Szósty tom bestsellerowej serii o Misiu Tulisiu już w sprzedaży!

„Mus jabłkowy” to książka obrazkowa o ojcu i synu, którym zdarzają się zarówno dobre, jak i gorsze dni, a także o tym, co z tego wynika. To historia bez lukru. Czasem trudno być dzieckiem. Tak jak trudno być rodzicem. Pochodzimy z różnych światów i zdarza się, że trzeba sporo wysiłku, by osiągnąć porozumienie. To proste. My, rodzice, wiemy więcej i ta wiedza nas paraliżuje. Sprawia, że boimy się o bezpieczeństwo naszych dzieci. Tu upatruję źródło konfliktu. Z jednej strony my, rodzice, chcemy być przyjaciółmi dla naszych dzieci, ale z drugiej nie możemy się uwolnić od roli nadzorców. Nie jest łatwo zaakceptować tę różnorodność ról – ani dziecku, ani dorosłemu. To dlatego w "Musie jabłkowym" syn odwraca się od swojego ojca. To doświadczenie jest mi bliskie, bo mój syn robił podobnie, gdy okazywałem się surowym i karzącym szefem. Zresztą kto nie miał podobnych doświadczeń? Bycie ojcem jest skomplikowane i nielogiczne. Pokazał Pan ojca nieidealnego, który złości się na syna. Ale też syn, który mówi o swoim ojcu, że jest głupi, i który – po kłótni z nim – zagroził, że poszuka sobie nowego ojca, nie jest dzieckiem idealnym.  O to mi chodziło! Byśmy zaakceptowali to, że tacy jesteśmy, że tacy są prawdziwi ojcowie i prawdziwi synowie, którym zdarza się odtrącić rękę wyciągniętą do zgody albo powiedzieć „nie kocham cię”... Dzieci nie są aniołami, zdarza im się być upartymi i złośliwymi. Nie ma potrzeby chronić ich przed każdym konfliktem, wychowywać w złudzeniu, że życie to świat jak w domku lalki Barbie. Udało się Panu zrobić książkę i dla dzieci, i dla dorosłych. To książka o szacunku. O tym, że lepiej przyznać się do słabości, niż narzucać swoje poglądy, „bo ja tak mówię”. Przyznanie się do tego, że czegoś się nie wie, nie oznacza, iż stracimy w oczach...

Napisałaś książkę dla rodziców 6-latków... – Od razu muszę ci przerwać, bo to nie jest książka dla rodziców 6-latków, a w każdym razie nie tylko dla nich. ”Misja: szkoła” to książka dla rodziców, których dziecko idzie do szkoły. To dziecko może mieć lat 5, 6, 7, a nawet 8, jeśli rodzice odraczali jego początek edukacji szkolnej. Co czytelnicy znajdą w Twojej książce? – Najważniejsze informacje o rozwoju dziecka i dużo podpowiedzi, jak ten rozwój można wspierać. Do tego piszę w niej, jak rozwijać zmysły dziecka, jego naturalne kompetencje i naturalną ciekawość świata. Szukałam takiej książki na naszym rynku i nie znalazłam – a skoro ja nie, to rodzice pewnie też nie znajdą. Szkoda, żeby byli skazani tylko na informacje z internetu, poszarpane, a często też na różnych portalach – sprzeczne same ze sobą. Mam wrażenie, że rodzice szukają informacji przed porodem i w pierwszych miesiącach życia dziecka. Potem ich zainteresowanie słabnie. Rodzice kilkulatków są przekonani, że już wszystko wiedzą. Przekonałam się o tym kilka lat temu, kiedy wchodziła w życie reforma "Sześciolatki do szkoły". Wtedy dla wielu rodziców stałam się wrogiem numer 1, bo głośno mówiłam, że dziecko w wieku 6 lat ma wszelkie kompetencje, żeby podjąć naukę szkolną. Ci, którzy się ze mną nie zgadzali, argumentowali, że tylko oni są w stanie stwierdzić, na jakim etapie rozwoju są ich dzieci. A tak nie jest? Uważam, że większość rodziców nie ma kompetencji, żeby ocenić rozwój własnego dziecka. Owszem, świetnie znają swoją córkę czy syna, ale nie są w stanie porównać ich na tle rówieśników. Nie mogą więc stwierdzić, czy dana umiejętność ich dziecka jest adekwatna do jego wieku czy nie. Czy np. jeśli ich dziecko umie narysować kółko, to jest to dużo czy mało. Dlaczego uważasz, że nie mają kompetencji?...

Dziecko smacznie śpi, a ty owijasz w kolorowy papier zabawki i słodycze, które już niedługo znajdą się pod choinką. Niestety, cały ten trud i tak nie tobie zostanie przypisany. Wszystkie zasługi zbierze staruszek z siwą brodą, którego w dodatku nikt nigdy nie widział! A może skończyć już z tą konspiracją? Czy nie lepiej otwarcie powiedzieć dziecku, że Święty Mikołaj to postać historyczna? Czy kolorując rzeczywistość, nie sprawimy, że dziecko boleśnie się zawiedzie, gdy wreszcie odkryje prawdę? Nie zabieraj dziecku magii Twój kilkulatek wcale nie musi wiedzieć, że staruszek z białą brodą podrzucający prezenty pod choinkę to bajka wymyślona przez dorosłych. Przeciwnie, wiara w zdarzenia niezwykłe i tajemnicze to coś, czego przedszkolaki, a nawet dzieci w wieku wczesnoszkolnym bardzo potrzebują, bo: rozpala wyobraźnię, rozwija fantazję i kreatywność. uczy rozpoznawać swoje pragnienia i wyrażać je. Już samo pisanie listu do św. Mikołaja jest dla malucha ważnym doświadczeniem. ćwiczy trudną sztukę cierpliwości, czekając na przybycie magicznej postaci. czuje się kimś ważnym i wyjątkowym, co ma duże znaczenie dla poczucia własnej wartości dziecka, gdy zostaje obdarowany (choć nieraz malca korci, by narozrabiać, nie kaprysi przy stole i bez ociągania idzie spać, by zasłużyć na wymarzone podarki). Nie spiesz się z całą prawdą Któregoś dnia malec zacznie jednak powątpiewać w istnienie Świętego Mikołaja. Zaskoczy pytaniem np., jakim cudem Święty wchodzi do domu przez nikogo niezauważony czy sunie po chmurach saniami zaprzężonymi w renifery. Czy to oznacza, że w tym momencie należy powiedzieć dziecku prawdę o Świętym Mikołaju? Niekoniecznie. Cztero-, sześciolatek często zadaje takie pytania wcale nie dlatego, że domyśla się prawdy. Interesują go po prostu różne szczegóły dotyczące magicznej postaci....