Geneza "Przygód Rózi i chłopca o imieniu Dziadek" jest taka: Elliot Aronson, psycholog społeczny, jeden z najbardziej znanych na świecie, napisał ją wraz ze swoją wnuczką Ruthie, gdy on miała lat 71, a ona sześć. Wspólna praca nad tą historią miała w pierwszej kolejności doprowadzić do tego, aby dziewczynka nauczyła się czytać, bo miała z tym potężny kłopot. Ruth dzięki dziadkowi błyskawicznie opanowała sztukę składania literek (w jaki sposób, o tym w posłowiu), a sama opowieść "Przygody Rózi i chłopca imieniu Dziadek" zaczęła wieść swoje osobne literackie życie.
W warstwie fabularnej to kilka przygód odważnej dziewczynki i lękliwego chłopca. W warstwie metaforycznej to rzecz o dwóch postawach: konfrontacyjnej i ucieczkowej. O strachu i przełamywaniu go. O zaufaniu do ludzi i podejrzliwości wobec nich. Ellliot Aronson przemyca tu model zachowania działający na korzyć grupy i jednostki: jeśli będziemy traktować ludzi tak, jak chcielibyśmy, żeby i oni traktowali nas, to oni będą nas traktować w ten sam sposób. Jest tu jeszcze kilka innych mądrości, m.in. ta, że łatwiej w jakąś sytuację wejść, niż potem z niej wyjść. "Przygody...." są przede wszystkim bajką – prostą, porywającą, z elementem zaskoczenia i wywracającą do góry nogami motywy z klasycznych baśni. A z ilustracji Edyty Chachulskiej da się stworzyć osobną graficzną opowieść; istnieje opcja wycięcia obrazków i złożenia ich w całość – to kolejna edytorska niespodzianka.
Katarzyna Kubisiowska
W zimie także, a może przede wszystkim, bo dobrze jest pomarzyć, gdy za oknem trzaskający mróz. A może i wam za kilka miesięcy przytrafią się takie wakacje jak małej Iris, która wcale nie chciała wyjeżdżać do babci. Może i wy przeżyjecie jakieś fantastyczne przygody? Kto wie? Dlaczego Iris nie chciała jechać do babci? Może dlatego, że po śmierci dziadka babcia była smutna? A może obawiała się, że i ona tym smutkiem się zarazi? W każdym razie mała niespełna dziesięcioletnia dziewczynka wolałaby czas wolny spędzić z rodzicami na przykład nad morzem. Jedzie, bo nie chce sprawić przykrości rodzicom, ale robi to bez przekonania. A tymczasem u babci będą się dziać dziwne rzeczy. Spotka mężczyznę o imieniu Bobas, ogromnego, silnego, ale malutkiego, gdy na jego drodze pojawi się miniaturowa myszka. Pisarka stara się patrzeć na świat oczami dziecka, i trzeba powiedzieć, że fantastycznie się to jej udaje. Stąd w książeczce cała masa niesamowitych zwrotów akcji, duża dawka humoru, sytuacyjnego komizmu. Mnie bardzo się spodobał opis babci, która miała pięćdziesiąt cztery włoski nad górną wargą. Chyba będę musiała policzyć swoje. To będzie taki mój prywatny konkurs na babcine włoski. A te przygody, te niezwykłe wydarzenia! I ten babciny temperament. Pozazdrościć. Obie damy wplątają się nawet w jakąś dziwną kradzież, czego tak na dobrą sprawę starsza pani nie powinna robić. W każdym razie Iris wróci z tych wakacji bardzo zadowolona. I bogatsza o wiele doświadczeń. A przede wszystkim przekonana o tym, że każdą zmianę należy traktować jak nowe doświadczenie, a także, że człowiek, nawet ten mały, nigdy nie wie, co go czeka jutro lub pojutrze. Zwróćcie także uwagę na ilustracje, wspaniale się komponują z treścią, a nawet tę treść uzupełniają. Przeczytajcie książkę samodzielnie. Fajnie się ją...
1. Bolek i Lolek Pierwsza seria o Bolku i Loku pojawiła się w latach 1963-1964, w której rezolutni chłopcy przybliżają nam wielkich bohaterów i ich czyny. W kolejnych jadą na wakacje, podróżują w wyobraźni po świecie (każdy odcinek zaczynał się sceną, w czasie której Bolek i Lolek rozpędzają globus, by strzelić w niego placem i wybrać cel), zderzają się z bohaterami baśni (Bajki Bolka i Lolka) czy zmagają się z groźnym bandytą Jimmym Pif-Pafem (Bolek i Lolek na Dzikim Zachodzie). W sumie powstało dziesięć serii, tylko trzy miała dialogi. [CMS_PAGE_BREAK] 2. Reksio Reksio po raz pierwszy pojawił się w 1967 roku (wyglądał inaczej niż Reksio, którego znamy, nosił m.in. obrożę). W sumie nakręcono 65 odcinków, w których bohater próbuje swoich sił w różnych zawodach (np. Reksio żeglarz, Reksio nauczyciel), wciela się w inne zwierzęta, przede wszystkim ptakialbo poznaje uroku kolejnych pór roku (np. Reksiowa wiosna). Miał miliony fanów. Filmy o nim powstawały przez 21 lat. [CMS_PAGE_BREAK] 3. Zaczarowany ołówek To serial rysunkowy zrealizowany w latach 1964-1977. Jego bohaterem jest chłopiec o imieniu Piotrek i jego pies, którym w rozwiązywaniu najróżniejszych problemów pomaga zaczarowany ołówek – wszystko, co nim narysują, materializuje się, a tym samym ratuje z różnych opresji. W 2011 roku przed Łódzkim Domem Kultury (przy ul. Traugutta 18) odsłonięto pomnik bohaterów Zaczarowanego ołówka, w ramach projektu Łódź Bajkowa. [CMS_PAGE_BREAK] 4. Dziwny świat kota Filemona To opowieść o dwóch kotach: naiwnym Filemonie, ciekawym świata, oraz starszym, doświadczonym i zblazowanym Bonifacym. Oba koty mieszkają w wiejskiej chacie z Dziadkiem i Babcią. Powstało w sumie 39 odcinków (druga seria to Przygody kota Filemona) i trzy filmy (m.n. Filemon i przyjaciele, Gwiazdka kota Filemona). [CMS_PAGE_BREAK]...
Często w naszym wychowaniu niebagatelną rolę odgrywali dziadkowie – to oni opiekowali się nami, gdy rodzice byli w pracy, pielęgnowali podczas choroby, bawili się z nami i zabierali na wakacje. Dlatego wielu z nas wydaje się, że gdy na świecie pojawią się nasze własne dzieci, nasi rodzice z radością przejmą odwieczne obowiązki dziadków i bez reszty poświęcą się opiece nad wnukami. Coraz częściej jednak nasi rodzice mają własny pomysł na życie, a stereotyp dziadków, których jedynym sensem istnienia jest rozpieszczanie wnuków, powoli odchodzi do lamusa. Jeszcze nie tak dawno temu… Gdy młode małżeństwo oznajmiało swoim rodzicom, że spodziewają się dziecka , przyszli dziadkowie zazwyczaj pękali z dumy i nie mogli doczekać się wejścia w nową rolę. Babcia już planowała, jakie ubranka uszyje czy zrobi na drutach dla wnuka lub wnuczki, a dziadek – że nauczy jeździć na rowerze i sklejać modele samolotów. Pomoc dziadków przy nowo narodzonym maleństwie wydawała się oczywista – przecież wcześniej pomagali im ich rodzice, a jeszcze wcześniej – rodzice rodziców. Było to szczególnie łatwe dawniej, kiedy rodziny wielopokoleniowe żyły wspólnie pod jednym dachem, ale nawet jeśli młodzi mieli własne mieszkanie, babcia i dziadek zawsze byli w pogotowiu. Czasem nawet babcia przeprowadzała się na kilka tygodni do córki, by pomóc jej w opiece nad noworodkiem. Dziecko chore , a rodzice muszą iść do pracy? Nie ma problemu, wystarczy zadzwonić do dziadków. Trzeba posłać dziecko do przedszkola? Po co? Przecież jest babcia. Sylwester, wesele koleżanki czy wieczorne wyjście ze znajomymi? Babcia albo dziadek na pewno mogą zaopiekować się wnukiem. Szef nie chce dać urlopu? Trudno, maluch na wakacje pojedzie z dziadkami. Poza tym babcia zawsze potrafi stworzyć ciepłą, domową atmosferę, upiecze ciasto i ugotuje obiad, wysłucha skarg na kolegę z przedszkola...
