Przedszkola katolickie

Nie zamykaj się z maluchem w czterech ścianach. Szukaj wsparcia wśród ludzi, którzy przeżywają to samo. Zwróć się o pomoc do odpowiedniej fundacji. Prowadzą je lekarze i rodzice. Mają większą wiedzę o danym schorzeniu niż personel w Twojej przychodni. Mukowiscydoza Fundacja Pomocy Rodzinom i Chorym na Mukowiscydozę , Kraków, ul. Celna 6, tel. (012) 29-23-180. To nieuleczalna choroba dziedziczna. Chory ma zaburzone funkcjonowanie tzw. gruczołów zewnętrznego wydzielania. Wszystkie wydzieliny są nadmiernie lepkie i gęste - zatykają przewody w organizmie, powodują stany zapalne w płucach, trzustce, wątrobie. Chore dziecko ma słony pot, ciągłe infekcje dróg oddechowych – katar, zapalenie oskrzeli - i oddaje cuchnące stolce. Wczesne rozpoznanie i leczenie zapobiega powikłaniom lub śmierci małego pacjenta. Leczone dziecko ma szansę dożyć 30-40 lat. Fundacja pośredniczy w zakupie sprzętu medycznego i leków. Wspiera finansowo rodziny, których nie stać na leczenie. Organizuje turnusy rehabilitacyjne dla chorych (koszt całkowity – ok. 1000 zł dla dziecka i jego opiekuna). Prowadzi seminaria, spotkania z lekarzami, dietetykami, grupy wsparcia dla rodzin. Informuje, gdzie można zrobić bezpłatne badania diagnostyczne i konsultacje. Autyzm Fundacja Synapsis , Warszawa, ul. Ondraszka 3, tel. (022) 825-87-22. Pojawia się, gdy dziecko ma uszkodzony lub źle funkcjonujący układ nerwowy. Maluchy dotknięte autyzmem mają zaburzoną mowę, bywają nadpobudliwe, agresywne, powtarzają te same, niekontrolowane ruchy. W Polsce na autyzm cierpi ok. 10 tys. dzieci. Rehabilitacja pozwala dziecku na normalne życie. Maluchy z podejrzeniem autyzmu diagnozowane są przez lekarzy: internistę, psychologa, psychiatrę, pedagoga. Rodzice dzieci zakwalifikowanych do terapii zawierają z fundacją roczny kontrakt obejmujący konsultacje medyczne i zabiegi rehabilitacyjne. Synapsis prowadzi punkt...

Wyrośnie na szczupłego wysokiego mężczyznę jak tata, a może odziedziczy pyzate policzki po babci? Będzie mieć ścisły umysł czy już w przedszkolu napisze pierwsze wiersze? Wszystko to zapisane jest w genach. Gdy obserwujesz kilkumiesięcznego bobasa, z grubsza możesz przewidzieć, jakim będzie człowiekiem: śpiochem i łasuchem pokojowo nastawionym do świata czy energicznym wiercipiętą. Kiedyś sądzono, że rodzimy się jako tabula rasa – biała, niezapisana karta. Teraz już wiadomo, że jest inaczej. To przecież...wykapany dziadek! Po rodzicach, dziadkach i dalszych krewnych dziecko dziedziczy zarys osobowości, czyli pewne cechy temperamentu – aktywność, towarzyskość, ekstrawertyczność, skłonność do reagowania strachem, złością czy niezadowoleniem. W spadku otrzymuje też kolor włosów, oczu, kształt nosa i małżowiny usznej, grupę krwi oraz... skłonności do niektórych chorób. Wszystkie te dane są zapisane w genach, które znajdują się w każdej komórce ciała. Twoje maleństwo jest w połowie podobne do Ciebie i w połowie do swojego taty, ale tylko pod względem genetycznym. Cechy fizyczne i psychiczne maluszka mogą być zupełnie inne niż Wasze – dzieci często bywają bardziej podobne do dziadków niż własnych rodziców! W takim przypadku mamy do czynienia z tzw. przeskakiwaniem pokoleń. Jak to wytłumaczyć? Wiele cech dotyczących wyglądu fizycznego (np. blada cera lub jasne oczy) to tzw. cechy recesywne. Są one słabsze i mogą zostać zagłuszone efektami obecności genów dominujących, otrzymanych od drugiego z rodziców. Z tego właśnie powodu słabsze cechy dziadka nie musiały ujawnić się u jego własnych dzieci, bo były przytłumione przez silniejsze geny babci. Natomiast w trzecim pokoleniu, u wnuka, może dojść do głosu wyposażenie genetyczne po dziadku. Jeśli więc Twój tata odziedziczył po swoich przodkach recesywną cechę, np. niebieskie oczy,...

O szkodliwości ideału matki Polki, o przegranych mężczyznach, którzy muszą odgrywać role wojowników i o tym, że warto czasem wezwać policjanta do dziecka – z psycholog Ewą Woydyłło rozmawia Marcin Fabjański Ewa Woydyłło, doktor psychologii, pisarka, tłumaczka i działaczka na rzecz praw człowieka. Pracuje w Instytucie Psychiatrii i Neurologii oraz w Fundacji Batorego, wykłada gościnnie na wielu uczelniach i dla Fundacji ABC XXI – Cała Polska Czyta Dzieciom. Autorka kilku książek, w tym „Zaproszenia do życia”, „Sekretów kobiet” i wydanej niedawno „My, rodzice dorosłych dzieci”. Specjalizuje się w pomocy ludziom uzależnionym. Rozpowszechnia w Polsce leczenie według modelu Minnesota opartego na filozofii Anonimowych Alkoholików. Odznaczona Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski i Medalem Świętego Jerzego przyznawanym przez „Tygodnik Powszechny”. Zawsze gdy lecę samolotem i słyszę instrukcję, żeby w wypadku awarii najpierw samemu zakładać maskę tlenową, a dopiero potem dziecku, coś się we mnie buntuje. Pani twierdzi w swojej książce, że taka strategia ma sens. I nie chodzi tylko o samolot, ale także o całe życie. – Rodzic tylko wtedy pomoże swojemu dziecku, jeśli sam będzie silny. Najpierw powinien zadbać o siebie, potem o syna lub córkę. Inaczej jego pomoc będzie nieskuteczna. Często bywa tak, że chce pomóc niby dzieciom, a naprawdę sobie. Matce, która nie umie znaleźć sobie miejsca w życiu i spełniać się inaczej niż przez dzieci, można tylko współczuć. Powinna nauczyć się cieszyć tymi dziećmi, a nie tęsknić za nimi bez końca. Wychowywanie dziecka dla siebie, żeby do końca świata czerpać z niego pożytek – nie tylko materialny, także emocjonalny – świadczy o wewnętrznym ubóstwie. O tym, że nie chce się nauczyć być kimś innym niż tylko matką. Czy istnieje jakaś technika...