścił z tonu i się dogadaliśmy. Po zmianie przyjechał na kielicha… Zjedliśmy parówki na gorąco, grzybki w marynacie i klopsy z obiadu, po czym wylądowaliśmy w łóżku. Taka była umowa… Już po wszystkim naprawił mi obluzowany kontakt, tę lodówkę ustawił i wypoziomował, a jeszcze potem zmajstrował mi dzieciaka, chociaż mówiłam, żeby uważał. Od tamtej pory nigdy więcej go nie widziałam Kiedy się pokapowałam, że jestem w ciąży pojechałam tam, gdzie wtedy pracował. To był mały sklepik handlujący przechodzonymi towarami przywożonymi głównie z Niemiec. Za grosze można było tam kupić sprzęt AGD, RTV, meble, ciuchy, zabawki i inne duperele. Właściciel się chyba domyślał, dlaczego szukam tego konwojenta, może nawet nie byłam pierwsza? Jednak nic mi nie powiedział. – Chyba taki się tu kręcił dzień czy dwa, ale szybko wybył – tłumaczył. – Za mało kasy mu było albo miał...