Kanada pachnąca żywicą - recenzja audiobooka

Bohaterami opowieści są między innymi konstruktor Trurl, wynalazca maszyny i jego dzieło, oraz konstruktor Klapaucjusz, wyjątkowo zawistny naukowiec. Pragnę wam jeszcze przypomnieć, że bajki należą do literatury sf, udoskonalonej właśnie przez Stanisława Lema. I to jak udoskonalonej! Do tych bajek nie muszę was zachęcać, należy je po prostu przeczytać lub posłuchać, bo czyta Borys Szyc.    Konstruktor Trurl zbudował maszynę do robienia rzeczy na n. Na polecenie mistrza maszyna zrobiła nimby, nausznice, neutrony, nurty, nosy, nimfy, ale nie potrafiła skonstruować natrium, bo nie znała łaciny. Obejrzał ją Klapaucjusz i o mało nie pękł z zazdrości, bo naukowiec ten był osobnikiem wyjątkowo zawistnym… I tak dalej, i tak dalej.   Zauważyliście już, że bajki są pełne humoru, ale także, że zawiść może wszystko zniszczyć. Zauważycie także, że w bajkach tych jest cała masa wyrazów nowych i do tej pory nieznanych. No, bo czy wiecie co znaczą słowa kambuzele, pćmy, wytrzopki, czy niedostópki. Pisarz sypie tymi nazwami jak z rękawa, wymyśla, i bawi się tym wymyślaniem.    Bajki napisane w konwencji baśni, są przewrotne i komiczne, a ich język przypomina język starodawny (archaiczny), co nie znaczy, że nie spotkacie tu wyrazów nowoczesnych nazywanych neologizmami.   Różne cuda też wyczynia pisarz ze światem przedstawionym.  Na przykład niektóre wydarzenia przeczą podstawowym prawom fizyki, ale nigdy logice. Wiele bajek ma także zaskakujące zakończenie, wiele śmieszy, ale nie jest to śmiech pusty, on nas zmusza do myślenia.    Ważne jest także, że to literatura najwyższych lotów, ona się nie starzeje, i że naprawdę każdy myślący człowiek powinien tę książkę poznać. A przecież wy do takich należycie. Gdy będziecie starsi, z przyjemnością sięgniecie po inne książki Stanisława Lema. Solaris, Pamiętnik...

Akcja toczy się w XVIII wieku, w czasach, gdy po morzach świata grasowało wiele pirackich statków. Posłuchajcie, czyta Stanisław Biczysko. Będzie sporo emocji z dreszczykiem. Historię pirackiego skarbu opowiada Jim, główny bohater, a przy okazji powieściowy narrator. Chłopiec jest synem właściciela gospody, w którego ręce trafia mapa z zaznaczonym miejscem ukrycia skarbu pirata Flinta. Ta mapa zresztą narobi rodzinie sporo kłopotów. Na gospodę napadną bandyci, chłopiec z matką uciekną do najbliższej wioski. W domu dziedzica Jim zdradzi ,  że jest w posiadaniu pewnego kuferka, w którym znajduje się mapa. Przy okazji się dowie, że mapa wskazuje wyspę, na której ukryty jest skarb pirata. Dziedzic kupi statek Hispaniola, zwerbuje załogę, i wyśle ją  na poszukiwanie wyspy. Nie wie jednak biedaczysko, że wśród marynarzy znajdą się kompani pirata, którzy także marzą o zdobyciu skarbu. Jim też znajdzie się na statku, bo właściciel zatrudni go jako chłopca okrętowego. Na czele ekspedycji stanie kapitan Bill, osobistość wyjątkowo niechlujna, a funkcję kucharza okrętowego obejmie Długi John Silver bez nogi, z gadającą papugą na ramieniu, pirat podstępny i sprytny. Rozpoczyna się wielka przygoda pełna niebezpieczeństw, zagrożeń, zawirowań. A w samych ich centrum znajduje się Jim Hawkins, chłopiec odważny, ciekawy świata, i trochę szalony. Ta książka wciąga, bo pisarz potrafi tak budować fabułę, i tak prowadzić akcję, że czytelnik nie może się od niej oderwać. No bo jak się oderwać od tych pirackich opowieści, od tych pirackich piosenek, z których najbardziej znana to: Piętnastu chłopów na Umrzyka Skrzyni – Jo-ho-ho! I butelka rumu! Diabli i trunek resztę bandy wzięli. Jo-ho-ho! I butelka rumu! Proponuję wam wersję czytaną przez aktora. Stanisław Biczysko robi to znakomicie. Posłuchajcie. Wszak to klasyka gatunku. I jeszcze jedno. Książki...

Autorem książki jest Francuz Patrick Modiano , pisarz głównie literatury dla dorosłych. O Katarzynce też tak niektórzy mówią, ale dla mnie jest to książka i dla małych, i dla dużych pań. Na pewno oczytany trzecioklasista może po nią z powodzeniem sięgnąć. A jeśli nawet nie przeczyta, może posłuchać, jak czyta ją Katarzyna Herman , a czyta urzekająco. W oknie nowojorskiego mieszkania stoi dorosła kobieta i wspomina dzieciństwo spędzone w Paryżu . Tata prowadził jakąś firmę, bo tak do końca nie wiadomo jaką, mama była amerykańską tancerką i rzadko przebywała w domu. Nic dziwnego, że u boku Katarzynki był przede wszystkim tato, no bo mama pewnego razu postanowiła wrócić do Ameryki, a ojciec takiej decyzji nie chciał zaakceptować. I właśnie cała historia opowiada o tym, jak Katarzynka spędzała paryskie lata u boku taty, jak sobie razem radzili, ile ich to kosztowało, i co dziewczynka robiła z wolnym czasem. Każdy kolejny dzień był niepewny, każdy był zaskoczeniem i niespodzianką . Ale oni te niespodzianki nawet lubili. Wynaleźli bowiem lekarstwo na wszelakie smutki. Zdejmowali po prostu okulary, i nagle wszystko stawało się łagodne i zamglone. Takich wspólnych obrzędów czy tajemnic mieli o wiele więcej. Na przykład w czasie codziennego golenia ojciec brał pędzel i gonił córkę po całym mieszkaniu. Gdy dogonił, malował buzię pianą. To wszystko przypomina sobie dorosła Katarzyna, a to już podpowiedź, że obydwoje z ojcem podjęli któregoś dnia decyzję o wyjeździe do mamy. Nie jest to więc książka wesoła, ale nie jest także smutna. Po prostu przepiękna historia o domowym cieple , o tęsknocie, o dorastaniu. Jest w niej także wiele niedomówień, i tajemnic. Nie martwcie się jednak. To nie jest opowieść pełna ludzkich dramatów, to opowieść dla wrażliwców, którzy kochają, gdy gdzieś tam w środku człowieka jest sporo tak potrzebnego ciepła....