Taką książkę mógł napisać tylko Bolesław Leśmian, malujący słowem świat. Gdy będziecie starsi, przekonacie się sami, że u niego zwykłe historie zamieniały się w baśniowe opowieści, niekoniecznie dla dzieci, i niekoniecznie radosne.
Przyznam się, że wiersze Leśmiana trzymam przy łóżku i zaglądam do nich bardzo często. Traktuję je jak najbardziej wykwintny deser. Nawet zaraziłam nimi moje wnuczki. Wam też na pewno się spodobają, tak jak podobają się wiersze Jana Brzechwy, który był przecież bratem Bolesława Leśmiana.
Rozgadałam się, a przecież miałam opowiedzieć o Sindbadzie. No więc młodzieniec mieszkał w Bagdadzie, w pałacu wuja Tarabuka, pechowego poety i co tu dużo gadać, wyjątkowo kiepskiego poety. Któregoś dnia postanowił wyruszyć w daleki świat. Ogromny wpływ na podjęcie tej decyzji miał pewien Diabeł Morski. W czasie tych podróży spotkał Morskie Konie, szalonego starucha, dziwne karły i oczywiście piękną księżniczkę, bo któż widział baśnie, w których nie ma księżniczek.
A ile z tym wszystkim będzie kłopotów, ile niebezpieczeństw, ile wreszcie rajskich rozkoszy. A poza tym Sindbad naprawdę musiał żeglować, bo kto by zniósł takiego wierszokletę jak wuj Tarabuk. Nie wierzycie?
A to co? Prawdziwa poezja?
Co za rymy bez sensu wuj Tarabuk przędzie!
Głupstwo siedzi na głupstwie, błąd siedzi na błędzie,
Osioł pisałby lepiej, a noga stołowa
Więcej ma w sobie sensu, niźli jego głowa!
Czyta tę książkę dla was Jacek Kiss, którego z pewnością nieraz widzieliście, wasi rodzice także, w warszawskim teatrze Guliwer. I czyta bosko!
Przygody Sindbada Żeglarza
Autor: Bolesław Leśmian
Czyta: Jacek Kiss
Wydawnictwo: Heraclon
Audiobook
Bajki Misia Fisia Wojciech Bonowicz Ilustracje: Bartek "Fisz" Waglewski Znak Emotikon Dla każdego Cena: 34,90 zł Czy to rzeczywiście bajki? Nie do końca. Wiersze? Też nie. Przypowieści? Najbliżej. Króciutkie, składają się zaledwie z kilku zdań, a mówią o dzieciach i ich obecności w świecie (sam autor mówi o nich "małe prózki"). Te przypowieści bywają wesołe, ale częściej są smutne, bo życie, także dziecka nie jest niekończącym się pasmem szczęśliwości. Misiu Fisiu, alter ego świetnego poety Wojciecha Bonowicza, pokazuje, ile absurdu tkwi w istnieniu, a autor ten absurd potrafi wychwycić i zapisać. Radzę, aby to dorośli najpierw z uwagą przeczytali tę książkę, bo ona da im do myślenia. A potem dzieci niech się wezmą się za lekturę i zbombardują starszych masą pytań. Odkryciem w tym tytule jest Fisz, czyli Bartek Waglewski, znany jako muzyk, w "Bajkach Misia Fisia" pokazujący się jako ilustrator, lubiący kontrastowe zestawienia kolorów, a przy tym uzyskujący klimaty stonowane, a nawet melancholijne. Katarzyna Kubisiowska
Warszawski Tarabuk nie jest zwyczajną księgarnią. Świetna oferta dla dzieci i dorosłych, klimatyczne miejsce, warsztaty, spotkania z autorami... Na szczęście jest w Warszawie kilka takich księgarń, w których można też usiąść i spokojnie obejrzeć książki. Ale nawet jeśli nie ma takich warunków jak u nas, to przecież można je sobie stworzyć. Warto postarać się, by wyjście do księgarni było rodzinnym rytuałem, sposobem na spędzenie czasu z dzieckiem. Przychodzi dziecko do Tarabuka i... Mamy z kilkumiesięcznymi maluchami, które nas odwiedzają, mogą przekonać się, jak ich dziecko reaguje na książkę. Odrzuci ją, a może mu się ona spodoba? Można uznać, że to pierwsza recenzja czytelnicza. Z kolei starsze smyki same już szperają po półkach. Zwykle sięgają po kolejne części ulubionej serii (doskonale wiedzą, gdzie je szukać), ale są też takie dzieci, które kartkują książki, przyglądają się ilustracjom i dopiero wtedy wybierają coś dla siebie. Dla mnie to emanacja wolności czytelniczej. Jeszcze starsze przychodzą do księgarza jako klienci, czyli same pytają o jakiś tytuł. Wtedy sobie rozmawiamy, bo chcę wiedzieć, co dzieci lubią czytać. Mogę wtedy zaproponować coś ciekawego. Bardzo mnie to cieszy, gdy moja podpowiedź okaże się trafiona. Czyli w księgarni można uczyć się też samodzielności. Czasami przychodzą do nas całe rodziny. Wtedy dorośli mają swój stosik książek, a dzieci swój. Wszyscy wertują, zaglądają sobie przez ramię... Dla rodzica to okazja, by podsunąć wartościowy tytuł, ale też by porozmawiać o tym, co się dziecku podoba. W ten sposób wzmacniamy relacje, zaufanie. Rozmowa o czytelniczych upodobaniach to dobra lekcja umiejętność argumentowania. Bo dlaczego ci się to podoba? Dzieci obserwują dorosłych. Jeśli ci nie czytają, trudno wymagać, by i one czytały. To prawda. Jeśli dziecko widzi, że rodzice czytają, to ono też...
Aleksander Machalica znakomicie oddaje klimat poezji i prozy, a także osobowość poety. Muszę jednak wspomnieć, że nie jest to płyta na jeden lub dwa wieczory. To wiersze na wiele wieczorów. Trzeba ich wysłuchać z uwagą, trzeba o nich porozmawiać, trzeba o nich pomyśleć.. Niezbyt często proponuję wam poezję. Dlaczego? Nie chcę was zbyt mocno męczyć. Poezja wymaga uwagi, zmusza do myślenia, zaprasza do refleksji. Tym razem też mam tremę. Zależy mi, abyście posłuchali wierszy księdza Jana Twardowskiego . Mam kilka powodów. Bo to wiersze dobrze napisane, bo o trudnych sprawach dotyczących wiary mówi poeta językiem zwyczajnym, a swego odbiorcę dziecko traktuje z należytym szacunkiem i powagą. Bóg to Bóg, anioł to anioł, a diabeł to diabeł. Nie ma tu tak częstych na lekcjach religii zdrobnień, język jest prosty, przyjazny, zrozumiały. Ksiądz Jan wiedział, jak się do dziecka mówi. Wiedział, bo nie zapomniał, jak myślicie, i w jaki sposób rozumujecie. Posłuchacie utworów o wierze, o tym, jak należy postępować w codziennym życiu, o sprawach trudnych i ważnych. Dowiecie się czym jest modlitwa, poznacie istotne wydarzenia z Biblii. Świat przedstawiony tak często niejasny i niezrozumiały staje się nagle bliski, a to, co do wyjaśnienia nie jest proste dzięki poecie zaczyna być jasne i klarowne. Przeczytajcie choćby poniższy fragment. Ile w nim spokoju, ile tak potrzebnej ciszy, ile poczucia humoru. Modlimy się codziennie do Anioła Stróża, pomyślmy o Osiołku Stróżu: Osiołku dobry - Stróżu mój, Herodów się nie boję, bo mogę liczyć - kiedy źle - na cztery nogi twoje. Potrafisz służyć dzień i noc, jak trzeba - to uciekać, w butelkę nabić królów złych i uchem się uśmiechać. Piękne, proste, jasne. Zapraszam, to nie będzie zwykła lekcja. Nowe patyki i patyczki Autor: Jan Twardowski Lektor: Aleksander Machalica Zebrała i...
