Bajka laureatki konkursu Mamy piszą: "Święta Artura"

Dzień 23 sierpnia 2010 r. zapamiętam na długo – to właśnie wtedy zrobiłam test ciążowy , który pokazał dwie kreski. Ucieszyłam się bardzo, mimo że z mężem dopiero myśleliśmy o drugim dziecku . Jednak ono samo wybrało sobie termin przyjścia na świat. Jednak radości towarzyszył też smutek – dwa tygodnie wcześniej ginekolog wykryła u mnie torbiel na jajniku i jakiegoś guza na tarczycy. Na szczęście szybko okazało się, że guz na jajniku wchłonął się, a wyniki badań hormonu tarczycy miałam w porządku; musiałam być tylko pod kontrolą endokrynologa. Mogłam więc w pełni cieszyć się ciążą.  Wiadomość o chorobie taty zwaliła mnie z nóg Co prawda od początku męczyły mnie mdłości i zamiast tyć chudłam, jednak pocieszałam się, że w końcu to minie. Tak też się stało – skończyłam I trymestr i dolegliwości ustąpiły. Zaczęłam myśleć, jak to będzie, gdy pojawi się nowy członek rodziny. Tak mijały sobie kolejne miesiące, aż nadszedł 18 luty 2011 r.. Mój tata trafił do szpitala z bólem brzucha. To był piątek, w sobotę tata był operowany, a to co usłyszeliśmy po operacji, zwaliło nas z nóg. Okazało się, że tata ma guza trzustki , który niestety nie nadaje się już do usunięcia, były też przerzuty. Pozostało mu kilka miesięcy życia...  Ta choroba to przeze mnie?! To, co działo się później, pamiętam jak przez mgłę. Byłam w takim szoku, że nie mogłam się uspokoić. Obwiniałam się o tę chorobę . A dlaczego? Może to wyda się głupie, ale gdy byłam w pierwszej ciąży, tata również poważnie zachorował. Tak więc, gdy teraz usłyszałam tę diagnozę, stwierdziłam, że to moja ciąża przynosi pecha . Teraz myśląc o tym, wiem, że to było głupie myślenie, ale wtedy krzyczałam tylko, że nie chcę być już w ciąży.  Następne dni były bardzo ciężkie. Z jednej strony musiałam dbać o siebie i nie denerwować się, bo...

Ile można czekać na ukochane dziecko? Rok, dwa lata? Nam upłynęło pięć wiosen i zim odmierzanych kolejnymi wizytami u lekarzy, kolejnymi cudownymi przepisami, kolejnymi straconymi złudzeniami. Aż do dnia, kiedy się zdecydowaliśmy na adopcję . Ale po kolei... – Nic tu nie widzę – kolejny specjalista rozkładał ręce. – Medycyna bywa bezradna w takich przypadkach. Państwo chyba za bardzo chcecie. Wyjedźcie gdzieś, nacieszcie się sobą, a dziecko samo się pojawi. Wyjeżdżaliśmy więc. Spacerowaliśmy po Sopocie niczym para zakochanych nastolatków, by zaraz stracić humor na widok uśmiechniętej mamusi z wózkiem. Albo spotykaliśmy się ze znajomymi, by po chwili wrócić do rzeczywistości przywołani słowami koleżanki: – Chcieliśmy się z wami podzielić radosną nowiną... Ojej, przepraszamy – gryzła się poniewczasie w język przyszła mama. Potem było tylko gorzej Wiele razy zadawałam sobie pytanie, które pewnie stawiają sobie wszyscy w podobnych sytuacjach: Dlaczego właśnie my? Znaliśmy się długo, jeszcze z jednej ławki w ogólniaku. Pasowaliśmy do siebie idealnie. Oboje spokojni, poważni. Kiedy Artur mi się oświadczył, wydawało się, że wszystko fantastycznie się ułoży. Trzeba przyznać, że zawsze mogłam na nim polegać i nigdy się nie zawiodłam, zwłaszcza w tamtym trudnym okresie. I jak płakałam, po raz kolejny wracając od lekarza. I jak odpowiadał na coraz bardziej natarczywe pytania rodziców: – Powiedzcie nam, czemu nie jesteśmy jeszcze dziadkami ? Droga do adopcji Artur zawsze stanowił dla mnie ogromne wsparcie. To właśnie on po tych pięciu latach pełnych niepokoju i straconych nadziei powiedział: – Dość już tego czekania na cud. Natalka, adoptujmy dziecko . Skłamałabym, gdybym stwierdziła, że nigdy o tym nie myślałam. Ciągle łudziłam się jednak, że uda nam się mieć własne dziecko . Poza tym trochę się bałam. W końcu to inne geny...

„To Królowa Śniegu! Czego ona tu szuka? Następnego dnia sanie Królowej znowu pojawiły się na naszej ulicy. Zaglądała przez okno do mieszkania małego chłopca, Kaja…" To jego właśnie upodobała sobie zimna królowa i jego serce zapragnęła zmienić w sopel lodu, przy pomocy okruchów z zaczarowanego Krzywego Zwierciadła. Królowa zmroziła jego serce i zabrała do swego lodowego pałacu. Jednak Kaj miał przyjaciółkę o imieniu Gerda. Ta rezolutna dziewczynka niewiele myśląc, wyruszyła na pomoc przyjacielowi. Czy jej się to uda? Posłuchaj bajki i wspólnie z dwójką przyjaciół wyrusz w podróż do krainy śniegu. „Królowa śniegu”  to kolejna bajka w formie słuchowiska z serii „Bajeczki-Pioseneczki", która ukazuje się nakładem Wytwórni Muzycznej MTJ. Do pięknie ilustrowanej książeczki dołączona jest płyta CD z opowiadaniem i piosenkami. „Królowa śniegu” to bajka do słuchania i czytania, która pobudza wyobraźnię, myślenie logiczne, rozwija pamięć i uczy koncentracji.    Patroni medialni: Mamo To Ja, qlturka.pl, egaga.pl, czasdzieci.pl   Czytaj - słuchaj - śpiewaj... Chcesz posłuchać bajek? Poproś mamę lub tatę, na pewno przeczytają. Chcesz posłuchać samodzielnie - włącz płytę i słuchaj. A jeśli chcesz nauczyć się nowych piosenek - włącz, słuchaj i śpiewaj razem z naszymi bohaterami!