Dzieci przejmują się dokładnie takimi samymi rzeczami, jak ich rodzice: brakiem pieniędzy, śmiercią, chorobą, kłótniami. Tyle tylko, że dorośli potrafią problemy racjonalizować, nie wyolbrzymiają ich (przynajmniej w teorii). Kilkulatek tego jeszcze nie umie. Za to ma ogromną wyobraźnię, która potrafi podpowiadać naprawdę czarne scenariusze. Dla niego każda kłótnia z kolegą czy spóźnienie mamy do przedszkola mogą urosnąć do rangi wielkiego problemu. Czym najczęściej martwią się kilkulatki i jak im pomóc?
Przedszkolak nie ma jeszcze świadomości, co ile kosztuje: dla niego 2 złote i 2 miliony złotych to podobne sumy. Dlatego – wbrew temu, co myśli większość z nas – temat pieniędzy często stresuje maluchy. Jak to możliwe?
Kiedy dziecku coś się podoba, prosi, by mu to dać, kupić. Jeśli usłyszy od mamy, że ona nie kupi zabawki, bo nie ma pieniędzy, maluch może się przestraszyć, że rodzice nie mają ich w ogóle, nie tylko na zabawki, ale także na jedzenie, ubrania itp.
– Znałam dziecko w przedszkolu, które zabierało do plecaczka kanapki, bo myślało, że jego rodzice nie są w stanie kupić nawet bułek na kolację – mówi Beata Chrzanowska, psycholog z Uniwersytetu dla Rodziców. Dlatego maluchowi wszystko trzeba wyjaśniać bardzo dokładnie, by nie pozostawiać miejsca wyobraźni. Można na przykład powiedzieć: „Nie mogę ci kupić lalki, bo teraz nie starczy mi na nią pieniążków. Dopiero kiedy dostanę wypłatę, pomyślę o zabawce dla ciebie”.
To nie musi być wcale droga zabawka, wystarczy podobna. Chodzi tylko o to, żeby dziecko nie myślało, że jego rodzicom brakuje pieniędzy na wszystko. To dla niego ogromny stres. Trzeba także pamiętać, aby nie rozmawiać przy dziecku np. o braniu kredytu – zwraca uwagę psycholog. – Nawet dziecko, które jest zajęte zabawą, może usłyszeć obawy rodziców, wyczuć ich niepokój, zdenerwowanie. Wtedy samo zacznie się zamartwiać.
Kilkuletnie dzieci (do około 6. roku życia) uważają, że mają ogromną moc sprawczą. Co to tak naprawdę oznacza?
Maluch myśli, że wszystko, co się dookoła niego dzieje, dzieje się z jego powodu – wyjaśnia Beata Chrzanowska. To dla niego świeci słońce, dzięki niemu mama się uśmiecha, dla niego babcia kupiła czekoladę. Niestety, takie myślenie ma sporą wadę: malec uważa, że złe rzeczy także dzieją się przez niego. Jeśli rodzice kłócą się w obecności dziecka, ono obwinia siebie: „To dlatego, że byłem w przedszkolu niegrzeczny”, „...bo nie chciałam włożyć skarpetek” itp.
Zaczyna się bardzo martwić, czasem boi się, że rodzice się przez niego rozwiodą (nawet kiedy kłótnia dotyczy tak banalnej rzeczy, jak sprzątanie). W małżeństwie nie da się uniknąć sprzeczek, dobrze jednak, gdy nie odbywają się one przy dziecku. – A jeśli już rodzice spierali się przy malcu, przy nim też powinni się pogodzić – podpowiada psycholog. – Dziecko musi wiedzieć, że mama i tata przeprosili się i dalej się kochają! Najlepiej mu o tym powiedzieć.
Niektóre dzieci martwią się, czasem zupełnie bezpodstawnie, że nie są lubiane przez rówieśników. Może się tak dziać z kilku powodów. Zdarza się, że rodzice zadają malcowi za dużo pytań typu: „Czy Marysia cię lubi?” lub „Dlaczego dziś bawiłeś się sam?”. Zbytnie przywiązywanie wagi do kolegów, ciągłe podkreślanie, że trzeba się lubić maluch może odebrać jako powątpiewanie mamy i taty w to, że jest on w stanie zdobyć jakichkolwiek przyjaciół („Skoro tak ciągle pytają, to znaczy, że nie jestem lubiany”).
Bywa też, że malec nie umie jeszcze odbierać sygnałów pozawerbalnych i np. podchodzi do maluchów, które bawią się w ścisłej grupie i na pierwszy rzut oka widać, że nie mają zamiaru zapraszać do niej nikogo innego. Efekt? Zostaje przez grupę odtrącony i po kilku nieudanych próbach nabiera przeświadczenia, że nikt go nie lubi.
W obu przypadkach rodzice, zamiast skupiać się na kolegach malucha, powinni jak najczęściej podkreślać jego zalety, chwalić za osiągnięcia. Dziecko, które wierzy we własne siły, z pewnością nie będzie miało również kłopotów z wiarą w to, że jest naprawdę fajnym kolegą.
Na początku dziecko pyta, dlaczego żuczek się nie rusza, co się stało z psem sąsiadów, który już z nimi nie mieszka. Wtedy warto tłumaczyć, że wszystkie żyjące istoty (również ludzie) podlegają prawom natury. Znacznie trudniej mówić o śmierci bliskich nam osób. – Nie wolno jednak omijać takich poważnych tematów, ucinać rozmowy krótkim stwierdzeniem, że dziadek umarł i już go nie ma. Dziecko na pewno zauważy twój smutek, ale jeśli nie będzie wiedziało, dlaczego mama płacze albo chodzi przygnębiona, może sobie to różnie tłumaczyć („Na pewno stało się coś tak strasznego, że mama nie chce mi o tym powiedzieć”). Znacznie lepiej zatem wyjaśnić, że płaczesz, bo brakuje ci dziadka, tęsknisz za nim. I musisz przyzwyczaić się do tego, że już go z wami nie ma.
Kilkulatek, który przeżył śmierć bliskiej osoby, czasem martwi się o to, co się teraz z nią dzieje. Można powiedzieć, że człowiek, który umiera, idzie do nieba i pewnie stamtąd na nas patrzy. Jedna z mam śmierć dziadka wytłumaczyła swoim maluchom w inny sposób. Powiedziała, że ciało to taki samochód, który powoli starzeje się, trzeba go naprawiać, ale w końcu nie można już nim jeździć. Wtedy kierowca przesiada się do niewidzialnego auta. Samochód jest już co prawda inny, ale kierowca ten sam: wszyscy o nim pamiętają, mogą wspominać w specjalnym miejscu na cmentarzu. – Takie porównania są dla dzieci zrozumiałe, a co najważniejsze, oswajają je ze śmiercią w łagodny sposób. Dzięki temu maluch nie boi się, że każda choroba to koniec świata (przecież samochód można naprawiać). Przekonuje się też, że może liczyć na rodziców: oni zawsze wyjaśnią, odpowiedzą na pytania, pocieszą. A dzięki temu dziecięce smutki szybciej mijają.
Kiedy dziecko się martwi, jest smutne, płacze, czasem ma złe sny. Bywa, że zamyka się w sobie. Zrób wszystko, by zaczęło mówić, co je trapi.
Czytaj też: Burza, ciemność, cienie, odpływ w wannie. Czego jeszcze boją się dzieci?
Rabat 20% na kolczyki oraz akcesoria przy zakupach za min. 299 zł. Rabat 20% na zegarki do 8 000 zł. Szczegóły w salonach i na wkruk.pl
Rabat na cały asortyment dostępny w sklepach stacjonarnych i na e-clarena.eu. Promocja obowiązuje dla zamówień powyżej 100zł oraz obejmuje produkty nieprzecenione. Szczegóły u sprzedawcy i na stronie.
Skorzystaj z kodu WIOSNA40 i otrzymaj 40% zniżki na produkty nieprzecenione, oznaczone tym kodem na eveline.pl/skorzystaj-z-promocji przy zakupach za min. 50 zł. Oferta ważna tylko na eveline.pl w dniach 18-24.04.2024. Kody rabatowe nie łączą się. Szczegóły na stronie.
-20% dodatkowego rabatu na kolekcję SS2024. Oferta dostępna w sklepie stacjonarnym i na www.l37.eu. Rabat dotyczy również przecenionych pozycji. Szczegóły dostępne u Partnera.
Twoje ulubione produkty w wyjątkowych cenach. Rabat do -40% na wybrany asortyment dostępny na cocolita.pl. Szczegóły na stronie.
Rabat do -30% na wybrane nowości z kolekcji Wiosna/Lato 2024 i wiele więcej! Oferta dostępna w sklepach stacjonarnych i na gomez.pl. Szczegóły u sprzedawcy i na stronie www.
Produkt widoczny na zdjęciu nie jest objęty rabatami.
Adaptacja w przedszkolu dla niektórych dzieci jest trudniejsza niż dla innych. Jeśli przez pierwsze dni dziecko płacze w przedszkolu lub nie chce się z tobą rozstawać, jest to naturalna reakcja. Jeżeli jednak płacz i niechęć nie ustają z codziennym chodzeniem do przedszkola – przyczyna może leżeć gdzie indziej. Sprawdź, ile zwykle trwa adaptacja w przedszkolu, jakie są możliwe przyczyny problemów z adaptacją i w jaki sposób możesz pomóc dziecku zaaklimatyzować się w placówce. Spis treści: Jak pomóc dziecku w adaptacji do przedszkola? Wskazówki dla rodziców Ile trwa adaptacja w przedszkolu? Problemy z adaptacją w przedszkolu – możliwe przyczyny Gdy maluch nie mówi, czemu nie chce chodzić do przedszkola Adaptacja dzieci w przedszkolu. Podpowiedzi dla nauczycieli Jak pomóc dziecku w adaptacji do przedszkola? Wskazówki dla rodziców Pójście do przedszkola to trudny moment i dla dziecka, i dla rodzica. Na szczęście to mija. Niektóre dzieci po kilku dniach dumnie kroczą do przedszkola i rzucają się w wir zabawy, inne potrzebują nieco więcej czasu, aby przystosować się do nowych warunków. Co możesz zrobić, aby dziecko polubiło przedszkole i jak ułatwić mu adaptację? Ucz samodzielności Zanim dziecko rozpocznie przedszkolną przygodę, naucz je: korzystać z toalety lub nocnika, mówić, jak ma na imię i nazwisko, zgłaszać potrzeby (mówić, że coś boli, jest zimno itp.), używać łyżki i widelca przy jedzeniu, ubierać się i zakładać buty. Dzięki temu maluch poczuje się pewniej. Zachowaj spokój Emocje się udzielają - to prawda stara jak świat. Dlatego nic tak nie potęguje rozpaczy dziecka jak nerwowe reakcje rodziców. Nie płacz, nie krzycz, nie zanoś dziecka do sali, a potem nie odrywaj go od siebie – powinno tam wejść samo. I co ważne, nie pozwól, by...
Fajnie mieć rodzeństwo. Jest się z kim pobawić, powygłupiać, podzielić sekretami i... pokłócić . Choć tego ostatniego pewnie wolałabyś uniknąć. Jak radzić sobie ze sprzeczkami swoich kilkulatków? Oto podpowiedzi Beaty Chrzanowskiej-Pietraszak , psychologa dziecięcego. 1. Kupuj swoim dzieciom to samo Młodsze dzieci najczęściej kłócą się o zabawki, ubrania, cukierki itp. Aby uniknąć tego typu sporów , dobrze jest kupować im takie same rzeczy. To wcale nie przesada. W przedszkolu dzieci także mają do dyspozycji kilka takich samych przedmiotów. W innym wypadku nie byłaby możliwa świetna zabawa w wyścigi samochodowe czy w spacer dwóch młodych mam z wózeczkami. – Małe dzieci (do około 3. roku życia) takie już są, że największą frajdę sprawia im zabawa identycznymi rzeczami czy ubieranie się w takie same bluzeczki czy buciki – tłumaczy Beata Chrzanowska-Pietraszak. I naprawdę nie ma powodu, dla którego miałabyś im tego zawsze zabraniać. Na wyrabianie indywidualnego gustu i upodobań przyjdzie czas później. 2. Daj każdemu dziecku przywileje Jeśli różnica wieku między dziećmi jest trochę większa (ponad dwa lata), zastanów się, czy każde z nich ma swoje i tylko swoje prawa i przywileje . Może twój starszak denerwuje się, bo młodszy braciszek czy siostrzyczka może pić z butelki albo spać w sypialni rodziców, a jemu tego nie wolno. Warto w takich wypadkach zwrócić uwagę dziecka na to, że każdy wiek ma swoje przywileje. Młodsze co prawda śpi jeszcze z wami, ale za to wieczorem musi się kłaść wcześniej. Jeśli dzieci będą miały świadomość, że każde z nich ma własne prawa, nie będą czuły się pokrzywdzone. A wtedy zniknie następny powód do rozdrażnienia i bezsensownych sporów. Czytaj też: Życie z rodzeństwem 3. Pozwól dzieciom znaleźć rozwiązanie Kiedy za ścianą słyszysz podniesione głosy i huk rozsypujących się klocków, w...
Kiedyś w takich zabawach nie widziano nic dziwnego: przecież chłopcy musieli się nauczyć walki, odwagi, by wyrosnąć na silnych mężczyzn , którzy będą polować, bronić ojczyzny i za nią walczyć. Teraz coraz częściej tego typu zabawy są krytykowane, bo rodzą agresję , uczą przemocy , okrucieństwa ... Rodzice więc niechętnie na nie pozwalają, a dzieci... A dzieci bawią się dalej. Chłopcy chętniej bawią się w wojnę Militarne zabawy to często domena chłopców. Choć są dziewczynki, które chętnie bawią się żołnierzykami i toczą ze sobą boje na niby, jest ich zdecydowanie mniej. A wszystkiemu „winien" jest mózg. To on w dużej mierze odpowiada za to, że chłopcy potrzebują więcej ruchu , tego żeby stale się coś działo. Z grubsza wygląda to tak, że na placu zabaw chłopaki biegają i wymachują rękami, a dziewczynki, nawet jeśli chwilę pobiegają, to zatrzymują się, by skupić się na jakieś bardzo ważnej czynności. Takie różnice w potrzebie ruchu można zaobserwować już u trzylatków, a więc nie da się powiedzieć, że są one wyuczone, tylko stanowią pierwotną potrzebę. Jest jeszcze jedna poważna różnica, która tłumaczy, dlaczego to chłopcy chętniej bawią się w wojnę. Płeć męska jest znacznie słabsza w słowach. Te konflikty, które dziewczynki rozwiązują gadaniem (czyli dyskusją, plotkowaniem czy uszczypliwymi uwagami), chłopcy usiłują rozwiązać siłowo (czyli popychaniem czy zwykłą bójką ). Zabawy w wojnę nie zawsze są złe Dorośli nie lubią patrzeć, jak ich dzieci urządzają pojedynki na niby, walczą z potworami , strzelają z zabawkowych pistoletów ... Boją się o bezpieczeństwo swoich pociech, martwią, że dzieci wyrosną na łobuzów, a poza tym wydaje im się, że to niewychowawcze pozwalać dzieciom na walkę. Bo przecież nad negatywnymi emocjami trzeba umieć zapanować, a nie rozładowywać je pięścią. Potem...
