Biedna mała Luna - recenzja książki dla dzieci

Jak Groszka, mała sunia marząca o dziewczynce. Tę książkę polecam wszystkim, którzy planują kupić psa. Świat przedstawiony obserwowany jest tu z psiej perspektywy. Można się wiele nauczyć i jeszcze więcej zrozumieć. Teoretycznie Groszka powinna być psem szczęśliwym. Ma rodziców, sympatyczny dom, ale nie ma własnego człowieka. Takiego od zabawy, spacerów, podawania jedzenia. Chciałaby go mieć wyłącznie dla siebie. Wreszcie w prezencie od rodziców dostaje Dominikę, nazywaną przez psiego tatę Domikrzyką, bo okropnie płacze, a właściwie krzyczy. Najbardziej urzekły mnie w tej książeczce fińskiej pisarki rozmowy psiej rodziny. Rodzice małej Groszki dużo miejsca poświęcają w nich na udowadnianie swej córce, że opiekowanie się dziewczynką to ogromna odpowiedzialność. W końcu dają za wygraną i Groszka otrzymuje swoją małą dziewczynkę. Nie zawsze jednak jest w stosunku do swej podopiecznej w porządku. Czasami sprawia jej przykrości, czasami popełnia szkolne błędy wychowawcze. Sporo się jeszcze musi nauczyć. A mogła przecież zrobić to wcześniej, gdyby posłuchała rodziców i przeczytała polecany jej poradnik. Jest jednak pojętną uczennicą i cały proces wychowawczy idzie coraz sprawniej. Poza tym jako pies rozwija się szybciej, szybciej także dojrzewa. Zaczyna rozumieć, że nie wystarczy mieć, aby ktoś, kogo nazywa się przyjacielem, był szczęśliwy. Przyjacielowi trzeba także dać. I Groszka powolutku zaczyna swojej Dominice dawać. Nie może dopuścić do powtórnego odejścia ludziątka. Bardzo się tej książki dobrze słucha, bo zabawna, napisana z ogromna lekkością i zawiera sporo obserwacji o człowieczo-psich stosunkach.  Posłuchajcie Artura Barcisia i Anny Apostolakis. Fajnie ją interpretują. Groszka. Piesek, który chciał mieć dziewczynkę Autorka: Sari Peltoniemi Tłumaczka: Iwona Kosmowska Czytają: Artur Barciś i Anna Apostolakis Wydawnictwo:...

            Dawno, dawno temu, jak to zwykle w bajkach bywa, żyła sobie królewna o imieniu Oliwia. Była piękną dziewczyną, o błękitnych jak bezchmurne niebo oczach, oraz czarnych długich włosach. Wszystko byłoby idealnie, gdyby nie to, że Oliwia była nieszczęśliwa. Żaden z jej poddanych nigdy nie widział uśmiechu, który ożywiłby jej śliczne oczy. Rodzice, król Karol i królowa Monika, robili wszystko, aby rozweselić swoją jedyną córkę. Sprowadzali na dwór różnego rodzaju magików, klaunów, błaznów, lecz wszystko na marne. Oliwia nadal pozostawała smutna. Nic jej nie cieszyło, ani piękno przyrody, ani śpiew ptaków, ani cudowna muzyka grana przez nadwornych grajków. Zdarzało się nawet, że dziewczynka słysząc pierwsze dźwięki melodii, zaczynała po prostu płakać i koncert natychmiast przerywano. Królewska para zasięgnęła nawet rady medyków, ale i to nie pomogło. W końcu któryś z doradców króla zaproponował nieśmiało, żeby wezwać na dwór czarownicę, zwaną Luna, czyli Księżyc. Owej wiedźmy wszyscy się bali, ponieważ krążyły legendy, że podczas pełni, zamienia się straszne zwierzęta i straszy ludzi w lesie. Zrozpaczeni rodzice jednak postanowili zapytać ją o radę. Luna przybyła na zamek i obejrzała Oliwię. Pokręciła smutno głową i zapłakała nad losem młodej księżniczki. Król widząc to, zapytał: - Czyż naprawdę nic się nie da zrobić dla naszej córki? - Jest jeden sposób, ale nie mogę o tym mówić- odpowiedziała wiedźma. - Jaki? Wyjaw go proszę- błagała królowa Monika. - Musiałabyś pójść do lasu w czasie pełni księżyca- zwróciła się czarownica do królowej- i wytrzymać tam do rana, bez żadnej broni, bez jedzenia i picia. - Pójdę!- odparła bez wahania Monika. - Pamiętaj, że to jest magiczny las i nie wiesz, co może cię tam spotkać- przestrzegła Luna- Możesz nawet zginąć. -...

Specjalnie piszę w tej kolejności, bo bardziej dla mam i tatusiów niż dla Jasiów i Małgoś. Jeśli jednak te bajki będą słuchane lub czytane wspólnie, bawić się będą i jedni i drudzy. Czytelnicy przy okazji zwrócą uwagę na ilustracje Zbigniewa Dobosza, słuchacze z przyjemnością posłuchają Artura Andrusa i Piotra Bałtroczyka. Osiem bajek, a każda jak na bajkę  przystało zakończona morałem, przewrotnym, bo to przecież bajki Artura Andrusa, i pozornie bezsensownym. Jak w kabarecie. Bohaterowie bajek też jakby znajomi, ale całkiem odmienieni. Czerwony Kapturek jest żoną Zielonej Czapki, a Kręcinos i Wiercipięta również znaleźli sobie towarzyszki życia. W każdym razie towarzystwo trochę stoi na głowie, trochę drepcze na jednej nodze. Bo te bajki maja przede wszystkim bawić, a nie na siłę umoralniać. A jeśli mowa o morałach. Na szczęście, bo w bajkach współczesnych wcale nie muszą być takie Krasicko-Mickiewiczowskie, autor te morały zrzucił z moralizatorskich piedestałów. Pisze więc: Bez względu na to, jaki ma się charakter, prawdziwe szczęście można spotkać nawet w bibliotece. Zwłaszcza przy regale z książkami o dinozaurach. Pyszne, a ile w tych dwóch zdaniach ukrytych znaczeń, ile sarkastycznego śmiechu. Mnie najbardziej urzekła w tych opowiastkach zabawa słowem. Dowcipna, inteligentna, zaskakująca. Autor jeszcze raz udowodnił, że z językiem potrafi robić najróżniejsze sztuki. Dla wielu rzecz to w dzisiejszych czasach prawie nieosiągalna. Jeśli zatem chcecie zrobić frajdę dzieciom, nauczyć je wartości słowa, pokazać, jak giętki jest ten nasz język, i jak szybko podąża za myślami polecam Bzdurki. Bo to wcale nie są zwykłe bzdurki, to kawałek dobrej literatury. Bzdurki, czyli bajki dla dzieci i innych Autor: Artur Andrus Ilustrator: Zbigniew Dobosz Czytają: Artur Andrus i Piotr Bałtroczyk Wydawnictwo: Zielona Sowa Kącik małego...