Do Puchatka, Paddingotna, Uszatka dołączył Kazimierz paradujący w niebieskiej piżamce. Miś w książce Pauliny Wilk jest w stylu retro i bardzo dobrze, bo miś pluszowy powinien być trochę staroświecki, nieśmiały i wiedzieć co to znaczy kindersztuba. W tej opowieści Kazimierz nie przeżywa przygód "nie z tej ziemi". Autorka daje mu święty spokój, w dzisiejszych czasach rzecz potrzebna misiom, dzieciom, nie wspominając o dorosłych.
Kazimierz umie ucieszyć się drobnostkami – to jego klucz do spełnienia, a dla czytelnika sygnał, że w życiu realnym też jest to możliwe. Narracja Przygód Misia Kazimierza rozwija się leniwie, a emocje tytułowego bohatera zostały przedstawione z uwagą i empatią. Każdy z rozdziałów tworzy całość epizodyczną – Kazio zostaje lekarzem, bawi się w teatr, pływa w mydelniczce, pielęgnuje ogródek. Praktycznie wszytko dzieje się tu między dwójką bohaterów – Kazimierzem i Anią, która gości go w swoim domu i która wcale nie jest tyciutką dziewczyneczką, lecz dorosłą kobietą pracująca, malującą rzęsy, prowadzącą dom, spotykającą się z Karolem i przeglądającą katalogi z białymi sukniami. Jest więc też Przygodach o samotności i jej zażegnaniu. Ilustracje Zosi Dzierżawskiej świetnie tu pasują; przypominają obrazki ze starych książek, są stonowane kolorystycznie i "niezdarne", jakby namalowało je utalentowane dziecko.
Katarzyna Kubisiowska
A ja czekam Davide Cali Ilustracje: Serge Bloch Hokus-Pokus Dla każdego Cena: 29,90 zł Więc książka jest o czekaniu, ale na rzeczy ważne w życiu. Dla dziecka jest to całus przed snem i Gwiazdka. Dla kogoś innego, starszego, to miłość, widok ukochanej, dziecko, wakacje z rodziną, ale też ktoś, kto po prostu zadzwoni do drzwi. To wzruszająca książka, uniwersalna, bo dla młodszych i starszych, odczytywana odpowiednio dla wieku. Dla dzieci czekanie wiąże się z ekscytacją, niecierpliwością, dla dorosłych – smutkiem i melancholią, bo czerwona nić – motyw przewodni książki – nieuchronnie prowadzi nas do... kłębka, czyli do końca. Skromnie zilustrowana, bo czarno-białymi i oszczędnymi rysunkami (autorstwa Serge’a Blocha – napisano o nim, że wpisuje się w tradycję Jeana-Jacquesa Sempé , ilustratora m.in. słynnej serii przygód Mikołajka), którym uroku dodaje odpowiednio udrapowana wełniana nić, jak prawdziwa. Jest jak linia naszego życia. I podążamy za nią. To drugie wydanie tej książki w Polsce. To dobrze, że znajdują się u nas czytelnicy, którzy ją doceniają.
Dziecko, które często obcuje z książkami, ma bujną wyobraźnię, bogate słownictwo i większą wiedzę. Bawi się lepiej niż dzieci, którym dostarcza się gotowej telewizyjnej papki: potrafi zmienić patyk w wiosło, samolot lub lalkę. Jego głównie oglądający telewizję rówieśnik zaś potrzebuje coraz doskonalszych zabawek, które i tak szybko go nudzą. Z małym czytelnikiem łatwiej jest też rozmawiać, przekonywać go do różnych spraw i pokonywać codzienne kłopoty. Dobro i zło, kłótnia i pogodzenie, pomoc, współczucie – wszystko to przerabiacie bowiem najpierw "na sucho", czytając, jak radzą sobie w podobnych sytuacjach bohaterowie opowieści. Zrób test i sprawdź, czy twoje dziecko ma bujną wyobraźnię Wybierając książki, sięgaj zarówno po klasyczne pozycje, jak i po literaturę współczesną. Te dawne książki wprowadzają dziecko w świat, który minął, ale przecież stanowi to nasze korzenie. Nowsze – częściej odwołują się do codziennych dziecięcych doświadczeń. Pierwsze wyprawy w świat literatury pokazują maluchowi, że czytanie to ciekawa sprawa. Mają ogromny wpływ na wzbogacanie języka i inteligencję dziecka . Rozwój mowy zależy w dużym stopniu od środowiska, w jakim niemowlę się wychowuje – czyli od tego, jak dużo i często dorośli do niego mówią i jak bogatego używają przy tym słownictwa. Sprawdź, dlaczego warto czytać dziecku Jak czytać z niemowlakiem? Możesz czytać już pięcio-, sześciomiesięcznemu dziecku. To czas na rytmiczne wierszyki Jana Brzechwy, Juliana Tuwima, świetna jest seria wydawnictwa Muchomor z klasycznymi wierszowankami ("Jadą, jadą misie", "Ptaszek z Łobzowa"). "Lokomotywa" Tuwima – z jej "buch, pufff i ufff" – też na pewno spodoba się maluchowi! W tym wieku ważne są kolorowe, przyciągające uwagę ilustracje. Wybieraj książeczki bogate...
Najpierw mamy czytały swoim dzieciom bajeczki o Misiu Uszatku w piśmie Miś. To była końcówka lat pięćdziesiątych ubiegłego stulecia. Później było wydanie książkowe misiowych przygód, a niedługo potem przed telewizorami w porze dobranocki zasiadały dzieci, by posłuchać grubiutkiego Misia Uszatka opowiadającego o swoich przyjaciołach: leniwym Prosiaczku i jego mamie, Króliku oraz bliźniakach Zającach. Każda bajka zaczynała się piosenką: Na dobranoc – dobry wieczór miś pluszowy śpiewa wam Mówią o mnie Miś Uszatek, bo klapnięte uszko mam Jestem sobie mały miś, gruby miś znam się z dziećmi nie od dziś. Jestem sobie mały miś, śmieszny miś, znam się z dziećmi nie od dziś. Piosenkę śpiewał niezapomniany Mieczysław Czechowicz. Po śpiewance następowała oczywiście bajka. Na zachętę przypominam "Każdy je to, co lubi". Miś stał na progu domu. W łapkach trzymał kromkę chleba grubo posmarowaną miodem. Otoczyli go przyjaciele. - Każdy je to, co lubi - powiedział do Misia Kogucik. - ja lubię ziarenka. - A ja trawki i zioła - dorzucił Zajączek. - Nie ma nic lepszego niż kasza! - oblizał się Kruczek. I każdy zaczął jeść to, co lubi. Miś zajadał chlebek z miodem. Kogucik dziobał ziarenka. Zajączek skubał listki ziół. A Kruczek wylizywał miskę po kaszy. - Chrum, chrum... - rozległ się naraz głos. Na podwórko wybiegło czworonożne, różowe stworzenie. - Jestem prosiaczek Różowy Ryjek - powiedziało, patrząc na przyjaciół. - Bardzo nam przyjemnie - powitali przyjaciele przybysza. - Widzę - kwiknął prosiaczek - że każdy z was je to, co lubi. - A ty, co lubisz? - zapytał Uszatek. - Wszystko. I chlebek, i kaszkę, i listek, i ziarenko, i wiele innych rzeczy. A mam przy tym zawsze wielki apetyt. Przyjaciele z podziwem patrzyli na Różowego Ryjka. A Uszatek pobiegł do domu. Za chwile wrócił, niosąc w łapce...
