Bajka laureatki konkursu Mamy piszą: "Powrót do domu"

Mojej Jagódce. Każdy las wydaje się podobny do pozostałych. Na świecie jest ich mnóstwo: liściaste, iglaste, mieszane i wiele innych. Pełno w nich zieleni i krętych ścieżek, wśród których bardzo łatwo się pogubić. Pełno zakamarków i kryjówek, w których łatwo się skryć. Pewien las był jednak nadzwyczajny. Na pierwszy rzut oka nie wyróżniał się niczym specjalnym, te same drzewa, krzewy, paprocie, owoce i zwierzęta. Kiedy z kolei zajrzeć w jego głąb, okazywało się, że dzieją się tam rzeczy niesamowite. Wystarczyło wytężyć wzrok i słuch, by poznać tajemnice leśnego królestwa. Nie każdemu było to dane. To dzieciom najczęściej udawało się zobaczyć i usłyszeć różne dziwy pod koronami drzew. Udało się to właśnie jednemu z nich: dziewczynce zupełnie niewielkich rozmiarów, która miała ogromne serce, pełne dobroci i szczerych intencji, i która nie sądziła, że pewnego zwyczajnego dnia w środku lata dane jej będzie przeżyć tak niesamowitą przygodę. Na imię jej było Jagódka i od zawsze ciągnęło ją w stronę lasu. – Hej! Hej, hej dziecino obudź się! Zaczyna padać – do uszu Jagódki powoli zaczęły docierać dziwne, dość piskliwe głosy, dobiegające nie wiadomo skąd.                                             – Zostaw ją w spokoju. Popatrz tylko, jak słodko śpi. Tak uroczo wygląda… ­– westchnął cichutko pojedynczy głos. – Ale przecież musimy ją obudzić! Zaraz przemoknie do reszty, biedne maleństwo – odparł stanowczo drugi, wyraźnie zatroskany.  – Biedne to jesteście wy. Przecież ta mała przywędrowała tu tylko po to, żeby nas zerwać, a zaraz potem ze smakiem zjeść! – stwierdził...

Dwójka sąsiadów, sześcioletnia Zosia i siedmioletni Franio mają niezwykłą przyjaciółkę – to ruda jak marchewka wiewiórka Julia, która obdarzona jest magicznymi mocami. Wystarczy zastukać trzy razy specjalnym orzeszkiem, a Julia w te pędy pojawia się w pokoju dziewczynki. Właśnie wtedy zaczynają się pasjonujące przygody... Zosia, Franio i wiewiórka Julia odwiedzają tajemniczy świat widzimisiów, walczą z gangiem kun, stawiają czoła srogiemu dozorcy i jego przebiegłemu kotu Daktylowi. Tak. Zdecydowanie, tę trójkę przyjaciół śmiało można nazwać małymi detektywami. Na szlaku wyjątkowych zagadek nie są jednak sami. Czasem z pomocą przychodzi dobra czarownica Leokadia Masełko i jej szczurek Serek. Mali detektywi wchodzą do świata bajek, odnajdują tajemne portale, szukają moli książkowych, latają, przeżywając przy tym niezapomniane chwile.  Jesteście ciekawi? Oto fragment tej wspaniałej książki: – Mamuś – odezwała się Zosia, poprawiając rudy kucyk, z którego zsunęła się gumka. – To my idziemy do mojego pokoju poszukać ich pomiędzy książkami. Poproszę je, by się wyprowadziły. – Bardzo dobry pomysł. Od razu poukładaj na półce wszystkie bajki. Dzieci wrzuciły szybko puzzle do pudełka i pobiegły do pokoju Zosi. Franio zamknął za sobą dokładnie drzwi. A w tym czasie dziewczynka dała susa pod łóżko, spod którego wyjęła drewnianą skrzyneczkę. Odszukała w niej orzeszek i już pukała nim o parapet. Raz, dwa, trzy. I wtedy w drzewie rosnącym naprzeciwko okna coś poruszyło się w konarach. A zaraz pomiędzy liśćmi ukazał się rudy pyszczek Julii. Gryzoń nie skoczył jednak od razu na parapet okna. Najpierw uważnie się rozejrzał, czy w pobliżu nie czai się niebezpieczeństwo w postaci Daktyla i jego wąsatego pana. – Co się...

Jakiś czas temu w Poznaniu dziewczynka szła do szkoły i na przejściu dla pieszych zaczepił ją obcy mężczyzna w kapturze na głowie i ciemnych okularach. Jego zachowanie i zaczepki na tyle przestraszyły dziewczynkę, że poinformowała o tym opiekunów, a ci policję.  Potem w poznańskich internetowych mediach najwięcej było komentarzy typu: "Co za świat, gdzie każda zaczepka jest traktowana jako atak!”. Prawie nikt nie pisał, że dziewczynka zachowała się idealnie. Przestraszona nie przemilczała zdarzenia, ale opowiedziała o nim dorosłym.  Czy tamten mężczyzna chciał zrobić jej coś złego? Nie wiadomo – być może nie. Ale to nie do dziecka należy rozstrzyganie o tym.  Dokładnie rok temu znajoma dziewięciolatka z mojego osiedla wracała jak codziennie na hulajnodze ze szkoły. Dziewczynka doskonale znała zasady bezpieczeństwa: nie wpuszczamy obcych na klatkę schodową, nie otwieramy nikomu drzwi, nie idziemy z nikim do samochodu po cukierka. A i tak, kiedy jakiś mężczyzna zawołał z tyłu, że potrzyma jej drzwi, by łatwiej mogła wprowadzić hulajnogę, ona na to się nie tylko zgodziła, lecz także jeszcze grzecznie mu za to podziękowała.  Uratował ją kurier, który przypadkiem schodził z góry i zobaczył na półpiętrze szamoczącą się kilkulatkę i mężczyznę, próbującego zatkać jej usta.  Nie damy rady odprowadzać naszych dzieci do szkoły do 18. roku życia. Nie jesteśmy w stanie towarzyszyć im przez cały czas. Nie możemy trzymać je pod kloszem aż do dorosłości. Chronimy je tylko do jakiegoś czasu. Potem one same muszą się chronić – jeśli tylko wiedzą, jak.  Jak nauczyć dziecko ochrony przed pedofilem? Przy różnego rodzaju rozmowach powtarzam moim córkom, że nie wolno im wpuszczać nikogo obcego na klatkę schodową ani nie wolno im nigdy iść z nikim obcym do auta, nawet gdyby kusił...