Moja historia o trudnych początkach poczęcia dziecka nie będzie o nieudanych próbach in vitro, poronieniach, lekarskich przeciwwskazaniach i innych przeciwnościach losu. Sama wiele razy (ze łzami w oczach) czytałam posty zamieszczone gdzieś na forum o kobietach, które nie potrafią poradzić sobie z utratą nienarodzonego dziecka. Jak zachować ma się matka, która w euforii patrzy na dwie wyraźne kreski na teście ciążowym, a po kilku tygodniach lekarz oznajmia, że płód obumarł? Nie ma dziecka. Jak opisać tęsknotę za kimś, kogo nawet nie widziało się na oczy... ale można było poczuć, że jest w środku. Jak?
Przeczytaj: Poronienie samoistne
Nie. Nie będę o tym pisać. Wolę opowiedzieć o tym, jak wieść o mojej ciąży i samo urodzenie dziecka zmieniło życie moje i męża. Poznaliśmy się przypadkiem. On przyjeżdżał do rodziny, a ja mieszkałam w sąsiedztwie. Teraz myślę, że prędzej czy później i tak byśmy na siebie trafili. Los chciał, że akurat w tamtym momencie, kiedy kończyłam liceum, nie bardzo wiedziałam, co mam dalej zrobić ze swoim życiem – pojawił się on. Miał jasno wyznaczone cele w życiu, marzenia, do których skrupulatnie zmierzał. Jednym z nich była rodzina, a w niej dzieci. Moje marzenia były inne. Ślub wzięliśmy po 2 latach znajomości. W kolejnych miesiącach było bardzo ciężko. Było kilka nieudanych prób odejścia z mojej strony, kłótnie, kłamstwa, nie ciche dni lecz całe tygodnie, częste wyjazdy do rodziców, u których zawsze znalazłam wsparcie. Byłam pewna, że nasz związek nie ma sensu, oboje nie potrafiliśmy porozumieć się ze sobą bez awantur, obarczania się wzajemnie winą.
Jednak mąż nigdy nie pozwolił mi odejść. Za każdym razem, kiedy mówiłam, że to koniec, on powtarzał: „Nie po to przysięgaliśmy przed Bogiem, by teraz rozejść się z powodu braku tematów do rozmów”. Dla niego to był brak tematów, dla mnie posiadanie całkiem innego zdania w prawie każdej kwestii życia. Jednak między nami paliła się jeszcze iskierka, której żadne z nas definitywnie nie chciało zgasić.
Postanowiliśmy, że oboje weźmiemy urlop i wyjedziemy gdzieś razem na dwa tygodnie, a po tym czasie zdecydujemy, co dalej. Po miesiącu od wyjazdu zrobiłam test ciążowy, ot tak, bo siostra kupiła 3. Już na pierwszym wyszły jej dwie grube kreski, na drugim także. Trzeci oddała mnie. U mnie także – 2 wyraźne, czerwone kreski. Szybko pobiegłam do apteki , a w myślach powtarzałam: „Tylko nie to, nie teraz”. Kupiłam kolejny test. Wyszło to samo. Pozostało mi tylko cieszyć się, że będę mamą, nieważne czy z mężem, czy bez niego.
Gdy byłam w ciąży, mąż starał się, by niczego mi nie brakowało - chodził do apteki, kupował witaminy, sam zaprojektował pokoik, pomalował ściany, kupił śliczne mebelki. Nie znałam go od tej strony, zaimponował mi. W ostatnim dniu słonecznego maja urodziłam owoc naszej próby pogodzenia się ze sobą. Mąż był przy porodzie, choć wcale o to nie prosiłam. Pomagał mi oddychać, masował plecy. Przez cały czas (czyli kilka godzin) trzymał mnie za rękę i mówił: „Jeszcze trochę, dasz radę, kocham cię”, a ja mimo bólu nie wierzyłam, że mówi mi to osoba, z którą jeszcze kilka miesięcy temu chciałam się rozstać. A kiedy przeciął pępowinę, dumnym, ale nieco przestraszonym głosem oznajmił: „Udało się! Jesteśmy rodzicami!”
Ta ciąża była nam potrzebna. Ja spełniłam marzenie męża o rodzinie, a on pokazał, że jest odpowiedzialny, opiekuńczy, czuły. Odkąd mamy synka, w naszym domu panuje sielanka. Gdybyśmy rozstali się po tym „ugodowym urlopie”, teraz bardzo żałowalibyśmy tej decyzji. Udało nam się zostać rodzicami i udało nam się uratować nasz związek. Warto było dać sobie jeszcze jedną szansę.
Praca nadesłana przez Ewelinę Żurawską na konkurs: Udało się! Jesteśmy rodzicami!
On elegancki, wymuskany robi karierę, zarabia kasę. Ona – zmęczona, zaniedbana kura domowa – dba o niego i dzieci… To nie jest streszczenie telenoweli, to jest moje życie! Jeszcze do niedawna, czyli zanim mój mąż dostał pracę w dużej korporacji, mogłam uznać swoje małżeństwo za bardzo udane. Karol był czułym, kochającym mężem, troszczył się o dom i dzieci. Teraz koncentruje się już tylko na zarabianiu pieniędzy i na swoich potrzebach… Mąż zaproponował, bym została w domu Moja kariera zawodowa zakończyła się po drugiej ciąży. Nie planowałam tego, tak wyszło. Pamiętam, że zaraz po urlopie macierzyńskim na młodszą córkę zamierzałam wrócić do pracy. Traf chciał, iż właśnie wtedy Karol dostał tę nową posadę: odpowiedzialną, absorbującą, no i świetnie płatną. Ja od obrony pracy licencjackiej byłam sekretarką w biurze rachunkowym i zarabiałam naprawdę niewiele. Kiedy więc mąż zaproponował, abym zrezygnowała ze swojej niby kariery (tak ją nazwał) na rzecz domu i dzieci – zgodziłam się z radością. Moim żywiołem jest dom, jego – praca Odtąd dni mijały mi w rytmie gotowania, prania, sprzątania, zakupów i spacerów z dziećmi. Czasu dla siebie właściwie nie miewałam. Po całym dniu, kiedy mąż wracał z pracy i przez chwilę bawił się z dziewczynkami, ja prędko przygotowywałam dla niego kolację. Potem codzienny rytuał kąpieli i czytania książek przed zaśnięciem. Trochę luzu miałam dopiero grubo po dwudziestej , a i to rzadko, bo czekały jeszcze na mnie sterty rzeczy do uprasowania. Czasem, gdy wreszcie odstawiałam żelazko i siadałam, żeby spokojnie napić się herbaty i poczytać książkę lub obejrzeć jakiś film, zasypiałam już po kilku minutach. Uwagę Karola w prawie stu procentach pochłaniała nowa praca, a przychodził do domu o wiele później niż poprzednio. Nawet w weekendy ciągle wyjeżdżał –...
Wszystko zaczęło się w listopadzie. Mieszkałam wtedy jeszcze z przyjaciółką w wynajętym mieszkaniu w Warszawie. Zawsze miałam bardzo regularne miesiączki , tym razem okres się spóźniał, więc kupiłam w aptece test ciążowy . Zgodnie z instrukcją najbardziej rzetelny wynik, to ten z porannego moczu, więc postanowiłam poczekać do rana. Obudziłam się już przed piątą. Moja przyjaciółka to straszny śpioch, ale powiedziała, że jeśli będą dwie kreski natychmiast mam ją obudzić. Chyba domyślacie się, tego dnia nie pospała. Sześciocentymetrowe szczęście Byłam zdumiona, szczęśliwa i przejęta, natychmiast zadzwoniłam do "stwórcy" naszego kiełkującego maleńkiego szczęścia. Radość przyszłego tatusia trudno opisać, był bardzo dumny. Kilka dni później razem wybraliśmy się do lekarza, wtedy pierwszy raz usłyszeliśmy bicie serduszka naszej kruszynki. Miała wtedy, pamiętam dokładnie, 6 cm. Wpatrywaliśmy się w zdjęcie USG , w ten mały okruszek, który tam było widać, a uśmiechy nie schodziły nam z twarzy. Po powrocie do domu chwaliliśmy się wszystkim tym naszym sześciocentymetrowym szczęściem. Postanowiłam, że dalej będę pracować, więc codziennie z moja odrobinką wstawałyśmy o szóstej rano do pracy. Nie było lekko. Mdłości , nie tylko poranne, dawały się we znaki. Kiedy byłam zupełnie wykończona, mój kochany mąż trzymał mnie za rękę i mówił, że to nasze najpiękniejsze chwile w życiu i że razem przez to przejdziemy. Kompletujemy garderobę dla małej księżniczki Mijał miesiąc za miesiącem nasza odrobinka zdrowo rosła i porządnie się gimnastykowała w moim brzuszku. Strasznie lubiłam te koziołki mojego skarba. Na trzeciej wizycie lekarz powiedział nam, że będziemy mieli córeczkę. Właściwie nie miało to dla nas większego znaczenia, czy zostaniemy rodzicami dziewczynki , czy chłopca, ale teraz już mogliśmy zacząć kompletować...
