Na Ziemi Camille, adoptowana córka nadętych mieszczuchów francuskich, w Gwendalavir Ewilan. Powstała trzymająca w napięciu opowieść fantasy autorstwa Pierre’a Bottero, nauczyciela, pedagoga, a wreszcie pisarza. Na dalsze części trzeba trochę poczekać. Mam nadzieję, że niedługo.
Jak już wspomniałam, bohaterką jest fiołkowooka Camille Duciel, zamieszkała w Paryżu. Jest mądra, oczytana, bez trudu posługuje się greką i łaciną. Ma oddanego przyjaciela Salima, czarookiego chłopca obdarzonego poczuciem humoru, wielkiego wrażliwca i gadułę. Nic tylko się cieszyć szczęściem, choć nie ma się czym cieszyć, bo rodzice niezbyt się przejmują swoja jedynaczką. Poza tym któregoś dnia dziewczynka odkrywa, że posiada zdolność podróżowania do światów równoległych dzięki Wyobraźni, a właściwie Sztuce Rysunku. I nie jakiejś tam zdolności plastycznej, ale umiejętności malowania własnej wyobraźni (dowiecie się o co chodzi, gdy sięgniecie po książkę). Wkrótce się też okaże, że Camille to tak naprawdę Ewilan Gil’Sayan z Gwendalavir, ewakuowana na Ziemię w czasie wojny, córka dwojga Rysowników, nadzwyczajnych magów, a nie bogatych paryskich mieszczuchów. Teraz dziewczynka musi podjąć życiowa decyzję. Weźmie udział w misji ocalenia swojej ziemi przed drapieżnymi Ts’żeracami, a także Raisami, co chcą podbić Gwendalavir, i piratami… A trzeba powiedzieć, że historia jej kraju i rodu jest wyjątkowo skomplikowana.
W tomie drugim zatytułowanym Granica Lodu Ewilan z przyjaciółmi będą wędrować po Gwendalavir. I będą mieć pełne ręce roboty. Muszą uwolnić Skrzepłych Wojowników, muszą uratować świat przed TS’żercami, musza się zmierzyć z potworami, muszą sobie wreszcie poradzić sami ze sobą. Nawet gdy dotrą do Granic Lodu, nie będą bezpieczni.
Wiele spraw wyjaśni się w Wyspie Przeznaczenia. Tam Ewilan z przyjaciółmi odkryją schronienie Merwyna, rysownika wszech czasów, tam wyjaśni się także sporo spraw. Ale czy wszystkie? Właściwie dopiero w Paryżu, gdzie przeniesie się na prośbę wielkiego rysownika pozna prawdę o sobie, o swoim bracie, prawdziwych rodzicach więzionych przez okrutną Eleę Ril’Morienval.
Ta książka na pewno was wciągnie. Radzę, abyście zaczęli ją czytać wtedy, gdy nie macie na głowie zadań z matematyki, testów z geografii, dat z historii. Najlepiej w czasie wolnym od pracy. Dlaczego? Bo trudno się od niej oderwać. To nie tylko doskonałej jakości literatura fantasy, ale świetna książka, która nauczy was, jak pielęgnować swoje ja, jak uczyć się odpowiedzialności, szacunku, i tolerancji dla innych. I to wcale nie są truizmy babci. Ja także za sprawą tej książki wiele się nauczyłam.
Ewilan z dwóch światów: Wyprawa, Granice Lodu, Wyspa Przeznaczenia
Autor: Pierre Bottero
Tłumaczka: Barbara Wicher
Wydawca: W.A.B.
Wszystkich baśni jest dwieście. Na razie tom pierwszy (będą trzy). Poproście mamy, aby wam je przeczytały. To będzie długie czytanie, gdyż książka jest grubaśna. Albo zróbcie to sami, bo to opowieści dla wszystkich. Małych, średnich, i dużych. W tomie pierwszym znajduje się sześćdziesiąt pięć baśni. Długich, krótkich, średnich, i bardzo tematycznie zróżnicowanych. Dzięki nim poznacie nieznane wam do tej pory księżniczki, odważnych młodzieńców, groźne potwory, przedziwne stwory, prastare legendy. Szczerze mówiąc łatwiej by mi było wymienić tematy, których w tych baśniach się nie porusza. Pewnie, że bywa również groźnie, ale na szczęście wszystko zawsze się dobrze kończy. Bywa także zabawnie, bo bohaterowie są przecież ludźmi z krwi i kości. Najważniejsze, że jest w tych historiach ogromnie dużo tajemnic, co mocno podkreślają ilustracje Giuseppe Marii Mitellego. Wprawdzie dorośli twierdzą, że są one mało wyraziste i zbyt poważne dla dziecięcego czytelnika, ale jestem pewna, bo mam małe czytelniczki w domu, że was zaintrygują. Teraz oddaję głos autorowi, bo jestem przekonana, że on najlepiej was zachęci do przeczytania tych baśni. A oto fragment Wujka wilka, który tylko troszeczkę przypomina znanego wam Czerwonego kapturka. Była sobie raz dziewczynka łakomczucha. Pewnego dnia podczas karnawału pani w szkole mówi dzieciom: — Jeżeli dokończycie swoje robótki na drutach, dostaniecie racuszki. Ale dziewczynka nie potrafiła robić na drutach i poprosiła, żeby pozwolono jej pójść do ustępu. Zamknęła się w środku i usnęła. Kiedy wróciła do klasy, inne dziewczynki zjadły już wszystkie racuszki. A ona poszła do mamy wypłakać się i o wszystkim jej opowiedzieć. — Nie martw się, dziecinko. Usmażę ci racuszki — powiedziała mama. Ale mama była tak biedna, że nie miała nawet patelni....
Autorem książki jest Francuz Patrick Modiano , pisarz głównie literatury dla dorosłych. O Katarzynce też tak niektórzy mówią, ale dla mnie jest to książka i dla małych, i dla dużych pań. Na pewno oczytany trzecioklasista może po nią z powodzeniem sięgnąć. A jeśli nawet nie przeczyta, może posłuchać, jak czyta ją Katarzyna Herman , a czyta urzekająco. W oknie nowojorskiego mieszkania stoi dorosła kobieta i wspomina dzieciństwo spędzone w Paryżu . Tata prowadził jakąś firmę, bo tak do końca nie wiadomo jaką, mama była amerykańską tancerką i rzadko przebywała w domu. Nic dziwnego, że u boku Katarzynki był przede wszystkim tato, no bo mama pewnego razu postanowiła wrócić do Ameryki, a ojciec takiej decyzji nie chciał zaakceptować. I właśnie cała historia opowiada o tym, jak Katarzynka spędzała paryskie lata u boku taty, jak sobie razem radzili, ile ich to kosztowało, i co dziewczynka robiła z wolnym czasem. Każdy kolejny dzień był niepewny, każdy był zaskoczeniem i niespodzianką . Ale oni te niespodzianki nawet lubili. Wynaleźli bowiem lekarstwo na wszelakie smutki. Zdejmowali po prostu okulary, i nagle wszystko stawało się łagodne i zamglone. Takich wspólnych obrzędów czy tajemnic mieli o wiele więcej. Na przykład w czasie codziennego golenia ojciec brał pędzel i gonił córkę po całym mieszkaniu. Gdy dogonił, malował buzię pianą. To wszystko przypomina sobie dorosła Katarzyna, a to już podpowiedź, że obydwoje z ojcem podjęli któregoś dnia decyzję o wyjeździe do mamy. Nie jest to więc książka wesoła, ale nie jest także smutna. Po prostu przepiękna historia o domowym cieple , o tęsknocie, o dorastaniu. Jest w niej także wiele niedomówień, i tajemnic. Nie martwcie się jednak. To nie jest opowieść pełna ludzkich dramatów, to opowieść dla wrażliwców, którzy kochają, gdy gdzieś tam w środku człowieka jest sporo tak potrzebnego ciepła....
Ja zapałałam do Królewny Lenki wielką sympatią za to, że w wesoły, przystępny sposób porusza codzienne dylematy dzieci i ich rodziców. Książeczka pt. "Królewna Lenka ma zmartwienie" trafiła do nas w idealnym momencie: ja byłam wtedy w 6. miesiącu ciąży, a Julka czekała na narodziny swojego młodszego braciszka. Tyle samo było wtedy radości, ekscytacji, co niepewności i zazdrości. Często rozmawiałam z córką o tym, jak to będzie, kiedy już braciszek będzie na świecie, ale... autorka przygód Lenki znalazła na to lepszy sposób! Przedstawiła w cieniutkiej, kolorowej książeczce historię małej królewny, która stanęła przed takim samym wyzwaniem jak moja Julka: okazało się, że zostanie starszą siostrą. Dziewczynka nie wiedziała, czy powinna się cieszyć, że będzie miała z kim się bawić, czy raczej martwić, że teraz rodzice będą kochać jej młodszego braciszka, a nie ją. Wymknęła się więc z pałacu i zaszyła w głębi wielkiego ogrodu zwanego Dziczą, by w samotności przemyśleć tę sytuację. To oczywiście wywołało lawinę paniki w pałacu, ale zanim Lenka została odnaleziona przez przerażonych rodziców i służbę, spotkała synka ogrodnika, który zupełnie zmienił jej spojrzenie na bycie starszą siostrą. Z tej książeczki moja córka dowiedziała się, jak wiele zalet ma bycie starszą siostrą , a co najważniejsze, że miłość rodziców mnoży się, kiedy się ją dzieli... Teraz, kiedy nasz Szymon ma już 10 tygodni, córka za Królewną Lenką powtarza, czego go nauczy, jak dorośnie i co będą razem robili. Polecam tę niepozorną książeczkę wszystkim rodzicom, którzy są w podobnej sytuacji. Mała Lenka pomoże wam wytłumaczyć dziecku, jak to będzie po narodzinach drugiego maluszka. Prosty język, barwne i zabawne ilustracje to również wielki plus! A książeczka jest na tyle cienka, że wysłuchają jej już 2-3 latki. Po przeczytaniu na pewno nie...
