Gdy miłość kwitła i z dnia na dzień poznawaliśmy się z partnerem coraz lepiej, podjęliśmy wspólną i przemyślaną decyzję dotyczącą posiadania dzieci. W naszym związku wiele się działo i dobrego, i burzliwego. Ja (jak to kobieta) od dawna pragnęłam dziecka, ale nie naciskałam. Przez długi czas był to temat tabu.
Polecamy: Późne rodzicielstwo - moda czy konieczność?
Wreszcie po wielu kłótniach i trudnych kompromisach podjęliśmy decyzję, że chcemy mieć dzidziusia. Rozpoczęły się starania o dziecko. Długo by pisać, jaką ciężką i mozolną drogę przeszliśmy oboje, ale czego nie robi się w imię miłości. Nasze starania trwały rok, w głębi duszy obawiałam się, że z którymś z nas jest „coś nie tak”, ale bałam się pójść do lekarza. I tak staraliśmy się dalej...
Przeczytaj: Kiedy kobieta jest płodna
Pięknego zimowego dnia zdałam sobie sprawę z tego, że mój okres albo się spóźnia, albo bawi się ze mną w ciuciubabkę. Nie pomyślałam, że mogłabym być w ciąży. Jednak dla spokoju duszy kupiłam test ciążowy i okazało się, że wynik jest pozytywny. Nie mogłam w to uwierzyć. Cieszyłam się, a łzy płynęły mi po policzkach jak szalone. Od razu powiedziałam o ciąży partnerowi. Z decyzją, aby powiedzieć rodzinie, czekaliśmy aż do badania ginekologicznego, żeby nie zapeszyć.
Ciąża upłynęła bez zarzutu, aż do 7. miesiąca, kiedy okazało się, że szyjka macicy się skróciła i mam rozwarcie. Całe szczęście, że dzidziuś wytrzymał do terminu. Musiałam się bardzo oszczędzać – praktycznie nie wychodziłam z łóżka. Akcja porodowa zaczęła się nagle. Znów pojawiły się komplikacje, przerażenie, łzy i ten okropny strach o dziecko... Okazało się, że bobas ułożył swoją główkę na barku i podczas porodu zaklinował się. Po wielu godzinach męczarni na sali porodowej trzymałam w objęciach naszego syna.
Poród co prawda był ciężki dla dzidziusia, miał ogromnego krwiaka na główce, wyglądało to strasznie, ale dziś nie widać po nim ani śladu. Teraz (już nie z partnerem, a z mężem) wychowujemy wspaniałego 15-miesięcznego synka i zaczynamy już myśleć o drugim bobasku. Bo przecież jednemu dziecku jest smutno. A my jako szczęśliwi rodzice staramy się uchylić nieba naszemu maluchowi. Dziś o złych wspomnieniach i długich staraniach o dziecko nawet nie rozmawiamy, złe chwile odeszły w zapomnienie, a my żyjemy przyszłością i oczywiście, nie dopuścimy do tego, aby nasz synek był jedynakiem. Marzy nam się córeczka, ale najważniejsze jest to, aby dziecko było zdrowe i szczęśliwe, a przede wszystkim kochane. Mamy w sobie tyle miłości, że moglibyśmy przekazać ją każdemu dziecku na świecie. O kolejne dziecko będziemy starać się aż do skutku.
Praca nadesłana przez Annę Nawarę na konkurs: Udało się! Jesteśmy rodzicami!
Polecamy: Czy jesteś gotowa na drugie dziecko? - test
Rabat -20% przy zakupach produktów za min. 99 zł. Rabat -25% przy zakupach za min. 299 zł. Rabat nalicza się po wpisaniu kodu promocyjnego: CLARINS2024. Rabat nie dotyczy produktów z linii Precious. Kod promocyjny działa do 25.04.2024 do godz. 7:00. Szczegóły na stronie www.
Rabat 50% na drugi produkt w niższej cenie. Obejmuje wybrany asortyment dostępny w sklepach stacjonarnych, outletach, wybranych sklepach partnerskich i na pl.triumph.com. Oferta nie łączy się z innymi promocjami. Szczegóły u sprzedawcy i na stronie www.
Rabat nalicza się automatycznie w koszyku. Oferta dostępna na aniakruk.pl. Promocja obowiązuje na prawie całą ofertę, z wyjątkiem produktów przecenionych, kart podarunkowych i zestawów. Szczegóły na stronie.
Rabat na cały asortyment dostępny w sklepach stacjonarnych i na e-clarena.eu. Promocja obowiązuje dla zamówień powyżej 100zł oraz obejmuje produkty nieprzecenione. Szczegóły u sprzedawcy i na stronie.
Rabat 20% na kolczyki oraz akcesoria przy zakupach za min. 299 zł. Rabat 20% na zegarki do 8 000 zł. Szczegóły w salonach i na wkruk.pl
Moją historię zacznę od tego, że o mojej ciąży nie wiedział nikt, oprócz "współwinnego", czyli mojego narzeczonego - Rafała. Brzuszka praktycznie w ogóle nie było widać. Być może rodzice i przyszli teściowie snuli jakieś domysły, ale się z nami nimi nie dzielili. Czy to już poród? Pewnego dnia, miesiąc przed wyznaczonym terminem porodu , znalazłam się w szpitalu. Byłam zaskoczona i przerażona. Było zdecydowanie za wcześnie na poród , więc kazałam narzeczonemu jechać do pracy. Później przyznał, że nie pamięta, jak tam dojechał, bo przez całą drogę zastanawiał się, czy to możliwe, że urodzę miesiąc przed czasem . Po paru godzinach i wielu badaniach okazało się, że to jednak poród , że nasz dzidziuś chce już być z nami. Zadzwoniłam więc po narzeczonego, prosząc by przyjechał. Powiadomiłam też moich rodziców o niespodziance, jaką im szykujemy. Możecie sobie wyobrazić ich reakcję, gdy usłyszeli, że rodzi się ich wnuk , że zostaną rodzicami! Później powiedzieli, że to był ich najszczęśliwszy dzień w życiu. W samą porę... ja rodzę! Rafał pojawił się w szpitalu w momencie, kiedy skurcze były już co minutę i nieziemsko bolały, ale dzielnie trwał przy mnie i sam zawiózł mnie na porodówkę , mocno trzymając się wózka. Jego mina nie zmieniła się nawet wtedy, gdy weszłam na porodowe łóżko i krzyczałam coraz głośniej z bólu. Zaciskał zęby i starał się panować nad emocjami. Był cały spocony i drżał. Gdy mnie przytulał, czułam jak bardzo się denerwuje, jak szybko wali mu serducho. Położna dała mi znać, że mogę przeć . W oczach Rafała pojawiły się łzy, były oznaką jego bezsilności, żalu, że nie jest w stanie mi pomóc. Ale pomagał mi, choć wtedy tego nie wiedział. Jego obecność była dla mnie bardzo ważna i do tej pory mu o tym przypominam. Trzymał mnie mocno za rękę i powtarzał tylko, że będzie...
Nie było żadnych objawów - żadnych mdłości, drażliwości na jakieś zapachy ani dziwnych zachcianek. Ba! Nawet w dniach spodziewanej miesiączki (aczkolwiek nie była ona nigdy zbyt regularna) pojawiało się lekkie krwawienie i jedynie to, że było tak skąpe, było powodem mojej wizyty u lekarza. Wybrałam się do swojego ginekologa. Krótki wywiad, rozebrałam się do badania USG. Po chwili usłyszałam: " Jest pani w ciąży; to 21. tydzień. Czy chce pani znać płeć? ". Myślałam, że zemdleję z wrażenia. Słowa wypowiedziane przez lekarza dudniły w mojej głowie, jak echo. Zaczęłam zadawać mnóstwo pytań: " Czy wszystko w porządku z dzieckiem? ", "Co teraz?", "Co mam zrobić?", "Czy dziecku nic nie będzie skoro tak intensywnie ćwiczyłam?". Na szczęście wszystko było w porządku, mój dzielny chłopiec (oczywiście od razu chciałam znać płeć dziecka ) rozwijał się prawidłowo, a nie miał łatwo! Teraz trzeba było szybciutko zrobić wszystkie badania, więc od razu w przychodni załatwiłam tyle ile się dało. Rozpraszał mnie tylko ciągle wibrujący telefon w kieszeni. Mój mąż wydzwaniał zniecierpliwiony , ponieważ czekał w samochodzie przed przychodnią i nie miał bladego pojęcia, jaką mam dla niego niespodziankę. Gdy wyszłam z przychodni, rozpłakałam się, bo dopiero teraz do mnie dotarło, co się wydarzyło. Mąż był przerażony, nie wiedział, co się dzieje. Przez łzy wydukałam cichutko "Jestem w ciąży". Jeszcze nigdy nie widziałam go tak szczęśliwego! Ponad połowa ciąży była już za nami Szybciutko zrobiliśmy zakupy dla maleństwa. Gdy byłam w 25. tygodniu ciąży, nasz synek miał już dosłownie wszystko. Teraz odliczaliśmy już tylko dni do porodu. Wieczorem 5 września 2014 r. - dwa dni po terminie - zaczęły się skurcze . Szybciutko wskoczyłam do wanny, aby się upewnić, czy to na pewno "te" skurcze. Zdecydowanie nasiliły się w kąpieli. Ból...
To dla tej kruszynki potrafią zmienić swoje życie i choć czasem są zmęczeni i trochę narzekają, to radości i uroków rodzicielstwa nie można niczym zastąpić i już nigdy i nikomu nie oddaliby swojego maleństwa. Dwie kreski My z mężem bardzo pragnęliśmy dziecka , ale niestety los był przeciw nam. Były chwile zwątpienia, trwało to długo, ale wreszcie się udało. Oboje z mężem siedzieliśmy i wpatrywaliśmy się w głuchej ciszy w test ciążowy. Nie mogłam uwierzyć, że widzę dwie kreski i pytałam ze sto razy męża, czy on też je widzi, czy to nie jest tylko wytwór mojej wyobraźni. Nie! On też widział te dwie wymarzone kreski! Z euforii nie mogliśmy znaleźć sobie miejsca w domu, a potem ciężko było zasnąć. Siedzieliśmy przytuleni mocno do siebie i nie mogliśmy uwierzyć w ten cud . Nasz mały cud. Miłość w oczach mojego męża Jeszcze tego samego dnia umówiłam się do ginekologa , by mieć pewność, że test nie kłamie. Data wizyty wypadała w naszą rocznicę ślubu. Gdy doktor rozpoczął badanie USG byliśmy bardzo podekscytowani. Nagle usłyszeliśmy bicie serca i pan doktor pokazał nam to malutkie serduszko na ekranie. Z moich oczu poleciały łzy szczęścia, a mąż z radości uściskał lekarza. Nigdy nie zapomnę tego dnia, tych emocji, tego szczęścia, tej miłości w oczach mojego męża. To była najpiękniejsza rocznica ślubu i najcudowniejszy prezent, jaki można sobie wymarzyć . Nie mogę się doczekać, by cię zobaczyć Brzuszek rósł, maluszek rozwijał się prawidłowo . Mąż uczestniczył we wszystkich wizytach lekarskich w czasie ciąży. Dbał o nas, jak tylko mógł. Nawet pożyczył od babci stetoskop, by słuchać bicia serca naszego maleństwa. Głaskał czule mój brzuszek i mówił do dzidziusia, jak bardzo się cieszy na jego narodziny i jak się nie może już doczekać, by go zobaczyć. To chłopczyk Z czasem chcieliśmy...
