Gelsomino w Kraju Kłamczuchów – recenzja książki dla dzieci

Baśniowy charakter książki sprawi, że nauka poprawnej pisowni stanie się przyjemną podróżą po tak nielubianej krainie. I to w niebylejakim towarzystwie. Oddaję zatem głos Chochlikowi Drukarskiemu. Niech was poprowadzi przez ortograficzne zakamarki. A że jest przewodnikiem skutecznym, mogą zaświadczyć kolejne wydania książki. Na krainę Limanii rzucił klątwę zły czarnoksiężnik Magabeusz. Mieszkańcy zapomnieli o ortografii. Każdy pisał, jak chciał. Ortograficzną wiedzę postanowił pomóc im odzyskać Chochlik. Aby to uczynić, uda się ze specjalną misją do Królestwa Ortografii rządzonego przez mądrego Króla Ortografa. Zanim tam trafi, przejdzie przez Krainę Stylistyki i Królestwo Gramatyki. Wędrując po tym wcale nie tajemnym świecie, spotka kota Mruczybajkę, pozna nowych przyjaciół z Krainy Wiedzy obeznanych w ortograficznych meandrach, będzie musiał rozwiązać wiele zadań dotyczących zasad pisowni. Tę trudną drogę zakończy oczywiście sukcesem. Jeśli powędrujecie z Chochlikiem, przeczytacie baśnie, rozwiążecie ćwiczenia, również nie będziecie mieć problemów z ortografią. Jestem pewna. Urzekły mnie przygody Chochlika. Spodobało mi się, że litery w trudnych wyrazach pisane są innym kolorem, że bohaterowie radzą sobie  z ortograficznymi łamigówkami, że pełne czarów i wiary w sukces spotkania staną się również bliskie każdemu dziecku, które ma problemy z ortografią. Chochlik pokona złego Magabeusza, wiele się nauczy, jeszcze więcej zapamięta, pozna smak przyjaźni, i uwierzy, że marzenia mogą się spełniać. Nie może być inaczej, bo Chochlikowi pomagają tacy mistrzowie wiedzy jak sowa z Landau, Alojzy Przypadek, ptaki kszyk i gżegżółka, które były nie tylko świetnymi przewodnikami po zamku w Bajdocji i Rubinowym Lesie, ale znali tak bardzo przydatne zasady pisowni. A czego w tym szczególnym poradniku nie załatwią słowa, dopowiedzą na pewno...

Do współpracy wydawnictwo EGMONT zaprosiło pisarzy tej miary co Grzegorz Kasdepke, Wojciech Widłak, Zofia Stanecka, Ewa Nowak, Joanna Olech czy Małgorzata Strzałkowska. Zabawnym historyjkom ich autorstwa towarzyszą ilustracje, m.in. Doroty Łoskot-Cichockiej, Joanny Rusinek, Emilii Dziubak i Marcina Bruchnalskiego. - Dzięki zaproszeniu do współpracy tak znakomitych twórców udało nam się stworzyć cykl książek nie tylko wartościowych edukacyjnie, ale także atrakcyjnych pod względem artystycznym, czemu towarzyszą błyskotliwie napisane, wciągające opowiastki – mówi Katarzyna Sendecka, wydawca 
i twórca merytorycznych podstaw „Czytam sobie” . Serię rozpoczyna dziewięć tytułów – po trzy w obrębie kolejnych poziomów czytelniczego zaawansowania dziecka. Dzięki nim zaczyna ono naukę od składania wyrazów z liter, następnie 
z sylab, by wreszcie – w książeczkach z poziomu „dla zaawanasowanych” – płynnie czytać całe zdania. Stosownie do poziomu odbiorców czcionki w tekstach mają różny rozmiar oraz proporcje względem rysunków. Książeczki dla początkujących mają krótsze zdania oraz przewagę ilustracji, 
z kolei tytuły dla bardziej wyrobionych małych miłośników literatury przypominają już „prawdziwe książki”, z nielicznymi, czarno-białymi obrazkami. - Książki adresowane są do dzieci w wieku 5-7 lat , ale są to granice umowne. Bywa bowiem, że czterolatek lepiej radzi sobie z tekstem niż dziecko o 2 lata starsze – tłumaczy Katarzyna Sendecka. Rodzic lub nauczyciel sam decyduje, który poziom jest odpowiedni dla danego podopiecznego. Dzięki właściwie dobranej lekturze u małego czytelnika udaje się budować poczucie sukcesu i satysfakcji, wskutek czego łatwiej o pewność siebie w późniejszej, znacznie już poważniejszej, edukacji. O szatę graficzną serii zadbało grono najlepszych polskich artystów...

Jako babcia cieszę się, że kolejne gromady wielbicieli Nowych, Nieznanych, i Przygód Mikołajka stoją w kolejce do czytania. Chyba mnie nie obśmiejecie, że namawiam na książkę, o której od ponad pięćdziesięciu lat mówi cały świat. Chcę, abyście posłuchali Nowych przygód Mikołajka, bo czytają je dla was Jerzy i Maciej Stuhrowie. Mikołajek, bardzo sławny francuski uczeń jest prawdziwym szczęściarzem. Nigdy się nie starzeje, i wciąż jest przez kolejne rzesze dziewczynek i chłopców uwielbiany. Tak zresztą jak i jego klasowi koledzy, choć to on, bardzo średni uczeń, gra pierwsze skrzypce. Jestem ciekawa, czy ta popularność też wkurza ich opiekuna, nazywanego przez urwisów Rosołem? Pewnie że wkurza, podobnie jak Rosół wkurza chłopaków z małego francuskiego miasteczka. Alcesta, Kleofasa, Ananiasza, Joachima, Rufusa, Maksencjusza, czy Gotfryda. Mikołajkowe przygody są tak skonstruowane, że to, co dzieje się między dziećmi, dzieje się także między dorosłymi – świat maksi i świat mini. Oba się przenikają, oba uzupełniają, oba naśladują. Może dlatego te historie są tak zabawne, i tak prawdziwe. W osiemdziesięciu proponowanych opowiadaniach będzie między innymi mowa o przekupieniu Ananiasza, pupilka klasowego, i o ogromnym awansie Kleofasa, który z ostatniego wywindował się na przedostatnie miejsce w klasie. Przeczytajcie zresztą, jak do tego doszło: Kiedy w domu wydało się, że wypadłem najgorzej na klasówce z matematyki, zrobiła się straszna afera! Jakby to była moja wina, że Kleofas jest chory i nie było go na klasówce! No bo co w końcu, kurczę blade, ktoś musi być najgorszy, kiedy go nie ma! Tata bardzo krzyczał, mówił, że szykuję sobie piękną przyszłość, no! no!, i że warto było wypruwać z siebie żyły, żeby osiągnąć taki rezultat, ale że oczywiście, ja myślę tylko o zabawie, a nie o tym, że kiedyś go zabraknie i kto wtedy zapewni mi byt, że...