Próbujecie porozmawiać, ale cały czas ktoś Wam przeszkadza? Zobaczcie film ;-)

Dlaczego my, mamy, jesteśmy zmęczone, ciągle w biegu, nie mamy chwili na złapanie oddechu? „Chcemy wszystko robić jednocześnie. To nas gubi. Byłoby nam dużo łatwiej, gdybyśmy nie miały wobec siebie tak wielkich oczekiwań i robiły różne rzeczy w swoim tempie” – mówi Kinga Ślużyńska, psycholog, life coach, psychoterapeuta . A czy można inaczej? Sprawdź. My, matki, żyjemy chyba tylko dzięki kawie. W ciągłym biegu! Jak my dajemy sobie w ogóle radę? Czasem mam wrażenie, że ostatkiem sił, szczególnie wtedy, gdy kobieta ma na sobie obowiązków za 2-3 etaty. Ogrom zadań, które kobiety na siebie biorą, bywa porażający. Potem ledwo się z tym wyrabiają, pracują w weekendy, siedzą po nocach, kosztem np. snu, randki z mężem czy wypoczynku.  Znak naszych czasów, czy tak było zawsze? Nasze matki też tak goniły ostatkiem sił? Wydaje mi się, że kiedyś mieliśmy większą pomoc rodziny, mieszkaliśmy bliżej siebie, częściej korzystaliśmy z pomocy babci, sąsiadów, koleżanek, nie było komputerów, smartfonów, nie zabieraliśmy pracy do domu. Ale czy kiedyś kobiety miały lżej i były bardziej wypoczęte? Trudno powiedzieć. W dzisiejszym świecie jest na pewno więcej oczekiwań, jakie my kobiety chcemy spełniać np. określonego wzorca macierzyństwa, perfekcyjnej pani domu.  Chcemy dobrze pełnić swoje role, a nawet kilka na raz i to na 100 proc. Rozmawiając z kobietami słyszę, jak bardzo chcą robić karierę, być dobrą żoną, doskonałą matką... One nie tylko chcą pracować, chcą robić coś wyjątkowego, z pasją, mieć osiągnięcia. I jeszcze chcą to jednocześnie godzić z opieką nad małymi dziećmi. Niestety nie da się wszystkiego robić na raz, na 100 proc. i jeszcze być przy tym wypoczętą. To, że tak wiele od siebie oczekujemy, budzi dużo napięcia– już od tego można poczuć się zmęczonym!  Skąd bierze się ta presja? Z zewnątrz czy od nas samych?...

Nikt z dnia na dzień nie staje się rodzicem doskonałym. Ale – jak niemal wszystkiego – tego też można się nauczyć. Trzeba tylko zacząć. Jak? Przeczytaj rady Superniani. 1. Kochaj Dziecko darzy nas od chwili narodzin miłością bezbrzeżną i takiej też oczekuje od nas. Nawet jeśli zrobi coś nie tak, powinno wiedzieć, że to w niczym nie osłabia naszego uczucia. 2. Szanuj Dziecko to przede wszystkim człowiek. Należy mu się więc szacunek. Wzmocnimy w ten sposób jego wiarę we własne siły i zwiększymy samoocenę. 3. Słuchaj Jeśli oczekujemy, aby dziecko liczyło się z naszym zdaniem, pozwólmy i jemu wypowiedzieć się na ważne dla niego tematy. Dzięki temu dowiemy się, co jest dla niego ważne, i będziemy mogli skutecznie je wspierać. 4. Rozmawiaj Rozmowa wzmacnia i integruje. Z czasem przerodzi się w bardziej partnerskie dyskusje i pozwoli na utrzymanie kontaktu z dzieckiem w miarę dorastania. 5. Ufaj Obdarzenie zaufaniem daje dziecku poczucie odpowiedzialności. Utwierdza w przekonaniu, że jest tego zaufania warte. Okazując zaufanie, wzmacniamy również nasz autorytet. 6. Wspieraj Dziecko musi mieć przekonanie, że w każdej sytuacji staniemy po jego stronie. Nawet gdy popełni błąd, to my powinniśmy pomóc mu go naprawić. 7. Poznawaj Bądźmy blisko naszego dziecka. Interesujmy się jego pasjami. Dowiadujmy się, co jest dla niego ważne. Czego się obawia i o czym marzy. Wówczas będzie nam łatwiej mądrze rozwijać jego zdolności i pasje. 8. Nagradzaj Doceniaj sukcesy, nawet te najmniejsze. Dziecko musi wiedzieć, że sprawia nam w ten sposób radość i zdobywa nasze uznanie. To wzmacnia jego poczucie własnej wartości. Uczymy też wzorów właściwego postępowania. 9. Stawiaj granice Dziecko musi od najmłodszych lat mieć jasną informację o tym, co jest przez nas akceptowane, a czego nie pochwalamy czy wręcz zabraniamy. Pamiętajmy...

Kobiety każdego dnia wypowiadają około ośmiu tysięcy słów. A mężczyźni? Aż o połowę mniej! Dla dobra wszystkich... tak powinno zostać. Mówienie przynosi nam ulgę Po pracy wsiadłam do samochodu i zaczęłam jak zwykle relacjonować mężowi cały dzień. Takie tam: kto, co dzisiaj powiedział, jaką fajną torebkę miała koleżanka, że jutro muszę być wcześniej w biurze i dlaczego. Mąż przytakiwał, uśmiechał się, chrząkał, no generalnie był bardziej zajęty prowadzeniem auta niż konwersacji. Mnie to jednak nie przeszkadzało. Bo po pierwsze, nie zawsze mówię tylko po to, żeby ktoś w odpowiedzi snuł długie wywody „na temat". Czasem wystarczy mi tylko kiwnięcie głową czy stwierdzenie: „wiem", „rozumiem". Po drugie, po prostu lubię mówić . Jeśli nie mogę pogadać, to czuję się fatalnie. Słowa to dla mnie wentyl bezpieczeństwa . Po trzecie, rozmowa jest jak znak rozpoznawczy: mówię, więc nawiązuję kontakt, kontaktuję się czyli tworzę relację , a relacja to coś bardzo poważnego, bo rodzi więzi i uczucia . Czyli ktoś, do kogo mówię, powinien czuć się wyróżniony :) Bo to znaczy, że mi na nim zależy, że czuję do niego zaufanie , sympatię... A jeśli uparcie milczę? Biada temu, kto wywołał we mnie słowną niemoc! Sprawdź: Jesteś pewna siebie czy pełna niepokoju? – test Mówienie daje poczucie, że wszystko jest OK Gdyby tylko rozumiał to mój mąż. Tymczasem on raz moje gadanie traktuje jak cicho włączone radio (zwłaszcza, kiedy jedziemy samochodem), innym razem jak bzyczenie natrętnej muchy (szczególnie, gdy powtarzam piąty raz, żeby wreszcie pozmywał). Oczywiście często mnie słucha, ale muszę najpierw sprzątnąć z zasięgu jego wzroku wszystkie gazety i wyłączyć telewizor oraz komputer, a to niestety nie jest takie łatwe. Ostatnio nawet mu zarzuciłam, że „w ogóle ze sobą nie rozmawiamy". On tylko westchnął: „O Boże,...