Ratunku! Moje dziecko gryzie

Adaptacja do żłobka Niektóre żłobki oferują rodzicom możliwość uczestniczenia w adaptacji. Mama lub tata mogą wtedy przychodzić do żłobka razem z dzieckiem i towarzyszyć mu przez pierwszy tydzień lub dwa tygodnie. Warto potraktować to poważnie.  Dobrze, żeby dziecko czuło, że wyjście do żłobka to coś pozytywnego. Nawet, jeżeli ma niewiele ponad roczek i nie zrozumie, co to znaczy, że "świetnie spędzi czas z rówieśnikami", pamiętaj, żeby o żłobku mówić przy dziecku w wesołym tonie i z uśmiechem. Adaptacja to także czas dla rodziców, żeby przyzwyczaili się, że od teraz ktoś inny będzie zajmował się ich dzieckiem. Podczas adaptacji zastosuj się do próśb i poleceń pań opiekunek. To one będą pracować z twoim dzieckiem przez następne miesiące. Podczas adaptacji masz szansę pokazać dziecku, że to akceptujesz. Nie chcesz też, żeby dziecko kojarzyło żłobek jako miejsce konfliktów. Interweniuj tylko wtedy, gdy to naprawdę konieczne.  A może punkt opiekuna dziennego?  Punkt opiekuna dziennego to miejsce, w którym obecność rodziców jest wręcz wymagana. Rodzice zapisują się na dyżury raz w tygodniu i pomagają opiekunkom zajmować się grupą 5 dzieci. To może być dobre rozwiązanie dla rodziców, którzy mają bardziej elastyczny czas pracy lub nie pracują (np. jedno z nich), ale chcą, żeby dziecko przyzwyczajało się trybu, który będzie obowiązywał w przedszkolu. W punkcie adaptacja trwa tyle czasu, ile potrzebuje dziecko, nawet miesiąc.  Gdy żłobek nie przewiduje czasu na adaptację Są takie żłobki, gdzie rodzice już pierwszego dnia zostawiają dziecko samo. Paradoksalnie, taka adaptacja może przebiegać łatwiej, bo dziecko dostanie jasny komunikat – teraz zajmuje się mną ta pani, a nie mama czy tata. Jest to opcja trudniejsza dla rodziców, którzy na pewno będą się denerwować, czy dziecku w żłobku nie dzieje się krzywda.  W żłobku...

Co roku dyrektorzy szkół i przedszkoli we wrześniu zwracają uwagę na temat wszy. Mimo to wszawica systematycznie powraca każdej jesieni. Sprawa jest na tyle poważna, że Marek Michalak, Rzecznik Praw Dziecka wystosował otwarty list do dyrektorów szkół i przedszkoli. Mnie to nie dotyczy Wbrew pozorom wszawica nie jest chorobą od brudu czy ubóstwa. Ten wstydliwy problem najczęściej dotyczy po prostu dzieci, które mają styczność z dużą grupą innych dzieci. Zakażenie następuje przez bezpośredni kontakt. Małe dzieci często się przytulają i stąd tak łatwo o wszy w żłobkach, przedszkolach i szkołach. Mimo że problem może dotyczyć każdego, rodzice często oburzają się , gdy wychowawcy proszą o regularne sprawdzanie głowy dziecka. Niestety na tym nie koniec. Gdy dziecko jednak przyniesie wszy do domu, rodzice wstydzą się przyznać pani w przedszkolu lub szkole. - Tymczasem milczenie w takich okolicznościach jest wyborem najgorszym z możliwych. Opóźnia właściwą reakcję pracowników placówek oświatowych oraz innych rodziców i naraża pozostałe dzieci na zarażenie - zaznaczył rzecznik. Zdaniem Michalaka nadal zbytu wielu rodziców bagatelizuje problem i nie przeprowadza kuracji u wszystkich domowników lub zwleka z zakupem odpowiednich środków zwalczających wszy. W ten sposób przyczyniają się do dalszego rozprzestrzeniania się wszawicy. Problem można opanować, ale tylko wtedy, jeśli wszyscy rodzice podejdą do problemu poważnie. Mały - wielki problem Niestety przed wszami nie chroni ani częste mycie głowy, ani konkretny typ włosów. Mimo że wszy żyją bardzo krótko, to każdego dnia składają ok. 10 jajeczek. Bądź więc czujna, gdy zauważysz, że maluch drapie się po głowie, lub ma czerwone ślady po ukąszeniach. Może to oznaczać, że przyniósł do domu wszy. Nie zwlekaj z zastosowaniem odpowiednich preparatów. Pamiętaj, że problem dotyczy całej rodziny. Wszy...

Czy to nie złośliwość? Gdy mu na coś nie pozwalasz, dziecko potrafi cię boleśnie ugryźć. Albo strąca jedzenie z talerzyka i powtarza to, gdy zorientuje się, iż to cię denerwuje . Przysięgłabyś, że robi to specjalnie... Kilkunastomiesięczne dziecko w swych poczynaniach kieruje się chęcią poznawania świata , potrzebą eksperymentowania, sprawdzania, także twoich reakcji. Nie jest jeszcze w stanie wczuć się w sytuację drugiej osoby i nie rozumie, że sprawia komuś przykrość. Ból , którego dziecko samo nie odczuwa, jest dla niego abstrakcją. Nie gryzie więc, żeby ci przysporzyć cierpień. Robi to, by zobaczyć, jak krzykniesz – bo to zabawne, ciekawe i jakże skuteczne. Dziecko uświadamia sobie, że swym postępowaniem można skłonić cię do określonego zachowania. „Czy jak ugryzę, to mama krzyknie?” – dziecko patrzy, co się zdarzy. A następnym razem znowu gryzie, by sprawdzić, czy zareagujesz w podobny sposób. Czasem kieruje nim też potrzeba wyładowania złości . Roczne dziecko ma niewiele możliwości, by wywierać wpływ na rodziców. Jeśli nie chcesz dać mu telefonu do zabawy, nie jest w stanie ci go wyrwać, nie umie argumentacją przekonać, że powinien go dostać. Zostaje mu krzyk, a złość wywołana bezradnością musi znaleźć ujście: dziecko gryzie , bije. Jest w tym też troszkę próbowania sił: „Jak głośno muszę krzyknąć, żeby mama uległa?”. Zrzucając jedzenie, dziecko także... poznaje prawa grawitacji. Gdyby nie eksperymentowało w ten sposób, nie mogłoby się prawidłowo rozwijać . Złośliwe dziecko - jak reagować? Większość zachowań dziecka spowodowana jest ciekawością świata , której zaspokajanie jest potrzebne do prawidłowego rozwoju. Mów jasno i prosto: „Widzę, że podoba ci się zrzucanie jedzenia, ale tak nie wolno robić. Jedzenie trafia do buzi, a nie na ziemię”. Odwróć uwagę dziecka, np. podaj mu ciekawą...