Masło przygodowe – recenzja audiobooka

Spodziewałam się raczej samotnego życia, bo miałam tylko córkę. A w ostatnie Święta Bożego Narodzenia przy stole wigilijnym zasiadłam z Julią, Markiem i ich dziećmi, Kasią z mężem Jackiem i córeczkami, rodzicami Marka, moją mamą i dość liczną rodziną Jacka. Wszystko zaczęło się, gdy moja córka poszła do przedszkola. Jesień 1973 roku Pewnego dnia w przedszkolnej szatni Julka spojrzała na mnie błagalnie. – Mamo, czy Kasia może do nas pójść? – spytała, wskazując drobną blondyneczkę, która stała obok w towarzystwie postawnej kobiety. – Jasne, że tak, jeśli tylko mama Kasi pozwoli? – odparłam i spojrzałam w ich stronę. Chyba mam omamy wzrokowe , albo czytam za dużo książek – pomyślałam. Jakbym widziała oberżystkę i Kozetę z "Nędzników"! Dziewczynka wyraźnie bała się matki . A ta mama! Wiek trudny do określenia, cera szara, mina skrzywiona, żałosny widok! – Mieszkam tuż obok – zachęciłam. – Może Kasia pójdzie do nas, a potem przyjdzie pani po córeczkę? – Za to my mieszkamy daleko – zacharczała dama głosem przepalonym i mocno "wczorajszym". – Niech ją pani odwiezie wieczorem taksówką! – Nie mam na taksówki – oświadczyłam. – To może pani wejdzie do nas na herbatę? Dziewczynki pobawią się chociaż chwilę – zaproponowałam. Miałam w domu dwa kotlety mielone, więc dałam obiad tylko dziewczynkom, a dla nas zaproponowałam kawę. – Po turecku i mocną – zażyczyła sobie Barbara, już mówiąc mi po imieniu, po czym zapaliła. Na moją uwagę, że u mnie się nie pali , a już na pewno nie w obecności dzieci, odparła, że "z dzieciakami nie ma się co cackać". "Ale się wpakowałam" – wściekłam się w duchu. Na diabła mi taka znajomość? Natomiast dziewczynki były uszczęśliwione . W pokoiku Julki, z dala od matczynego spojrzenia, Kasia rozkwitła! Śliczne dziecko. Nie mogłam pojąć, jakim cudem takiej...

Czym jest Kacperiada? Jest fantastyczną opowiastką, a właściwie zbiorem opowiastek o trzyosobowej rodzinie z pięcioletnim Kacperkiem w roli głównej. Wszystkie historie opowiada tato chłopca, a ma co opowiadać, bo Kacper robi wszystko, by rodzice się z nim nie nudzili. Tatuś zresztą wcale nie jest lepszy, on także potrafi narozrabiać. Co mnie w tych opowiastkach urzekło? Najbardziej oczywiście to, że Kacper to dziecko szczęścia. Rodzice poświęcają mu bardzo dużo czasu, są przy nim zawsze wtedy, gdy bardzo ich potrzebuje, nie robią problemów z byle bzdurki, i są bardzo, ale to bardzo tolerancyjni. W tych opowiadaniach mama jest trochę ukryta, ale to dobrze. Od męskich zabaw niech w domu będzie tata. I tato Kacpra świetnie się w tej roli sprawdza. Panowie nigdy się nie nudzą, wolą się po prostu razem bawić. Niby nic się w książce nie dzieje, a dzieje się bardzo dużo. Wy na pewno sporo z niej skorzystacie. Poznacie ogromnie dużo nowych słów (to jest to, za co pana Grzegorza Kasdepke uwielbiam), wyszlifujecie waszą wyobraźnię, przekonacie się, że każdy najzwyklejszy dzień może być niezwykły. Trzeba tylko chcieć. Jeśli z wami słuchać będą rodzice, też nie stracą czasu. Książka jest świetnym poradnikiem dla tych, którzy nie potrafią poskromić własnych dzieci. I jeszcze ten humor. Pan Kasdepke jest w tej dziedzinie arcymistrzem. Nie na darmo autor za tę książkę otrzymał Nagrodę im. Kornela Makuszyńskiego. Kacperiada Autor: Grzegorz Kasdepke Lektor: Wojciech Chorąży Wydawca: Biblioteka Akustyczna Nośnik: CD w formacie mp3 Czas nagrania: 1 godzina 27 minut Kącik małego czytelnika - sprawdź, jakie książki dla dzieci polecają inne mamy

Jak wygląda życie, gdy rodzice nie mają ślubu? Zapytaliśmy o to Asię, Dagmarę i Magdę. Wszystkie trzy wychowują dzieci z partnerami, z którymi nie stanęły na ślubnym kobiercu. Oto, co usłyszeliśmy: Na porodówce bez ślubu Asia: Sławek mógł mnie odwiedzać i zajmować się dzieckiem bez przeszkód. Nikt nas nie pytał, czy mamy ślub. Dagmara: Nas także nikt o to nie pytał. Na poród rodzinny można zabrać kogo się chce – mamę, siostrę, przyjaciółkę. Ojca dziecka tym bardziej! Magda: Rodziłam w wodzie , a Jacek był przy mnie przez cały czas. Trzymał mnie za rękę, pomagał, masował. To, czy mamy ślub, czy nie, nikogo nie interesowało. Zarejestrowanie dziecka bez ślubu Asia: Gdy Adaś przyszedł na świat i trzeba było go zarejestrować , do urzędu stanu cywilnego wybrała się (z naszymi dokumentami i upoważnieniem) moja siostra. Usłyszała, że zarejestrować owszem, mogą, ale wówczas Adaś będzie nosił wyłącznie moje nazwisko i tylko ja będę miała prawa rodzicielskie. Wróciła więc z kwitkiem. Wyznaczono nowy termin i, jak tylko trochę pozbierałam się po porodzie, pojechaliśmy do urzędu oboje – ja i tato naszego synka. Dagmara: Gdy urodziła się nasza pierwsza córeczka, Matylda, wybraliśmy się do USC dwa tygodnie po porodzie. Rejestracja wyglądała dość uroczyście, mniej więcej jak ślub ;-) Musiałam oświadczyć, że Tomek jest ojcem mojego dziecka, on musiał to potwierdzić, a potem oboje złożyliśmy swoje podpisy. W związku z tym, że odwiedzanie urzędów tuż po porodzie nie jest szczególną frajdą (wiadomo: trzeba zostawić maleństwo pod cudzą opieką, a mama na ogół nie jest jeszcze w szczytowej formie), za drugim razem wybraliśmy się tam jeszcze przed porodem i już wtedy złożyliśmy oświadczenie . Dzięki temu, gdy Adela przyszła na świat, moja obecność przy rejestracji nie była potrzebna. Czy rodzina nalega na ślub? Magda:...