Bajka laureatki konkursu Mamy piszą: "Powrót do domu"

Mojej Jagódce. Każdy las wydaje się podobny do pozostałych. Na świecie jest ich mnóstwo: liściaste, iglaste, mieszane i wiele innych. Pełno w nich zieleni i krętych ścieżek, wśród których bardzo łatwo się pogubić. Pełno zakamarków i kryjówek, w których łatwo się skryć. Pewien las był jednak nadzwyczajny. Na pierwszy rzut oka nie wyróżniał się niczym specjalnym, te same drzewa, krzewy, paprocie, owoce i zwierzęta. Kiedy z kolei zajrzeć w jego głąb, okazywało się, że dzieją się tam rzeczy niesamowite. Wystarczyło wytężyć wzrok i słuch, by poznać tajemnice leśnego królestwa. Nie każdemu było to dane. To dzieciom najczęściej udawało się zobaczyć i usłyszeć różne dziwy pod koronami drzew. Udało się to właśnie jednemu z nich: dziewczynce zupełnie niewielkich rozmiarów, która miała ogromne serce, pełne dobroci i szczerych intencji, i która nie sądziła, że pewnego zwyczajnego dnia w środku lata dane jej będzie przeżyć tak niesamowitą przygodę. Na imię jej było Jagódka i od zawsze ciągnęło ją w stronę lasu. – Hej! Hej, hej dziecino obudź się! Zaczyna padać – do uszu Jagódki powoli zaczęły docierać dziwne, dość piskliwe głosy, dobiegające nie wiadomo skąd.                                             – Zostaw ją w spokoju. Popatrz tylko, jak słodko śpi. Tak uroczo wygląda… ­– westchnął cichutko pojedynczy głos. – Ale przecież musimy ją obudzić! Zaraz przemoknie do reszty, biedne maleństwo – odparł stanowczo drugi, wyraźnie zatroskany.  – Biedne to jesteście wy. Przecież ta mała przywędrowała tu tylko po to, żeby nas zerwać, a zaraz potem ze smakiem zjeść! – stwierdził...

Jakiś czas temu w Poznaniu dziewczynka szła do szkoły i na przejściu dla pieszych zaczepił ją obcy mężczyzna w kapturze na głowie i ciemnych okularach. Jego zachowanie i zaczepki na tyle przestraszyły dziewczynkę, że poinformowała o tym opiekunów, a ci policję.  Potem w poznańskich internetowych mediach najwięcej było komentarzy typu: "Co za świat, gdzie każda zaczepka jest traktowana jako atak!”. Prawie nikt nie pisał, że dziewczynka zachowała się idealnie. Przestraszona nie przemilczała zdarzenia, ale opowiedziała o nim dorosłym.  Czy tamten mężczyzna chciał zrobić jej coś złego? Nie wiadomo – być może nie. Ale to nie do dziecka należy rozstrzyganie o tym.  Dokładnie rok temu znajoma dziewięciolatka z mojego osiedla wracała jak codziennie na hulajnodze ze szkoły. Dziewczynka doskonale znała zasady bezpieczeństwa: nie wpuszczamy obcych na klatkę schodową, nie otwieramy nikomu drzwi, nie idziemy z nikim do samochodu po cukierka. A i tak, kiedy jakiś mężczyzna zawołał z tyłu, że potrzyma jej drzwi, by łatwiej mogła wprowadzić hulajnogę, ona na to się nie tylko zgodziła, lecz także jeszcze grzecznie mu za to podziękowała.  Uratował ją kurier, który przypadkiem schodził z góry i zobaczył na półpiętrze szamoczącą się kilkulatkę i mężczyznę, próbującego zatkać jej usta.  Nie damy rady odprowadzać naszych dzieci do szkoły do 18. roku życia. Nie jesteśmy w stanie towarzyszyć im przez cały czas. Nie możemy trzymać je pod kloszem aż do dorosłości. Chronimy je tylko do jakiegoś czasu. Potem one same muszą się chronić – jeśli tylko wiedzą, jak.  Jak nauczyć dziecko ochrony przed pedofilem? Przy różnego rodzaju rozmowach powtarzam moim córkom, że nie wolno im wpuszczać nikogo obcego na klatkę schodową ani nie wolno im nigdy iść z nikim obcym do auta, nawet gdyby kusił cukierkiem, lalką albo szczeniaczkiem w...

Ostatnio trafiłam na wpis Doroty Zawadzkiej o pewnej popularnej "metodzie" wychowawczej. Sama jej nie stosuję i jestem jej ogromnym przeciwnikiem. I choć ten sposób wcale nie działa, to i tak rzesze rodziców nadal ją stosują. .. tylko zastanawiam się, po co? „Już dzwonię do pani doktor i trzeba będzie zrobić zastrzyk”, „nie pójdziemy nad morze”, „nie pójdziesz na basen”, „to wracamy do domu”, „ale ty jesteś niedobra/y”, „nic ci nie kupię”, „widzisz? wszyscy na Ciebie patrzą”, „zobacz, wszyscy się z ciebie śmieją”, „oszaleję z tobą”... Zapewne domyślacie się kiedy słychać te wszystkie „świetne” skierowane do dzieci słowa. Tak, przy posiłkach! Bardzo proszę w imieniu dzieci - nie róbcie tak!" - czytamy na profilu Doroty Zawadzkiej. Jednak to wierzchołek góry lodowej. Rodzice kłamią, szantażują i zmyślają , nie tylko, by malucha nakłonić do jedzenia, robią to przy niemalże każdym napotkanym oporze ze strony dziecka. Potwór z szafy Choć dziecięca wyobraźnia nie zna granic i maluchy wielu rzeczy się boją, to niestety większość lęków, to zasługa kochanych rodziców i dziadków. Co ciekawsze, dzieci straszono chyba od zawsze. Wiele uwielbianych przez nas bajek niegdyś kończyło się źle , choćby biedny Czerwony Kapturek został pożarty i taki był koniec tej historii. Bajka miała być straszną lekcją dla dzieci, ale czy skuteczną? Tak straszenie dzieci to bardzo stara "metodą," ale w gruncie rzeczy bardziej poprawnie będzie to nazwać błędem wychowawczym . Wielu z nas najpewniej także tak było wychowywanych. Mnie babcia straszyła choćby babą z komina. Do dziś nie mam pojęcia, co to miało na celu, ale pamiętam, że jej się bardzo bałam zawsze, gdy przyjeżdżałam na noc. Dziś jestem bardzo wyczulona na to, jak ktoś próbuje straszyć moje dziecko. Bo sposób ten nie tylko nie działa, ale przynosi  więcej szkody niż pożytku ....