Oto mała Tilda. O takich starsze panie mówią "żywe srebro", kiwając przy okazji znacząco głowami. Bywa, że wzdychają, dodając "za moich czasów dziewczynki były inne...". A dla mnie Tilda jest fantastyczna. Zazdroszczę jej wyobraźni, fantazji, pomysłowości, choć wiem, że wyobraźnia dość często komplikuje jej życie. Ale chyba najbardziej komplikuje nieumiejętność przewidywania, choć to nie wada, bo od przewidywania są dorośli. Uczą się tego całe życie. Tilda na razie eksperymentuje.
Na przykład bardzo chce mieć psa, ale nie może, bo mama jest alergiczką. No więc zbiera maskotki, a czasami wyprowadza psa sąsiadki, i udaje, że to jej pies. Jak dotąd wszystko w porządku. Ale zapomniałam napisać, że Tilda ma pecha. Kiedyś zapatrzyła się na chłopaka z wyższej klasy, takiego Axla, w którym się podkochuje, i zamiast Pchełki, którą wyprowadzała, wzięła spod sklepu wielkiego labradora. No oczywiście, że powinna przeprosić, a nie uparcie twierdzić, że to jej labrador. Ale jak tu się przyznać do błędu, gdy na horyzoncie Axel. Ja się też nigdy nie przyznawałam, gdy obok był ktoś w tym dniu najważniejszy. A potem już poszło. Katastrofa po katastrofie.
Albo co jest złego w opowieści Tildy, że tata jest astronautą. Skąd mogła wiedzieć, że w Szwecji jest tylko jeden astronauta, i to akurat nie jej ojciec. A co miała powiedzieć? Że tata z nimi nie mieszka, że nieustannie podróżuje po świecie. Inne dzieci opowiadają o swoich ojcach, więc i ona chciała czymś zaskoczyć, zaimponować, ale wyszło jak zwykle. Wiem, odkręcić się tego nie da, ale da się powiedzieć prawdę. I właśnie o mówieniu prawdy, a raczej o chęci mówienia, jest trzecia część. Zresztą mówienie prawdy też nie jest takie proste, bo jak już wam wspominałam, Tilda urodziła się z pechem w garści. Spróbować jednak trzeba. Postanawia, że przestanie kłamać, kręcić, fantazjować. Najpierw wyjawia Axlowi, co naprawdę robi jej tata. Nie ma oczywiście pewności, że jej uwierzył, ale spróbować trzeba.
No i kto mi powie, że Tilda jest niezbyt grzeczna? Jest jak najbardziej normalna. Marzy o zwierzaku, tęskni za ojcem, nie znosi przeprowadzek, i kocha się pierwszą dziecięcą miłością. Dorośli już dawno załamaliby ręce. A Tilda? Ona ma tysiące pomysłów na to, jak wyjść z najróżniejszych tarapatów. A że śmiejemy się z tego, to już zasługa autorki i Tildy. Czekamy na kolejne przygody szalonej dziewczyny. Ja w każdym razie tak.
Gdybym nie pomyliła psów
Gdybym nie zrobiła z taty astronauty
Gdybym nie powiedziała prawdy
w przygotowaniu: Gdybym nie kupiła świnki morskiej
Autorka: Ingelin Angerborn
Ilustratorka: Magda Chodorowska
Tłumaczka: Katarzyna Ottosson
Wydawnictwo: Zakamarki
Jestem w ciąży! – jak mam to im powiedzieć? Najbardziej bałam się reakcji córki i zięcia... Jak to jesteś w ciąży ? Przecież to ja jestem w ciąży! – Kaśka patrzyła na mnie szeroko otwartymi, nic nie rozumiejącymi oczami. Potem spojrzała na Andrzeja, jakby u niego szukając pomocy w rozwiązaniu tej zagadki, ale jego też kompletnie zamurowało. – Nnno... w ciąży... Ty jesteś w ciąży i ja też jestem w ciąży, córeczko – wydukałam. Prawdę mówiąc, tego się najbardziej obawiałam . Że nie zrozumie. Że będzie miała za złe. Mam 46 lat i nawet nie chodzi o to, że jest dosyć późno na dziecko, ale także o to, że właśnie dwa miesiące temu Kasia i Andrzej oznajmili z radością, że będą mieli dziecko . Tak się wtedy ucieszyliśmy z Wojtkiem. Nasza jedynaczka w ciąży! Zobacz także: Prawdziwe historie: Byłam ciocią mojego dziecka Co inni powiedzą! Gdybym wiedziała, że we mnie też już kiełkuje nowe życie... No właśnie, gdybym wiedziała, to co? Zrobiłabym dokładnie to, co zrobiłam – badania prenatalne , by mieć pewność, że dziecko jest zdrowe. Kasię urodziłam jako siedemnastolatka . Trzeba było sądownie załatwiać zgodę na ślub z Wojtkiem. Na szczęście okazał się tym jedynym na całe życie. Ale jakoś nie chcieliśmy mieć więcej dzieci. Historia się powtórzyła i Kaśka zaszła w ciążę także bardzo młodo – w wieku 19 lat. Tyle, że najpierw był ślub z Andrzejem. – Mama, ty chyba żartujesz ?! Przecież ty masz już ponad czterdziestkę – usłyszałam swoje dziecko. – No i pomyślałaś, co ludzie powiedzą? Mama, czy ty o tym pomyślałaś? Tego było już za wiele. Poczułam, jak wzbiera we mnie złość. – Ciebie obchodzi tylko, co ludzie powiedzą! Nawet nie spytałaś, jak się czuję. Wiesz co, mam gdzieś, co ludzie powiedzą. I tak urodzę to dziecko!...
Choć epoka, kiedy na ziemi rządziły wielkie dinozaury, podobno minęła, u mnie w domu zupełnie tego nie widać. Od jakiegoś czasu koniki i koparki zeszły bowiem na dalszy plan, a konkretnie, do kartonu, a ich miejsce zajęły stegozaury, diplodoki i europazaury. W wannie kąpię się szybciej, bo z brzegu łypie na mnie przekrwionym okiem (niby chińska zabawka, a bardzo realistyczna) Tyranozaur Rex. Na dvd oglądam „Wielką wędrówkę długoszyjców”. Triceratopsa z plasteliny lepię z zamkniętymi oczami, i to w dwóch wersjach – żywego, albo powalonego globalnym ochłodzeniem. Dlatego, kiedy okazja i tradycja nakazywały obdarować Franka prezentem, wybrałam się z nim do dużego sklepu z zabawkami , przygotowana wewnętrznie i finansowo na zakup kolejnego dinozaura , tym razem może nawet z wulkanem. Moje dziecko jest jednak jednostką w pełni autonomiczną i nieprzewidywalną, musiałam więc uruchomić pokłady tolerancji (a generalnie nie mam jej za wiele), by nie wyrwać mu z objęć bezsensownej zabawki, którą sobie wybrało, i nie zastąpić jej tą wybraną przeze mnie i przez to na pewno lepszą. Kłusownik z pułapką Nie od dziś wiadomo, że dzieci najbardziej lubią bawić się w dorosłych (pamiętam PRL-owski zestaw „Mała Sprzątaczka”, zawierający szczotkę, szufelkę i wiaderko, który boleśnie dotknął moją mamę – Mogliby choć nazwać go „Mała Gosposia”... – westchnęła), a życie dorosłych jest ciężkie , czasem trzeba się łapać każdej roboty i może dobrze nauczyć się tej bolesnej prawdy już w dzieciństwie. W sumie nie wiem więc czemu wybrany przez Franka zestaw złożony z kłusownika, guźca i pułapki, wzbudził we mnie aż taki wewnętrzny opór. Zainspirował za to mnie i koleżankę do wymyślania innych, równie z życia wziętych, zestawów: kibice piłkarscy (łyse ludziki w barwach klubowych,...
Magda rozstała się z ojcem Ani jeszcze przed jej urodzeniem. Szybko okazało się, że samotne macierzyństwo to wyzwanie często ponad jej siły. Przetrwała najgorsze chwile, teraz jest z siebie dumna, że dała radę. Chociaż w ciągu ostatnich dwudziestu lat liczba rozbitych rodzin w Polsce zwiększyła się o połowę, temat samotnego macierzyństwa wciąż budzi wiele emocji. Do dziś opinia publiczna nie zawsze jest łaskawa dla matek, samodzielnie stawiających czoło rodzicielstwu. Kobieta, która wychowuje dziecko bez męża? Pewnie „wpadła” z przypadkowym partnerem! Stereotyp samotnej matki jest prosty. I jak wszystkie stereotypy – całkowicie rozmija się z prawdą. Dla Magdy, trzydziestoletniej specjalistki do spraw logistyki, dwie kreski na teście nie były niespodzianką. W końcu już od jakiegoś czasu oboje z mężem starali się o dziecko. Ale kiedy jej brzuszek zaczął się zaokrąglać, jednocześnie coraz wyraźniej było widać, że jej małżeństwo nie przetrwa próby, jaką będzie pojawienie się niemowlęcia. – Miałam wybór : mogłam być z kimś, kto się nie nadaje na ojca, albo zostać sama. Wybrałam mniejsze zło. Rozstaliśmy się, gdy byłam w piątym miesiącu ciąży. Nie wstydzę się, że jestem samotną matką, przeciwnie, jestem dumna, że dałam sobie radę – mówi. Samotne macierzyństwo wymaga samodzielności Najtrudniejsze są pierwsze dni po rozstaniu, kiedy błyskawicznie przechodzisz kurs samodzielności . Musisz nauczyć się wnosić wózek z zakupami i śpiącym dzieckiem, znaleźć drogę do każdego urzędnika w mieście, szybko poradzić sobie z nocną gorączką albo biegunką malucha. – Już w czasie ciąży wszystko robiłam sama: badania, pobieranie krwi, zakupy dla noworodka. Ale po porodzie wydawało mi się, że ta góra obowiązków nie ma końca. Przez pierwsze tygodnie chodziłam z podkrążonymi oczami i zaciśniętymi zębami, jak...
