Chiński kot – recenzja książki dla dzieci

Nadszedł dzień wyznaczony przez lekarza prowadzącego - data porodu . Nic się nie działo. Pojechałam do szpitala, żeby zobaczyć się z panią doktor i zorientować się, co dalej. Kiedy weszłam na oddział, dowiedziałam się, że jest na urlopie! Moje poczucie bezpieczeństwa runęło. Co mam teraz robić...? Chciało mi się płakać. Musiałam jednak działać... Przecież moje dziecko może chcieć przyjść na świat w każdej chwili, a to już czas. Zaczepiłam na korytarzu ordynatora oddziału. Zapytałam, co robić. Odburknął, że przyjąć się na oddział, albo gdzieś ambulatoryjnie sprawdzić na własną rękę. Spanikowana myślałam: "Mam rodzić na własną rękę?! Gdzie gdzieś?! Sama mam się przyjąć na oddział?" Wyszłam przed szpital i zaczęłam płakać, bo nie wiedziałam co począć dalej .  "Przyjęłam się na oddział" Mąż mnie trochę uspokoił i kiedy już mi przeszło, udałam się na izbę przyjęć i "przyjęłam się" na oddział. Był wtorek. Dni w szpitalu strasznie się dłużyły. Leżałam i słuchałam opowieści, zastanawiając się, jak będzie wyglądał mój poród . Wtedy po raz pierwszy naprawdę zaczęłam o tym myśleć. Wcześniej nigdy nie analizowałam przebiegu porodów, nie układałam sobie w głowie scenariusza przebiegu mojego. Pobyt w szpitalu mijał spokojnie, aż do czwartkowego popołudnia. Właśnie wtedy się zaczęło... W toalecie zauważyłam różową wydzielinę. Od razu zgłosiłam ten fakt pielęgniarce, która przekazała tą informację lekarzowi dyżurującemu. Po popołudniowym obchodzie zostałam zbadana. Pan doktor stwierdził, że wody zaczęły się sączyć i przeniósł mnie na salę przedporodową. Leżałam tam sama, nie mogąc zebrać myśli. Zastanawiałam się: "Co dalej?" To pytanie prześladowało mnie nieustannie.  Nie musiałam długo czekać na odpowiedź Wieczorem pojawiły się bóle , a na...

Dedykuję tę bajkę mojej Mikuni, która uwielbia psy. 1. Wyspa szczęścia             Za górami, za lasami… W odległej krainie, na środku pięknego, przejrzystego oceanu znajdowała się wyspa. Była bardzo zielona, rosły na niej  wszystkie odmiany pięknych, kolorowych i pachnących kwiatów. Najważniejszą rzeczą, która ją charakteryzowała, było to, że wszyscy jej mieszkańcy byli bardzo szczęśliwi. Zawsze radośni, uśmiechnięci, zdrowi. Odnosili się do siebie z szacunkiem, traktowali się, jak wielka rodzina, a każdy przyjaźnił się z każdym.             Mieszkańcy nazwali wyspę „Wyspą szczęścia”, zgodnie z tym, jak się na niej czuli. Uważali się za najszczęśliwszych ludzi na świecie. Wyspa miała kształt zbliżony do psiej kostki i była naprawdę wielka. W samym jej środku znajdował się piękny zamek, gdzie mieszkał Król tej wspaniałej krainy.             Król nazywał się Oskar i był bardzo szanowany na całej wyspie, ponieważ rządził nią dobrze i sprawiedliwie. Zawsze był wyrozumiały i dla każdego miał dobre serce.  Starał się, żeby wszyscy byli zadowoleni i uśmiechnięci.             Król Oskar wiedział, że jego wyspa jest bardzo sławna na całym świecie i wiele osób chciałoby mieć możliwość zamieszkania w tej pięknej krainie. Niestety, miejsce na wyspie było ograniczone. Wyspa Radości była zamieszkana przez największą ilość mieszkańców, jak to było możliwe. Nie można było przyjąć do tej zielonej krainy więcej osób.             Mimo tego, co kilka tygodni, przybijał do portu statek, na którym przypływały osoby i zwierzęta, starające się przebłagać...

Gdy ja i Jarek się poznaliśmy, wyruszyliśmy w trwającą miesiąc podróż pociągami po Europie. Od tego wszystko się zaczęło. Każda następna wyprawa też była wymyślona i zorganizowana wyłącznie przez nas. Żadnych biur podróży, stacjonarnych urlopów w jednym miejscu . Jesteśmy niespokojnymi duchami. Nie przywiązujemy się do rzeczy, nie gromadzimy majątku. Nasz warszawski dom wynajmujemy, by za te pieniądze podróżować. Gdy jesteśmy w Polsce, mieszkamy w wynajętych mieszkaniach. To bardzo wygodne, bo w każdej chwili można się wyprowadzić. Gdy nasza Zosia przyszła na świat osiedliśmy, ale... na krótko. One-way ticket Po zrobieniu dyplomów sprzedaliśmy wszystko, co mieliśmy . Samochód, kuchenkę mikrofalową, pralkę... Wyruszyliśmy do Nowej Zelandii. Nie wiedzieliśmy, czy znajdziemy tam pracę i osiądziemy na dłużej, czy może kupimy jakieś tanie bilety i polecimy gdzieś indziej. Kupiliśmy na miejscu samochód, który był odtąd naszym domem na kółkach. Mieszkaliśmy i jeździliśmy nim przez trzy miesiące. Potem znów zapragnęliśmy zmiany. Nowa Zelandia okazała się dla nas miejscem zbyt spokojnym. Ponieważ jako „skończona orientalistka” zawsze chciałam podróżować po Azji , zawitaliśmy do Indonezji, przejechaliśmy przez Singapur, Malezję, Tajlandię, Laos, Kambodżę, Wietnam, Chiny i Mongolię. Mnóstwo wrażeń, mnóstwo przygód, mnóstwo zwiedzonych miast. Stabilizacja i dziecko? Nie dla nas Po dziewięciu miesiącach wróciliśmy do Polski. Na początku czuliśmy wielką radość, ale już po miesiącu... znowu zaczęliśmy myśleć o wyjeździe. Bo bycie razem w podróży doskonale nam z Jarkiem wychodzi. To szkoła radzenia sobie w trudnych sytuacjach, stawiania czoła zmęczeniu, kiepskim warunkom. My się świetnie rozumiemy, uzupełniamy, nie ma między nami praktycznie konfliktów. Popracowaliśmy więc na etatach półtora roku i przyszedł czas na...