Gunilla Bergstrom, szwedzka pisarka, opowiadań o Albercie napisała ponad dwadzieścia. Co takiego mnie urzekło w Albercie? To, że jest zwykłym chłopczykiem, który zachowuje się jak tysiące innych dzieci. Jest ciekawy świata, ma nieograniczoną wyobraźnię, a jak w coś się angażuje, to całym sobą. Oczywiście bywa też smutny, czasem przestraszony i rozżalony, zwłaszcza wtedy gdy jego tato nie ma dla niego czasu (a nie ma go zbyt wiele). Że takich bohaterów było już wielu? Tak, zgoda, ale Albert sprawia, że uśmiechamy się szeroko, wybuchając od czasu do czasu serdecznym śmiechem (dorośli i dzieci). Zachwycają pomysły tego czteroletniego, a później pięcioletniego chłopca (bo Albert rośnie), który próbuje zwrócić uwagę swojego taty lub zachęcić go do wspólnej zabawy.
Właśnie, tato. Ależ to fajna postać, na wskroś prawdziwa i zwyczajna, naprawdę, nie da się jej nie lubić. Jego reakcje są takie... ludzkie, niejeden tato czy mama rozpozna w nim siebie, zwłaszcza że trudno nie wyjść z siebie, gdy spieszycie się do przedszkola, a maluch wymyśla kolejny powód, by to wyjście opóźnić, albo gdy zamiast spać, szuka powodu, by zawołać rodzica, a to siusiu, a to ulubiony miś, bez którego nie można zasnąć, a to pić się chce. Choć tato Alberta stara się, jak może, by być przykładem dla syna, zdarzają mu się wychowawcze wpadki. Ale nie znajdziecie w sobie ochoty do ich piętnowania, zwłaszcza że sam Albert traktuje je z pobłażliwością, humorem i ze zrozumieniem. Czytając o ich potyczkach, ma się wrażenie, że one nie dzielą, tylko wręcz zbliżają ojca i syna, że w ich relacjach jest akceptacja dla różnorodności charakterów i potrzeb innych.
Seria o Alercie nie daje gotowych dydaktycznych rozwiązań, do nich trzeba dojść, rozmawiając, oceniając wspólnie i tłumacząc. Sięgnijcie po książki o Albercie, bo warto. Niech rekomendacją będą te osiem milionów kupionych egzemplarzy w Szwecji i poza jej granicami. Te dzieci nie mogły się pomylić.
Dysleksję czyli specyficzne trudności z czytaniem, pisaniem i liczeniem, ma co dziesiąty uczeń. Jej ciężką postać stwierdza się u dwojga na każdą setkę dzieci. Pięciokrotnie częściej przydarza się ona chłopcom. Nie do końca wiadomo dlaczego tak jest. Kłopoty dyslektyków nie mają nic wspólnego z ich inteligencją i zdolnościami , lecz są wynikiem zakłóceń spostrzegania wzrokowego, słuchowego, koncentracji, uwagi, pamięci itd. Można być ponadprzeciętnie inteligentnym, twórczym i mieć bogatą wyobraźnię a mimo wszystko nie radzić sobie z rzeczami, które innym przychodzą bez większego trudu, np. z czytaniem, pisaniem czy liczeniem. Dysleksja nie jest chorobą ani kalectwem. Dysleksja nie ma nic wspólnego z lenistwem. Dysleksję miało wielu sławnych ludzi m.in. Albert Einstein i Leonardo da Vinci. Dysleksja to po prostu coś, nad czym trzeba popracować. Ćwiczenia przynoszą znakomite efekty. Dysleksję diagnozuje się u ośmio-, dziewięciolatków, jednak to, że dziecko może być obarczone ryzykiem dysleksji , można podejrzewać jeszcze zanim pójdzie szkoły, a nawet zanim zostanie przedszkolakiem. Kto jest najbardziej narażony na dysleksję? Szczególnie uważnie trzeba przyglądać się dziecku z ciąży zagrożonej , takiemu, które miało problem z przyjściem na świat oraz temu, które w okresie niemowlęcym rozwijało się ruchowo z opóźnieniem lub w sposób nietypowy (np. nie raczkowało, z aczęło chodzić później lub zdecydowanie wcześniej niż rówieśnicy , miało obniżone albo zbyt wysokie napięcie mięśniowe lub inne minimalne nieprawidłowości neurologiczne). Uwagi wymaga również malec, który w wieku dwóch, trzech lat gorzej niż rówieśnicy radzi sobie z układaniem klocków, prostych układanek, jest niezdarny, za mało lub nadmiernie ruchliwy,...
Zacznę zaczepnie: po co właściwie jest ojciec, oczywiście poza tym, że daje życie? Nie rodzi, nie karmi piersią, często nie ma go w domu, wiele dzieci wychowuje się bez niego... Może wiec nie jest aż taki ważny? Przeczytaj także: Współczesny tata - kto to taki? Urszula Sajewicz, psycholog rozwojowy: Ależ jest. I to bardzo! Z mnóstwa powodów. Pierwszy z brzegu: tato uczy dziecko innych rzeczy niż mama i kształtuje w nim zupełnie inne cech y. Można to zobaczyć choćby na placu zabaw. Większość mam koncentruje się na chronieniu pociech, uważaniu, by nie zrobiły sobie krzywdy. Ojcowie też o to dbają, ale skupiają się na tym, by zachęcić malucha wspinania się coraz wyżej, korzystania z coraz większej ilości urządzeń, a więc do podejmowania kolejnych wyzwań , pokonywania kolejnych przeszkód, własnej słabości, lęku. A to jak wiadomo przydaje się nie tylko na zjeżdżalni. Rolą mamy jest chronienie pisklęcia, ojca – sprawienie, by rozwinęło skrzydła, stało się odważne i samodzielne. Zaraz, zaraz, czy przypadkiem nie dotyczy to czasów, gdy matki dmuchały w domowe ognisko, a ojcowie polowali na mamuty? Latamy samolotami i robimy kariery, ale – chcemy czy nie – nadal wiele nas łączy z przodkami. Ale przecież dziś od ojców wymaga się innych rzeczy – mają być przy porodzie, przewijać, kąpać, tulić do snu.... I bardzo dobrze, że to robią, bo dzięki temu wspierają matk i i są w życiu dzieci od samego początku . Jeśli jednak czują, że np. obecność przy porodzie nie jest dla nich, nie powinni robić tego na siłę, wyłącznie dlatego, że "tak trzeba". Nie mogą także oczekiwać od siebie tego samego poziomu roztkliwienia, które widzą w matek – nie są pod wpływem hormonów, które tuż po porodzie pomagają kobietom odnaleźć się w...
Bycie ojcem to bardzo odpowiedzialne zadanie. Jak nie popełniać błędów w wychowaniu? Przede wszystkim, nie wolno podejmować żadnych działań pod wpływem impulsu. Przypomnij sobie siebie w dzieciństwie , jak źle się czułeś, kiedy ojciec nie poświęcał ci dostatecznie dużo uwagi. Przecież nie chcesz powtórzyć jego błędów. Postaraj się spędzać z synem maksimum czasu i dzielić z nim jego troski i zainteresowania. I przestań wykręcać się pracą oraz zarabianiem pieniędzy . Twoje dziecko ma tylko jedno dzieciństwo! Psychologia płci: chłopcy są bardziej wrażliwi Według opinii psychologów, chłopcy są bardziej wrażliwi i gorzej radzą sobie w życiu z problemami niż dziewczynki. Na dodatek od chłopaka wymaga się większej wytrwałości, opanowania, odwagi i wiary w swoje siły. Tą sprzeczność można pogodzić poprzez odpowiednie wychowanie chłopca. A w tej kwestii bardzo wiele zależy od taty . Tata jest dla dziecka największym autorytetem, przyjacielem, obrońcą i kompanem do zabawy, a oprócz tego, po prostu, człowiekiem ze swoimi zaletami, kompleksami i poglądami. Uważaj, żeby nie przekładać syna swoich niezrealizowanych marzeń i planów. Oceniaj własne działania, zastanów się co nimi kieruje. Tata - wzór do naśladowania Własny przykład jest najefektywniejszą metodą wychowania. Dziecko nieświadomie przejmuje twój (i mamy) model zachowania, niezależnie od tego, czy wam się to podoba czy nie. Oczywiście, bycie ideałem ojca we wszystkim jest bardzo trudne. Jednak nikt tego od ciebie nie wymaga. Obowiązkowo natomiast musisz być konsekwentny i starać się, by cechy charakteru, które chcesz wykształcić u syna, znajdowały odzwierciedlenie w twoich czynach. Chcesz, żeby syn nigdy nie rozrzucał rzeczy po pokoju? W takim razie ty również musisz dostosować się do ustalonych reguł. A jeśli je złamiesz, bądź przygotowany na uwagę ze strony malca. W tym przypadku nie masz...
