Spędzaliśmy dwutygodniowe wakacje w Grecji. My zakochani, szczęśliwi, nad nami cudowne słońce... Jak co wieczór graliśmy w hotelu w różne gry. Wokół nas było dużo ludzi, bawiły się dzieci, był szum i zgiełk. Tym razem jednak wydarzyło się coś wyjątkowego. Nagle malutka dziewczynka jak zahipnotyzowana (wpatrzona w jeden punkt) przeszła przez calutki dziedziniec prosto do naszego stolika, chwyciła małą czerwoną kostkę, której używaliśmy akurat do gry i zapytała mojego chłopaka słodkim głosikiem: „Cio to?”. Ludzie byli zdumieni dlaczego podeszła właśnie do niego, jak to możliwe, że nic jej po drodze nie rozproszyło. Mój chłopak (twardy, niedostępny, zapatrzony we mnie i nasze beztroskie życie), nagle cały się rozpłynął. Dziewczynka skruszyła coś w jego sercu. Jego twarz przemieniała się z sekundy na sekundę. Widziałam na niej: niepewność, miłość, radość, ogromne szczęście. Na koniec jego mina znaczyła tylko jedno: „Chcę mieć dziecko”.
Przeczytaj: Narodziny ojca
Temat ucichł. Wróciliśmy z wakacji. Minęło parę miesięcy, aż któregoś poranka mój chłopak wyszeptał mi do ucha: „Kochanie, chcę mieć z tobą dziecko”. Przeszły mi ciarki po całym ciele. Przemyślałam sprawę jeszcze przez miesiąc i ... odważyłam się. Miałam wszystko zaplanowane: staramy się, zachodzę w ciążę i wszystko jest pięknie. Jednak życie pisze własne scenariusze. Po półrocznych bezskutecznych staraniach o ciążę postanowiłam skonsultować się z lekarzem. Na wyniki czekałam jak na wyrok. U mojego partnera wszystko OK. A u mnie? Problemem były hormony.
Sprawdź, jak rozpoznać zaburzenia hormonalne
Zaczęło się... jedne leki, drugie leki, trzecie leki, dezorientacja, zmiany nastroju, problemy z koordynacją ruchową. Co miesiąc robiłam test ciążowy, co miesiąc był negatywny i za każdym razem, czułam, jak narasta we mnie frustracja i złość. Mój partner tego nie rozumiał. Jedyne, co usłyszał od lekarza, to że ma „perfect spermę”.
Postanowiłam zmienić lekarza. Miałam dosyć faszerowania mnie lekami, po których strasznie się czułam, a efektów nie było.
„Dzień dobry, nie mogę zajść w ciążę od prawie roku, biorę następujące leki, oto kalendarz z miesiączkami” – to wszystko, co powiedziałam nowemu lekarzowi. „Proszę zaczekać, muszę się zastanowić" – odpowiedział, po czym pogrążył się w głębokim myśleniu, kiwając się na fotelu i patrząc w sufit. Po około minucie spojrzał na mnie i powiedział: „Już wiem. Te leki regulują ilość hormonu w cyklu dobowym, czyli nie zapobiegają jego wahaniu w chwili, gdy staracie się o dziecko. Proszę wziąć inną tabletkę, przyjmuje się tylko jedną na miesiąc, a poziom hormonu jest niski przez całe trzydzieści dni”. Nie wiedziałam, czy dzięki tej zmianie zajdę w ciążę, ale byłam szczęśliwa, że mogę odstawić leki, po których tak źle się czułam. Wychodząc, zapytałam lekarza, kiedy znowu mam się do niego zgłosić. Spokojnym i pewnym tonem odparł: „Z ciążą”. Uśmiechnęłam się promiennie, bo po raz pierwszy wizja zajścia w ciążę wydała mi się naprawdę realna.
Wzięłam przepisaną przez lekarza tabletkę. Tydzień później wypadały mi dni płodne. Kochaliśmy się dwa razy w odstępach dwudniowych. Cztery tygodnie później „zdałam” test ciążowy - pojawiły się bladoróżowe dwie kreski! Dziś mamy prześliczną ukochaną córeczkę. Zdrową, silną, mądrą. Powoli planujemy drugiego maluszka. Do dziś, wspominając czasem ze znajomymi ten trudny okres, powtarzam, że wszyscy biorą tabletki, by nie zachodzić w ciążę, ja musiałam wziąć swoją jedną tabletkę, by w nią zajść. Wyobraźcie sobie, jaka byłam szczęśliwa idąc do tego ginekologa, który widząc mnie zapewne pomyślał, że przychodzę z jakąś głupotą, a ja nic nie mówiłam, tylko położyłam mu wynik badania krwi potwierdzający ciążę.
Jestem wdzięczna losowi za mądrych lekarzy. Nie poddawajcie się, dziewczyny. Próbujcie do skutku i szukajcie swojego idealnego lekarza, który pomoże wam w tym, byście mogły powiedzieć: „Udało się! Jesteśmy rodzicami!”
Praca nadesłana przez Agnieszkę Mrozek na konkurs: Udało się! Jesteśmy rodzicami!
Chciałabym się podzielić z wami historią z mojego życia. Choć ma piękne zakończenie, to na początku nie była usłana różami. Z moim chłopakiem (teraz już mężem) byliśmy parą. Poznaliśmy się za sprawą portalu internetowego. Od słowa do słowa, od smsa do smsa, wreszcie doszło do pierwszego spotkania na żywo. Oboje wpadliśmy sobie w oko. Spotykaliśmy się długi czas, aż w końcu przed weselem siostry zostaliśmy parą. Zabawa była przednia. Złapałam welon, ukochany krawat. Czyżby przeznaczenie? Byłam z nim bardzo szczęśliwa. Kiedyś byłam z rodziną w centrum handlowym, niedaleko mojego miejsca zamieszkania. Była tam taka magiczna fontanna. Można było wrzucić monetę i wypowiedzieć życzenie (taka studnia życzeń). Możecie się tylko domyślić, co było wtedy moim największym marzeniem... Czy można wierzyć w skuteczność testów? Z ukochanym czas mijał szybko. Spotykaliśmy się niemal codziennie, zazwyczaj w godzinach wieczornych (ja jeszcze studiowałam, on pracował). Nadszedł dla nas ten cudowny moment, w którym zbliżyliśmy się do siebie. Bez ściemy czy impulsu, że to znajomość na jedną noc. Znaliśmy się, wiedzieliśmy, jakie mamy oczekiwania i pragnienia względem siebie. Kochałam i czułam się kochana. Najpiękniejszy aspekt, jaki czuć może młoda kobieta. Dni mijały jak zwykle, a mi spóźniał się okres. Myślałam, może z nerwów? Dla pewności zrobiłam test ciążowy . Brałam pod uwagę, że mogłam zajść w ciążę. Wynik: negatywny. Szczęście? A może rozczarowanie? Tego nie wiem... Chciałam mieć dziecko, wiedziałam, że ukochany to ten jedyny na całe życie. Lecz chciałam żyć w harmonii z Bogiem i wiedziałam, że urodzę dziecko wtedy, kiedy Bóg nim mnie obdarzy. Mijały kolejne dni, a miesiączki, jak nie było, tak nie było. Zrobiłam kolejny test, tym razem: "pozytywny". Serce biło mi jak oszalałe, nie wiedziałam, jak to zinterpretować....
Moja ciąża nie była planowana . Z moim partnerem, teraz już mężem, jesteśmy od sześciu lat, w tym małżeństwem od roku i trzech miesięcy. Różnie między nami bywa, jak w każdym związku. Nasze zabezpieczenie to było tzw. kalendarzyk małżeński . Miesiączkowałam regularnie, obliczałam sobie dni płodne i niepłodne. Udawało nam się przez 5 lat. Choć z perspektywy czasu myślę, że byłam nieodpowiedzialna. W lutym 2013 roku pomyliłam się w obliczeniu dni . Gdy się zorientowałam, czułam że zaszłam w ciążę. To może wydawać się głupie, ale tak było. Z mężem mieszkaliśmy oddzielnie – ja u moich rodziców, on u swoich. Jestem w ciąży Przyszedł dzień, w którym powinnam dostać okres . Wieczorem, wracając z pracy, podjechałam do apteki i kupiłam test. Nie mogłam dłużej czekać, byłam tak niecierpliwa, jak dziecko, które czeka na prezenty pod choinką. Zrobiłam test ciążowy i... nie wiem, czy jestem w ciąży. Na teście ta druga kreska potwierdzająca ciąże była mało widoczna. Zrobiłam drugi test, znów niejednoznaczny. Pokazałam go mojemu mężowi, ale on również nie był pewny. Postanowiłam pójść do lekarza , by upewnić się w 100%. To nie był najlepszy okres dla mnie. Mój chłopak nie chciał mieć dziecka, często się kłóciliśmy. Twierdził, że nie poradzimy sobie. Namawiał mnie, abym wzięła jakieś tabletki poronne. To było straszne. Inaczej na tę sprawę patrzyłam, chciałam tego dziecka, choć go nie planowałam. Wiedziałam, że mogę liczyć na pomoc rodziców. Lekarz potwierdził ciążę. Byłam naprawdę szczęśliwa. Gdy wyszłam w gabinetu i pokazałam zdjęcie USG mojemu chłopakowi, załamał się. Poszliśmy do samochodu, zaczęliśmy się kłócić. Krzyczał na mnie, żebym wróciła do lekarza, że sobie nie poradzimy, pytał, jak to sobie wyobrażam. Jego słowa bardzo mnie raniły . Przyjechałam do domu, siadłam...
Zaszłam w ciążę mając 24 lata. Byłam przerażona, nie wiedziałam, jak będzie wyglądać moje życie. Miałam masę obaw; nie wiedziałam, czy sprawdzę się w roli mamy. Huśtawka nastrojów Ale im większy stawał się mój brzuch, tym mniejsze były moje wątpliwości. Gdy poczułam pierwsze kopnięcie mojego synka , wiedziałam, że wszystko będzie dobrze, że z pomocą najbliższych na pewno sobie poradzę. Oczywiście miałam emocjonalną huśtawkę . Potrafiłam płakać bez powodu, często kłóciłam się ojcem mojego dziecka. Tych burzliwych dni było więcej niż tych pogodnych. Gdy brzuszek był coraz bardziej widoczny, w panice szykowałam ubranka, wózek, łóżeczko; chciałam mieć wszystko dopięte na ostatni guzik. To oczywiście była lekka przesada, ale lepiej sie czułam, gdy wiedziałam, że mam już gotowy pokoik dla Jasia. Słyszałam wiele historii na temat zachcianek ciężarnych, lecz ja ich na szczęście nie miałam. Nie wiem, kto z nas dwojga bardziej się cieszył: ja czy mój partner (on głównie dlatego, że nie musiał biegać w nocy po sklepach, np. za agrestem). Może dlatego nie przytyłam za bardzo. Jedynie porodu się bałam . Zastanawiałam się, jak to będzie wyglądało, czy będę czuła ból, czy go wytrzymam. A miałam obejrzeć film... Wreszcie nadszedł ten wyczekiwany moment. Byłam sama w domu, planowałam obejrzeć "Epokę lodowcową". Lecz ktoś pokrzyżował mi plany, bo postanowił opuścić mój brzuszek dwa dni wcześniej. Rano poczułam ból brzucha , uznałam, że to nic nadzwyczajnego i położyłam się na chwilę. Ale brzuch zaczął mnie boleć coraz bardziej. Domyśliłam się, że właśnie zaczęłam rodzić. Jak typowa gospodyni, zaczęłam rozmrażać mięso na obiad, by mój chłopak miał przygotowany obiad, gdy ja będę rodzić. Niestety nie dałam rady. Położyłam się do łóżka, zaczęłam do niego dzwonić, ale on nie odbierał...
