Bohaterami opowieści są między innymi konstruktor Trurl, wynalazca maszyny i jego dzieło, oraz konstruktor Klapaucjusz, wyjątkowo zawistny naukowiec. Pragnę wam jeszcze przypomnieć, że bajki należą do literatury sf, udoskonalonej właśnie przez Stanisława Lema. I to jak udoskonalonej! Do tych bajek nie muszę was zachęcać, należy je po prostu przeczytać lub posłuchać, bo czyta Borys Szyc. Konstruktor Trurl zbudował maszynę do robienia rzeczy na n. Na polecenie mistrza maszyna zrobiła nimby, nausznice, neutrony, nurty, nosy, nimfy, ale nie potrafiła skonstruować natrium, bo nie znała łaciny. Obejrzał ją Klapaucjusz i o mało nie pękł z zazdrości, bo naukowiec ten był osobnikiem wyjątkowo zawistnym… I tak dalej, i tak dalej. Zauważyliście już, że bajki są pełne humoru, ale także, że zawiść może wszystko zniszczyć. Zauważycie także, że w bajkach tych jest cała masa wyrazów nowych i do tej pory nieznanych. No, bo czy wiecie co znaczą słowa kambuzele, pćmy, wytrzopki, czy niedostópki. Pisarz sypie tymi nazwami jak z rękawa, wymyśla, i bawi się tym wymyślaniem. Bajki napisane w konwencji baśni, są przewrotne i komiczne, a ich język przypomina język starodawny (archaiczny), co nie znaczy, że nie spotkacie tu wyrazów nowoczesnych nazywanych neologizmami. Różne cuda też wyczynia pisarz ze światem przedstawionym. Na przykład niektóre wydarzenia przeczą podstawowym prawom fizyki, ale nigdy logice. Wiele bajek ma także zaskakujące zakończenie, wiele śmieszy, ale nie jest to śmiech pusty, on nas zmusza do myślenia. Ważne jest także, że to literatura najwyższych lotów, ona się nie starzeje, i że naprawdę każdy myślący człowiek powinien tę książkę poznać. A przecież wy do takich należycie. Gdy będziecie starsi, z przyjemnością sięgniecie po inne książki Stanisława Lema. Solaris, Pamiętnik...
Miałam żal do męża , że myśli o sobie i nie potrafi mnie zrozumieć. Byłam spełniona jako matka, ale nie jako kobieta. Czułam się niedowartościowana i niepotrzebna. Uciekłam z domu, bo nie mogłam tak dalej żyć Nie podoba ci się tu? Nie podoba? – dopytywał się Marek. Piękniejszego kawałka Bałtyku naprawdę nie widziałam. Dzikie klifowe wybrzeże, szmaragdowa toń kilkadziesiąt metrów w dół... Tylko że nie umiem się nim cieszyć. Nie potrafię zachwycać się tym pięknem, myślami jestem zupełnie gdzie indziej... – Nie o to chodzi, Marek. – A o co? Milczę. Chyba mu nie chcę tego wyjaśnić. Nie umiem i nie chcę. Sama nie rozumiem, jak to jest. Przecież tak bardzo się cieszyłam, że przyjadę tu, do Jastrzębiej Góry, odpocznę, przemyślę wszystko jeszcze raz. Teraz wiem, że to była pochopna decyzja. Ucieczka . Tak, swego rodzaju ucieczka. – Nie zimno ci? Zaprzeczam, kręcąc głową. Zwykle to ja przecież pytałam: "Magdusiu, nie zimno ci?", "Pola, nie siedź tyle w wodzie, słyszysz?", "Mikuś, zjesz rogalika?". Teraz już nie potrafię inaczej. Ciekawe, co oni teraz robią? Magdusia pewnie na pływalni, jak zwykle w soboty, Pola chyba coś maluje, a Mikołaj zapewne pyta, gdzie mama. Jakaś samotna łza zupełnie niespodziewanie spływa mi po policzku. Ocieram ją ukradkiem w nadziei, że Marek nie zauważy. Nic z tego! – Coś cię gryzie? – drąży. – Myślisz o Sławku? Wolałabym, żeby nie pytał. To jego zainteresowanie jest jeszcze gorsze! Teraz już nie jestem w stanie pohamować łez. – Wracajmy już – proszę. – Jestem zmęczona. – To zrozumiałe, po tylu godzinach podróży. Jutro wybierzemy się plażą w stronę Rozewia, do latarni morskiej. Pokażę ci... Wyłączam się, nie słucham go, bo wiem, że nie będzie żadnego jutro. Dopiero tutaj zrozumiałam, że moje dziś i moje jutro przypisane...
Najczęściej wnuczki wracają jednak do wersji słuchanej Baśni , bo jak twierdzą, uwielbiają nie tylko chińskie baśnie, ale i pana Mariana Opanię. Jeśli nie macie tych baśni, polecam gorąco. Działają na wyobraźnię, i to bardzo. Każde dziecko wie, że z ludowej mądrości można czerpać garściami. A jeśli do tego ta ludowa mądrość ma tak starą historię, tak potężną cywilizację, korzyść dla czerpiącego podwójna. Dla nas jeszcze większa, bo urzeka w tych baśniach nie tylko mądrość, ale i egzotyka. Przekonacie się zresztą sami, gdy zdecydujecie się na tę baśniową podróż. Natkniecie się w tej podróży na wiele nieznanych wam zjawisk. Spotkacie święte smoki, dowiecie się, że wróżby mogą być złe i dobre, a kobiety mądre i przebiegłe. Przeczytacie, jakie wartości ceni się za Wielkim Murem najbardziej. Że najpierw jest wytrwałość, dalej pracowitość, odwaga, skromność, wierność sobie, poświęcenie dla drugiego człowieka… Podobnie, ale czy tak samo? Oddaję teraz głos tytułowemu żółtemu smokowi. Wyjaśni wam to najlepiej: - Dlaczego nie wracasz synku? Co się stało? Odezwij się chociaż, powiedz coś! W tej samej chwili tafla jeziora zmarszczyła się i pokryła falami, woda rozbłysła żółtym kolorem i wszyscy usłyszeli płynący z głębiny głos: - Nie mogę, matko, nie mogę: smocze prawo zabrania mi wrócić na ziemię! Nawet ten krótki fragment pokazuje, co w życiu jest najważniejsze. Żółty smok kocha swoją ludzką matkę, ale ważniejsze są dla niego obowiązki, związane z nimi prawa i odpowiedzialność za innych ludzi. Warto po te baśnie sięgnąć także dlatego, żeby poznać inny baśniowy świat z jego obyczajami, całkiem innymi bohaterami, jakże odmienną kulturą, a nawet jedzeniem, alfabetem. I przede wszystkim z mądrością Wschodu, innym pojmowaniem świata, i innym sposobem na życie. Niech żółty smok was poprowadzi. On to zrobi...
