Były sobie stwory - recenzja serii audiobooków dla dzieci

Jeśli nie, teraz to wszystko możecie przeżyć. Mnie książka Wandy Ottenbreit urzekła od pierwszego zdania. Wam także na pewno się spodoba. I chyba bardziej wersja do czytania, a nie do słuchania, choć czyta książkę wybornie Artur Barciś.   Sama konstrukcja książki jest niezwykła. Opowieści ułożone są szkatułkowo, a są to opowieści niezwykłe, takie, jakie się spotyka tylko w pełnych tajemnic baśniach. Książka składa się z dwóch części. W pierwszej poznajemy Hanię i jej Dużego Brata, który wraca pewnego dnia do domu. Niestety bez jednej nogi. Brat smutny, rodzina płacze. Widać, że szczęście opuściło ten dom. Hania postanawia to szczęście odszukać. Razem z Dużym Bratem organizują wielką wyprawę w świat.   Część druga opowiada o przygodach Hani i jej Małego Braciszka. Teraz to ona będzie się opiekować małym człowieczkiem, który jest okropnie znudzony domowym nicniedzianiem. Wkrótce wszystko się zmieni… Każdy rozdział to nowa intrygująca historia, której bohaterami sa znane i dopiero co poznane postaci. Wiemy, kto to jest Ali Baba, ale nie mamy pojęcia kim są Samotne Cienie, czy Dzicy Ludzie.     Świat Hani jest ciepły, a dziewczynka jest kochana i rozumiana przez dorosłych. W takim świecie łatwo jej się poruszać, łatwo nawet przeżywać dziecięce lęki, łatwo dorastać. W takim świecie wy również poczujecie się cudownie. Jestem pewna.    Korzystając z okazji bardzo bym chciała za tę książkę podziękować Małgorzacie Musierowicz, bo to dzięki uporowi znanej pisarki, książka zapomnianej pisarki została wydana. Okoliczności równie niezwykłe jak niezwykła jest powieść (opowieść) Wandy Ottenbreit, zmarłej przed dwudziestu laty wykładowczyni Uniwersytetu Rzeszowskiego, a przede wszystkim wspaniałej mamy ośmiorga dzieci. Teraz  ja, babcia, przeczytałam jednym tchem książkę, zaraziłam nią moje...

 To także dobre książki do słuchania. Obydwie czyta dla was zmarły w ubiegłym roku Ryszard Nawrocki, jeden z najbardziej lubianych aktorów dubbingowych. Na pewno szybko skojarzycie ten głos.   Na angielskiej farmie żyje pewna rodzina. Głową rodu jest wprawdzie dziadek – dość kłótliwy, bardzo nietolerancyjny, okropnie sentymentalny, ale tak naprawdę prym wiedzie dziewięcioletni Gaylord, nicpoń nad nicponiami.  Żyją tam także praktyczna mama Gaylorda,  bujający w obłokach ojciec, i ciotki, jedna wielka uwodzicielka,  druga zgorzkniała nauczycielka. Jest też i cioteczna babka, która nieustannie myli członków rodziny, bo to pani wiekowa, lub bez przerwy upomina się o powtórzenie tego, co ktoś z rodziny powiedział, bo trochę niedosłysząca. Wracając do Gaylorda, którego nazwałam nicponiem. Myślę, że go nie obraziłam. Nie wierzycie, to przeczytajcie choćby ten krótki fragment:   - Młody Gaylord Pentecost był nieczuły na większość zjawisk. Obudził się i połaził sobie jakiś czas po łóżku. Kiedy go to znudziło, podciągnął pidżamę na nie istniejący brzuch i wyruszył z misją dobrej woli.  Obchód domu zaczął od dziadka. W pokoju dziadka było ciemno. Odsunął zasłony. Zasłony wisiały na mosiężnych kółkach. Odsuwane przez kogoś innego pobrzękiwały jak kastaniety. Odsuwane przez Gaylorda ogłuszały niczym huk karambolu na autostradzie.  Dziadek nie otworzył oczu.  - Wynoś się stąd natychmiast - powiedział.  Pod kołdrą dziadek wyglądał jak twarda, mała, okrągła górka. Gaylord rozpędził się, skoczył i wylądował na jej grzbiecie.  - Jestem rycerz - wrzasnął - a ty jesteś moim wierzchowcem!  - Nie jestem żadnym wierzchowcem - jęknął dziadek. - Jestem starym człowiekiem, który pragnie odrobiny spokoju.  Chłopiec przytknął badawczo palec do jednej prastarej powieki....

W zimie także, a może przede wszystkim, bo dobrze jest pomarzyć, gdy za oknem trzaskający mróz. A może i wam za kilka miesięcy przytrafią się takie wakacje jak małej Iris, która wcale nie chciała wyjeżdżać do babci. Może i wy przeżyjecie jakieś fantastyczne przygody? Kto wie?   Dlaczego Iris nie chciała jechać do babci? Może dlatego, że po śmierci dziadka babcia była smutna? A może obawiała się, że i ona tym smutkiem się zarazi? W każdym razie mała niespełna dziesięcioletnia dziewczynka wolałaby czas wolny spędzić z rodzicami na przykład nad morzem. Jedzie, bo nie chce sprawić przykrości rodzicom, ale robi to bez przekonania. A tymczasem u babci będą się dziać dziwne rzeczy. Spotka mężczyznę o imieniu Bobas, ogromnego, silnego, ale malutkiego, gdy na jego drodze pojawi się miniaturowa myszka.    Pisarka stara się patrzeć na świat oczami dziecka, i trzeba powiedzieć, że fantastycznie się to jej udaje. Stąd w książeczce cała masa niesamowitych zwrotów akcji,  duża dawka humoru, sytuacyjnego komizmu. Mnie bardzo się spodobał opis babci, która miała pięćdziesiąt cztery włoski nad górną wargą. Chyba będę musiała policzyć swoje. To będzie taki mój prywatny konkurs na babcine włoski. A te przygody, te niezwykłe wydarzenia! I ten babciny temperament. Pozazdrościć.  Obie damy wplątają się nawet w jakąś dziwną kradzież, czego tak na dobrą sprawę starsza pani nie powinna robić.   W każdym razie Iris wróci z tych wakacji bardzo zadowolona. I bogatsza o wiele doświadczeń. A przede wszystkim przekonana o tym, że każdą zmianę należy traktować jak nowe doświadczenie, a także, że człowiek, nawet ten mały, nigdy nie wie, co go czeka jutro lub pojutrze. Zwróćcie także uwagę na ilustracje, wspaniale się komponują z treścią, a nawet tę treść uzupełniają. Przeczytajcie książkę samodzielnie. Fajnie się ją...